Το μεγάλο σορτάρισμα - The big short (2015)

Μπήκαμε σε τροχιά Όσκαρ και η πρώτη απόπειρα έγινε με το "Μεγάλο Σορτάρισμα", μια ταινία με λαμπρό καστ, υποψήφια για 5 Όσκαρ, μεταξύ των οποίων αυτό της καλύτερης ταινίας. Έτσι, περάσαμε σε χρηματιστηριακά μονοπάτια μ' αυτή την ταινία, που σχολιάστηκε θετικά από κοινό και κριτικούς.

Η ταινία μας αφηγείται τα πραγματικά γεγονότα της κατάρρευσης της οικονομίας το 2008, οδηγώντας στην παγκόσμια οικονομική κρίση. Παρακολουθούμε την ιστορία τεσσάρων ανθρώπων, με ιδιαίτερες γνώσεις και διαίσθηση σχετικά με το χρηματιστήριο, που προέβλεψαν την κατάρρευση της αγοράς ακινήτων, η οποία οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στην πτώχευση της Lehman Brothers.

Στη σκηνοθεσία και στη διασκευή του σεναρίου (μιας και που πρόκειται για μεταφορά από βιβλίο) βρίσκεται ο Adam McKay ("Talladega Nights", "Step Brothers", "Anchorman") που, μετά από τις κωμωδίες που μας έχει συνηθίσει, κάνει την πρώτη του προσπάθεια σε ένα διαφορετικό είδος και πάει κατευθείαν για Όσκαρ. Βρίσκω κάπως υπερβολική αυτή την υποψηφιότητα, καθώς το μόνο αξιοπρόσεκτο σκηνοθετικό "τερτίπι" είναι η επεξήγηση γεγονότων, δυσκολονόητων για το μέσο θεατή, με έξυπνες μεθόδους. Στο καστ συναντάμε το μισό Χόλυγουντ: Christian Bale (υποψήφιος για Όσκαρ Β' αντρικού ρόλου), Ryan Gosling, Steve Carell, Brad Pitt. Ο, κατά γενική ομολογία, υπέροχος Bale θα βρει ισχυρούς αντιπάλους για το χρυσό αγαλματάκι, καθώς αυτό που είχε να κάνει το έκανε, όπως πάντα, πολύ καλά, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχε και πολλά να κάνει. Ένας αλλαγμένος Gosling σε ένα ρόλο διαφορετικό απ' ό,τι μας έχει συνηθίσει, αξιοπρεπέστατος. Τελευταία μου αρέσει πολύ ο Carell που ευτυχώς ξέφυγε από τις κωμωδίες. Πολύ καλός κι εδώ. Ο Pitt επαναλαμβάνει μια πετυχημένη συνταγή, αυτή που ακολούθησε και με το οσκαρικό "12 χρόνια σκλάβος". Μικρός αλλά καίριος ρόλος και, παράλληλα, παραγωγός.

Αυτό που μου κάνει μεγαλύτερη εντύπωση από την υποψηφιότητα για Όσκαρ σκηνοθεσίας, είναι η υποψηφιότητα στην κατηγορία του σεναρίου. Δυσνόητη διασκευή, ο μέσος θεατής μέχρι τα μέσα της ταινίας δε θα έχει καταλάβει τίποτα. Πολλές οικονομικές ορολογίες, γνωστές μόνο σε όσους έχουν σχέση με το αντικείμενο. Διαβάζοντας κριτικές του κοινού, αναρωτιέμαι αν η πλειοψηφία έχει κατανοήσει όντως τι είναι τα swaps, CDO's και ενυπόθηκα ομόλογα ή αν, απλά, αυτές οι εξειδικευμένες γνώσεις, που καθορίζουν τις ζωές μας χωρίς να το γνωρίζουμε, προκαλούν κάποιου είδους δέος. Η ίδια απορία μου είχε γεννηθεί με το, εξίσου εξειδικευμένο αν και σε διαφορετικό επιστημονικό πεδίο, "Interstellar". Η παγκόσμια οικονομική κρίση που διανύουμε είναι, πράγματι, ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα που είναι φυσικό κι ευχάριστο να απασχολεί τον κινηματογράφο. Πολλά τα φιλμ που έχουν ασχοληθεί με το θέμα, από το "Δυο μέρες, μια νύχτα" μέχρι το "The company men", το καθένα με τον τρόπο του. Ακριβώς το ίδιο θέμα όμως με το "Μεγάλο Σορτάρισμα", το έχουμε ξαναδεί στο "Δρόμο του χρήματος".

Τα κακά νέα: Δύσκολη να την παρακολουθήσεις.

Τα καλά νέα: Ενδιαφέρουσα να το προσπαθήσεις.

Μας εξέπληξε: Το πετυχημένο σαρκαστικό χιούμορ και τα καλώς στοχευμένα πολιτικά και ηθικά μηνύματα.

Μας άρεσε;
Αν και υποψιάζομαι πως θα έχει τύχη στα Όσκαρ, βρίσκω υπερβολικές τις διθυραμβικές κριτικές που το συνοδεύουν.

Βαθμολογία: 6.5/10

Yves Saint Laurent VS Saint Laurent (2014)

Το 2014, έξι χρόνια μετά το θάνατο του Yves Saint Laurent, έφτασαν στις σκοτεινές αίθουσες δύο επίδοξες βιογραφίες του σπουδαίου μόδιστρου. Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικά φιλμ, που έφτασαν τους δημιουργούς τους μέχρι τα δικαστήρια.

Το "Yves Saint Laurent" ξεκινά την αναδρομή του από το πατρικό σπίτι του σχεδιαστή στην Αλγερία και συνεχίζει με τη μετακόμιση στο Παρίσι και τη γνωριμία του με τη μακροβιότερη ερωτική κι επαγγελματική σχέση του, αυτή με τον Pierre Berge. Αυτή είναι άλλωστε και η μόνη από τις δύο βιογραφίες που υποστήριξε και αναγνώρισε ο τελευταίος, παραχωρώντας πολύτιμο και σπάνιο αυθεντικό υλικό για τα γυρίσματα. Το "Saint Laurent" επικεντρώνεται στην ακμή της καριέρας του στα τέλη της δεκαετίας του '60 ως το 1976. Πρόκειται για τη βιογραφία που έτυχε της λιγότερης υποστήριξης, κι ως αποτέλεσμα κατάφερε να εκφραστεί με αισθητά λιγότερη λογοκρισία.

Σκηνοθέτης του "Yves Saint Laurent" είναι ο Jalil Lespert και του "Saint Laurent" ο, προκλητικότερος, Bertrand Bonello. Στον ομώνυμο ρόλο ο Pierre Niney και ο Gaspard Ulliel, αντίστοιχα, με εξαιρετική ομοιότητα με τον ίδιο το σχεδιαστή, αμφότεροι. Υπέροχοι και οι δύο στο ρόλο τους, ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες του σκηνοθέτη τους. Πράγματι, ο καθένας ενσάρκωσε αξιοθαύμαστα το θρύλο της μόδας, μόνο που, αναπάντεχα, μοιάζουν να υποδύεται ο καθένας κάποιον άλλον! Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι η εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση των δύο σκηνοθετών. Στην πρώτη εκδοχή, παρακολουθούμε έναν Yves ευαίσθητο, τρομερά συνεσταλμένο και ντροπαλό, μια ευγενική και εύθραυστη φυσιογνωμία. Στη δεύτερη εκδοχή, παρουσιάζεται ως ένας χαρακτήρας εξωστρεφής, κυνικός και κτητικός, σχεδόν έκφυλος, τολμώ να πω. Παρόλο που πολλά γεγονότα είναι κοινά στις δύο ταινίες, όπως τα αμέτρητα ναρκωτικά, οι διάφορες περιστασιακές ή σταθερές ομοφυλοφιλικές σχέσεις, ακόμα και το 'ψωνιστήρι', προσεγγίζονται σκηνοθετικά με τόσο διαφορετικό τρόπο. +1 για το "Yves Saint Laurent" και για τον κομψότατο και αριστοκρατικό, όπως θα άξιζε σε αυτή την ιδιοφυΐα της μόδας να ενσαρκωθεί, Pierre Niney (τα γυαλιά μυωπίας του οποίου είναι τα αυθεντικά γυαλιά του σχεδιαστή).

Ίδια γεγονότα, τόσο διαφορετικές ταινίες; Κι όμως γίνεται. Στην ταινία του Lespert, σε πρώτο πλάνο είναι ο καλλιτέχνης και το ταλέντο του. Για τα γυρίσματα, χρησιμοποιήθηκαν αυθεντικά ρούχα του οίκου. Το αισθητικό αποτέλεσμα, από την άποψη της μόδας, είναι μια απόλαυση! Έτσι, οι απομιμήσεις στο έργο του Bonello υστερούν σημαντικά σε σύγκριση με τις αυθεντικές δημιουργίες. Αντιθέτως, στο "Saint Laurent", σε πρώτο πλάνο είναι οι καταχρήσεις και το σεξ, σε βαθμό που σε υποψιάζει πως η πρόκληση είναι αυτοσκοπός, και η υψηλή ραπτική περνάει αδίκως στο παρασκήνιο. Υπήρξαν στιγμές που αισθάνθηκα πως υποβιβάζεται η ίδια η προσωπικότητα του μόδιστρου. +1 για το "Yves Saint Laurent" και για τον τρόπο που χειρίστηκε ο Lespert το σενάριο. Εκεί που το "Saint Laurent" σίγουρα κερδίζει είναι στο καστ και στην ένταση. Σχετικά με το καστ, τον, ήδη διάσημο, Gaspard Ulliel πλαισιώνουν οι Jeremie Renier, Louis Garrel και Lea Seydoux. Σχετικά με την ένταση, πολλές σκηνές της ταινίας είναι πραγματική αποκάλυψη. Συγχαρητήρια στον Bonello για τη δουλειά του.

Τα κακά νέα:
"Yves Saint Laurent": Περισσότερη παράθεση γεγονότων παρά βάθος στην ιστορία.
"Saint Laurent": Υπερπροσπάθεια εντυπωσιασμού, λιγότερα βιογραφικά στοιχεία.

Τα καλά νέα:
"Yves Saint Laurent": Η μόδα.
"Saint Laurent": Οι δυνατές σκηνές.

Μας εξέπληξε: Εξαιρετικοί και οι δύο ηθοποιοί στον πρωταγωνιστικό ρόλο, με μια μεγαλύτερη συμπάθεια στον Pierre Niney. Υπέροχη η μουσική επένδυση και των δύο ταινιών.

Μας άρεσε;
Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση ποια από τις δύο βιογραφίες είναι καλύτερη. Προσωπικά, επιλέγω το "Yves Saint Laurent", κυρίως γιατί σεβάστηκε περισσότερο τον άνθρωπο, χωρίς να αποσιωπεί σκοτεινές πτυχές της ζωής του. Έπειτα, το "Saint Laurent", από κάποιο σημείο και μετά, με κούρασε, σχεδόν με εκνεύρισε.

Βαθμολογία:
"Yves Saint Laurent": 7/10
"Saint Laurent": 5.5/10

Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου - All the president's men (1976)

Είναι πολύ δύσκολο για έναν σινεφίλ να αγγίξει και να σχολιάσει με τον οποιοδήποτε τρόπο κλασσικές ταινίες. Είτε σου αρέσουν, είτε όχι, πρόκειται για ταινίες που έβαλαν το λιθαράκι τους στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Σημαντικές ταινίες που χάραξαν το δρόμο για να φτάσουμε στο σήμερα.

Στις 17 Ιουνίου 1972 πέντε διαρρήκτες προσπάθησαν να παγιδεύσουν με κοριούς τα γραφεία της Δημοκρατικής παράταξης στην Ουάσινγκτον. Οι πέντε άνδρες συνελήφθησαν και κανείς δεν έδωσε περισσότερη σημασία εκτός από δύο δημοσιογράφους της Washington Post, τους Woodward και Bernstein , οι οποίοι, αν και αντιμετωπίστηκαν με μεγάλη επιφύλαξη , κατάφεραν να φέρουν την ιστορία εις πέρας και να ξεσκεπάσουν ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο, τρις υποψήφιος για Όσκαρ, Alan J. Pakula ("Sophie's choice", "The pelican brief") μάλλον στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους των δύο δημοσιογράφων βρίσκεται ο Dustin Hoffman ("The graduate", "Kramer vs Kramer", "Rain Man") και ο Robert Redford ("The sting", "The way we were", "Out of africa"). Πολύ καλοί και οι δύο με μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Dustin Hoffman, που μπορεί κάθε φορά να κόψει το ρόλο στα μέτρα του. Στο πλευρό τους ως αρχισυντάκτης ο έμπειρος Jason Robarts ("C'era una volta il west", "The day after"), σε ένα ρόλο που του χάρισε το Όσκαρ Β΄ αντρικού ρόλου.

Το φιλμ βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα της δεκαετίας του 1970 και στο περίφημο σκάνδαλο Watergate, που οδήγησε τον τότε πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Richard Nixon, σε παραίτηση. Η υπόθεση Watergate αφορά μια σειρά παράνομων παρακολουθήσεων και υποκλοπών που οργάνωσαν μυστικά οι Ρεπουμπλικανοί εις βάρος των Δημοκρατικών. Πολιτικό θρίλερ απ' αυτά που δύσκολα βρίσκει κανείς, το "All the president's men" είναι μια ιστορία για την εξουσία και την κατάχρησή της. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της δύναμης της δημοσιογραφίας και του λόγου που θεωρείται η τέταρτη εξουσία.

Τα κακά νέα: Αν δε σε ενδιαφέρει πραγματικά το θέμα, θα σε κουράσει. Οι αναφορές σε ονόματα είναι συνεχείς και είναι εύκολο να χάσεις τις λεπτομέρειες.

Τα καλά νέα: Αν σε ενδιαφέρει όμως, πρόκειται περί αριστουργήματος στο είδος. Η δουλειά που έχει γίνει είναι σοβαρή, έχει δομή καθώς, ορθά, το σενάριο ακολουθεί πιστά τα πραγματικά γεγονότα. Υπεύθυνος για την καλή δουλειά στο, βραβευμένο με Όσκαρ, σενάριο είναι ο William Goldman.

Μας εξέπληξε: Ο πάντα υπέροχος Dustin Hoffman εκείνης της εποχής που κλέβει την παράσταση από τον, επίσης καλό, Robert Redford.

Μας άρεσε;
Μας άρεσε και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις νέες παραγωγές. Δίκαια τα τέσσερα Όσκαρ αν και σε δευτερεύουσες κατηγορίες.

Βαθμολογία: 8/10

Υ.Γ.: Must-see για να ολοκληρωθεί κινηματογραφικά το θέμα του Watergate είναι το "Frost/Nixon" του Ron Howard. Αναζητείστε το.

Άγρια - Wild (2014)

Το "Wid" είναι μια βιογραφική ταινία που συζητήθηκε πολύ τον περσινό χειμώνα. Απέσπασε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ, στις κατηγορίες των γυναικείων ερμηνειών, και πολλοί μίλησαν για το νέο "Into the wild". Σαφώς, αυτή η σύγκριση μικρή σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Η Cheryl (Reese Witherspoon) είναι μια γυναίκα που βλέπει τη ζωή της να γκρεμίζεται μετά το χαμό της μητέρας της και το πρόσφατο διαζύγιό της, που συμβαίνει εξαιτίας της εξάρτησή της από ναρκωτικές ουσίες και των παράλληλων σεξουαλικών σχέσεών της με άγνωστους άντρες. Έτσι, θα αποφασίσει να βρει τον εαυτό της πεζοπορώντας για τρεις μήνες σε μια διάσημη διαδρομή 1,100 μιλίων κατά μήκος του Ειρηνικού Ωκεανού.

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Jean-Marc Vallee που αγαπάμε ήδη από το "Dallas Buyers Club" και το "C.R.A.Z.Y.". Δικιά του είναι και η νέα ταινία "Demolition", με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο μου Jake Gyllenhaal, που περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε στις σκοτεινές αίθουσες. Εδώ, όμως, κάτι δεν πήγε πολύ καλά. Είχε στη διάθεση του ένα δυνατό σενάριο, βασισμένο στην αυτοβιογραφία της πραγματικής Cheryl Strayed, αλλά δεν το εκμεταλλεύτηκε αναλόγως. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμε τη βραβευμένη με Όσκαρ Reese Whitherspoon ("Walk the line"), η οποία έκανε μια αξιόλογη προσπάθεια και ήταν πειστική στο μεγαλύτερο μέρος του ρόλου της, αλλά δεν κατάφερε να μας περάσει την επιθυμία της να αλλάξει τη ζωή της.

Πρόκειται για ένα φιλμ με ενδιαφέρον αλλά κάπου χάνει το στόχο του. Δίνει περισσότερο βάρος στην εξιστόρηση του παρελθόντος παρά στην παρούσα δράση κι έτσι δε μας αφήνει να χαρούμε το οδοιπορικό. Το δυνατό σημείο της ταινίας καταλήγουν να είναι τα φλασμπάκ, ενώ δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Καλή κοινωνική ταινία, κακή αν κάποιος ενδιαφέρεται να την παρακολουθήσει για την πεζοπορία, για τη φύση, για το ταξίδι. Γι'αυτό το σκοπό υπάρχει πάντα το υπέροχο "Into the wild".

Τα κακά νέα: Το κομμάτι του ταξιδιού πάσχει από πολλά προβλήματα, με σημαντικότερο την έλλειψη ρεαλισμού ως προς τη δυσκολία του.

Τα καλά νέα: Πολύ καλή η Laura Dern στο ρόλο της μητέρας. Δίκαιη η υποψηφιότητά της για Όσκαρ Β' γυναικείου ρόλου.

Μας εξέπληξε: Μου έκανε πολύ κακή εντύπωση πως εμφανισιακά η Reese δεν συμβαδίζει καθόλου με την κατάστασή της. Η ταλαιπωρία της είναι ελάχιστη και το παρουσιαστικό της σχεδόν προσεγμένο! Μετά από τρεις μήνες πείνας και εξάντλησης, τα κιλά της μένουν ίδια! Οι μόνες φθορές στο σώμα της είναι κάποια τραύματα στην πλάτη από το σακίδιο και πληγές στα πόδια της από τα παπούτσια. Κανένας ρεαλισμός.

Μας άρεσε;
Παρόλο που θεωρώ πως έχουν γίνει λάθη, είναι ένα φιλμ με ενδιαφέρον και δε βαρέθηκα. Με συγκρατημένη αισιοδοξία, το βλέπεις ευχάριστα.

Βαθμολογία: 6.5/10

Η απαγωγή του κου Heineken - Kidnapping Mr. Heineken (2015)

Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί το κοινό αγαπά τόσο τις αληθινές ιστορίες. Είμαι κι εγώ μεγάλη φαν και ειδικά οι βιογραφίες με ενδιαφέρουν πολύ. Ίσως να είναι η προσδοκία του ρεαλισμού. Ίσως βοηθούν το θεατή να ταυτιστεί περισσότερο. Ίσως τελικά, όντως, τα καλύτερα σενάρια να τα γράφει η ίδια η ζωή.

Μια παρέα νεαρών ψάχνουν μια ευκαιρία για να κάνουν τη 'μεγάλη μπάζα'. Έτσι, καταστρώνουν ένα λεπτομερές σχέδιο απαγωγής του μεγιστάνα Alfred Heineken, ιδιοκτήτη της διάσημης μπύρας, και ζητούν το μεγαλύτερο ποσό λύτρων που έχει δοθεί ποτέ στην ιστορία μέχρι και σήμερα. Βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα, πρόκειται για το "έγκλημα του αιώνα", όπως τότε ονομάστηκε.

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι τον κύριο Heineken τον υποδύεται ο Anthony Hopkins. Ο ρόλος δεν είναι ο πρωταγωνιστικός ούτε παρουσιάζει ιδιαίτερες απαιτήσεις, κι έτσι με κάνει να αναρωτιέμαι. Γιατί τόσα λαμπρά ονόματα, όπως ο Anthony Hopkins, δεν αξιοποιούνται καλύτερα από τη βιομηχανία του κινηματογράφου; Εδώ και χρόνια, συμμετέχει σε δουλειές άνισες του ταλέντου του αναλαμβάνοντας μικρούς ρόλους σε ανεπαρκείς παραγωγές. Κατά τη γνώμη μου, ο Hannibal Lecter θα μπορούσε να δώσει πολλά ακόμα και το 'πάντρεμα' του παλιού με το νέο να γεννήσει έναν καλύτερο κινηματογράφο. Σχετικά με το νέο, πρωταγωνιστές είναι ο Jim Sturgess ("21", "The best offer", "One day") και ο Sam Worthington ("Avatar", "Clash of the titans", "Cake"). Καλοί και οι δύο, με μια ιδιαίτερη προτίμηση στον πρώτο. Στη σκηνοθεσία ο Σουηδός Daniel Alfredson, γνωστός από τα δύο τελευταία μέρη της τριλογίας "Millennium".

Η "Απαγωγή του κυρίου Heineken" είναι μια ταινία που είχε έδαφος να μας δείξει πολλά περισσότερα από μια απαγωγή. Η ιστορία είναι, έτσι κι αλλιώς, διάσημη κι ενδιαφέρουσα από μόνη της. Είμαστε στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στο Άμστερνταμ της δεκαετίας του '80 άλλα λίγα βλέπουμε για τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής. Το ίδιο συμβαίνει και με την παρουσίαση των χαρακτήρων και των διαπροσωπικών τους σχέσεων, καθώς σε όλη την ταινία το αγγίζει και το αφήνει, με πιο αξιόλογη την προσπάθεια στο δεύτερο μισό της ταινίας.

Τα κακά νέα: Όλο κάτι θέλει να πει, κι όμως δεν το λέει. Κινείται επιφανειακά στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Θα έλεγα πως είναι σαν ο σκηνοθέτης να βιάζεται.

Τα καλά νέα: Παρόλο που δεν εμβαθύνει όσο πιθανόν θα θέλαμε, δεν κάνει κενά και δε βαριέσαι. Το σενάριο έχει ενδιαφέρον και σκηνοθετικά είναι πολύ καλό. Επίσης, μου άρεσε πολύ ο Jim Sturgess.

Μας εξέπληξε: Το δεύτερο μισό της ταινίας, που είναι αισθητά καλύτερο από το πρώτο.

Μας άρεσε;
Μας άρεσε αρκετά, αν και είχε την υποδομή να γίνει πολύ καλύτερο.

Βαθμολογία: 6.5/10

Μεγάλα μάτια - Big eyes (2014)

Όταν ο Tim Burton επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη, δε μπορείς παρά να περιμένεις με μεγάλη αγωνία. Πόσο μάλλον όταν το ύφος της νέας του δουλειάς είναι τελείως διαφορετικό απ' αυτό που, μέχρι τώρα, μας έχει συνηθίσει. Ο λόγος για τη νέα ταινία του "μάγου των εικόνων", "Big eyes".

Η ταινία ζωντανεύει την αληθινή ιστορία της Margaret Keane (Amy Adams), μιας χαρισματικής ζωγράφου στη δεκαετία του '50, της οποίας τα έργα απεικονίζουν παιδιά με δυσανάλογα μεγάλα μάτια. Σε μια ανδροκρατούμενη και συντηρητική κοινωνία, η Margaret συμφωνεί να παρουσιάζονται και να πωλούνται τα έργα της ως δημιουργήματα του συζύγου της, Walter Keane (Christoph Waltz). Όλα αυτά ώσπου να αποφασίσει να διεκδικήσει τα πνευματικά δικαιώματα των έργων της...

Πολλά μεγάλα ονόματα μαζεύτηκαν για τη δημιουργία της εν λόγω ταινίας. Αρχικά, στη σκηνοθεσία, ο, δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ, Tim Burton ("Corpse Bride", "Frankenweenie") σε μια ωριμότερη προσπάθεια, χωρίς τα γνωστά του "κόλπα", και, μετά από πολλά χρόνια, χωρίς την Helena Bonham Carter στο πλευρό του. Έπειτα, η, πέντε φορές (!) υποψήφια για Όσκαρ, Amy Adams ("American hustle", "The Master"), σε μια πολύ πειστική κι εκφραστική απόδοση του ρόλου της. Τέλος, ο εξαιρετικός, δύο φορές βραβευμένος με Όσκαρ, Christoph Waltz ("Django Unchained", "Inglourious Basterds") σε μια δυνατή ερμηνεία, ενσαρκώνοντας πολύ επιτυχημένα τον πληθωρικό χαρακτήρα του Walter Keane.

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, με καλή ροή. Κι όμως, μπορούσε να μας δώσει κάτι ακόμα. Πολλά και ηχηρά τα μηνύματα που θέλει να περάσει στο θεατή, αλλά τα έντονα χρώματα και η "φασαρία" τα επισκιάζουν. Ίσως, ο άνθρωπος πίσω από την κάμερα να μας κάνει άπληστους καθώς ξέρουμε πως "μπορούσε και καλύτερα". Κατά τα άλλα, πολύ πειστικό, χωρίς λάθη.

Τα κακά νέα: Ενώ υπάρχουν δυνατές σκηνές, η πλοκή αποτυγχάνει σε ένα βαθμό να κορυφωθεί, δίνοντας την αίσθηση του φλατ αποτελέσματος.

Τα καλά νέα: Εξαιρετική φωτογραφία, πολύ καλό soundtrack, υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα, από τη Lana Del Rey, καλές ερμηνείες.

Μας εξέπληξε: Η ομορφιά των έργων τέχνης. Και μετά από μια αναζήτηση στο διαδίκτυο, η ομορφιά και των αυθεντικών έργων τέχνης.

Μας άρεσε;
Ναι, μας άρεσε. Σωστά αποδιδόμενη βιογραφία, με σωστή επιλογή του cast. Αρκετά καλή δουλειά.

Βαθμολογία: 7/10

Foxcatcher (2014)

Η περσινή χρονιά των Όσκαρ ήταν δύσκολη και το επίπεδο υψηλό. Απολαύσαμε πολλές καλές ταινίες αλλά λυπηθήκαμε με κάποιες υποψηφιότητες που "δε βρήκαν το δρόμο" για το χρυσό αγαλματίδιο. Μια από αυτές είναι σίγουρα και το "Foxcatcher", που προτάθηκε για 5 Όσκαρ αλλά δεν τα κατάφερε τελικά σε καμιά κατηγορία.

Ο Ολυμπιονίκης Mark Schultz (Channing Tatum) δέχεται ένα τηλεφώνημα από τον εκατομμυριούχο John du Pont (Steve Carell) για συνεργασία στην προπόνηση της ομάδας ελευθέρας πάλης "Foxcatcher" που έχει δημιουργήσει. Ο Mark δέχεται και, παρά τις έντονες αντιρρήσεις του μεγαλύτερου αδερφού του και επίσης Ολυμπιονίκη, David (Mark Ruffalo), μετακομίζει στις πολυτελείς του εγκαταστάσεις. Εκεί η μεταξύ τους σχέση θα πάρει αλλόκοτη τροπή και οι προσωπικοί δαίμονες του καθενός θα περιπλέξουν την κατάσταση.

Σκηνοθέτης ο ταλαντούχος Bennett Miller στην, μόλις, τρίτη κινηματογραφική δουλειά της καριέρας του. Έχουν προηγηθεί τα, εξίσου καλά, "Capote" και "Moneyball". Καλός ο Mark Ruffalo αλλά υπερβολική η υποψηφιότητα για Β' αντρικό ρόλο. Πολύ καλός ο Channing Tatum, του οποίου, κατά τα άλλα, η καριέρα έχει εγκλωβιστεί στο εντυπωσιακό κορμί του και δε μας δίνει συχνά τροφή για επαίνους. Και τώρα κάτι που δεν περίμενα ποτέ ότι θα δω: ένας άλλος Steve Carell. Αρχικά, μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία που ξεπερνά κατά πολύ ό,τι μας έχει δείξει ως τώρα. Κι έπειτα, ένας φυσιογνωμικά διαφορετικός άνθρωπος. Άλλη όψη, άλλη φωνή, άλλη κίνηση. Αναμενόμενα, ίσως, έχασε το Όσκαρ Α' αντρικού ρόλου από τον Eddie Redmayne για το "The theory of everything", αλλά δε μπορώ να δικαιολογήσω το Όσκαρ καλύτερου μακιγιάζ που πήγε στο "The grand budapest hotel".

Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα αλλά μάλλον το ατού της βρίσκεται στο ψυχογράφημα των χαρακτήρων παρά στην πλοκή των γεγονότων. Ένα καθαρό κοινωνικό δράμα, που δίνει έμφαση στην παράνοια της εξουσίας, στους οικογενειακούς δεσμούς και στην εσωτερική πάλη που "στοιχειώνει" το μυαλό του ανθρώπου.

Τα κακά νέα: Είναι λίγο πιο αργό απ'όσο περιμένει ο θεατής. Υποθέτω πως αυτός είναι ο κύριος λόγος που αγαπήθηκε περισσότερο από τους κριτικούς παρά από το κοινό.

Τα καλά νέα: Μια μεγάλη επιτυχία της ταινίας είναι η σκοτεινή ατμόσφαιρα, που δημιουργεί το ιδανικό φόντο για να εξελιχθεί η πλοκή.

Μας εξέπληξε: Ο Steve Carell.

Μας άρεσε;
Μας άρεσε περισσότερο απ'όσο αρχικά περιμέναμε. Πολύ καλή δουλειά.

Βαθμολογία: 7.5/10

Γυναίκα από χρυσό - Woman in gold (2015)

Θα πάμε ξανά σε μια βιογραφική ταινία.. Σε μια ταινία που αρχικά πίστεψα πως είναι δράμα, ή εποχής, ή και τα δύο. Δεν είναι τίποτα από τα δύο.

Η ταινία αφορά τη δικαστική διαμάχη της Maria Altmann με την αυστριακή κυβέρνηση για έργα τέχνης που έκλεψαν οι Ναζί από την εβραϊκής καταγωγής οικογένειά της κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στο πλευρό της βρίσκεται ο άπειρος αλλά φιλόδοξος νεαρός δικηγόρος της Randy Schoenberg και το σημαντικότερο έργο τέχνης που διεκδικούν είναι το πορτραίτο της θείας της που φιλοτέχνησε ο Κλιμτ "Portrait of Adele Bloch-Bauer I".

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τη, βραβευμένη με Όσκαρ, μεγάλη κυρία του κινηματογράφου, Helen Mirren ("The Queen") και τον, κατώτερο των περιστάσεων, Ryan Reynolds. Σκηνοθετεί ο Simon Curtis, ο οποίος, πλην του "My week with Marilyn", έχει κάνει μόνο τηλεόραση. Αξιοπρεπές το αποτέλεσμα, αν και για να το πετύχει, χρησιμοποιεί τον εύκολο δρόμο, τις συγκινητικές αναδρομές στην κατεχόμενη Αυστρία μέσα από τις αναμνήσεις της πρωταγωνίστριας.

Ας πούμε την αλήθεια: Το Χόλυγουντ έχει τραβήξει το θέμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τα μαλλιά. Οι ταινίες με αυτό το θέμα είναι περισσότερες απ'ό,τι πρέπει. Και το πιο εκνευριστικό όλων είναι ότι οι περισσότερες από αυτές είναι από καλές ως αριστουργήματα. Η "Γυναίκα από χρυσό" δε θα καταφέρει να μπει σε αυτή την κατηγορία. Ενώ το θέμα της είναι ενδιαφέρον από μόνο του, δεν καταφέρνει να κρατήσει το θεατή και ποντάρει, θα έλεγα, μόνο στις ιστορικές αναδρομές, οι οποίες περιλαμβάνουν όλες τις καλές σκηνές της ταινίας.

Τα κακά νέα: Ο ανεπαρκής Ryan Reynolds. Σε μια σκηνή της ταινίας βρίσκεται σε έντονη συναισθηματική φόρτιση μετά την επίσκεψή του στο Μνημείο του Ολοκαυτώματος στη Βιέννη. Επικό ρεσιτάλ κακής ηθοποιίας.

Τα καλά νέα: Η υπέροχη Helen Mirren. Αποδίδει τόσο καλά τα στοιχεία του ρόλου της.. Το ιδιαίτερο του χαρακτήρα, τη δυναμικότητα, την αριστοκρατική καταγωγή.

Μας εξέπληξε: Η, πολύ ταλαντούχα, Tatiana Maslany, η οποία υποδύεται την πρωταγωνίστρια Μαρία, στο νεαρό της ηλικίας της.

Μας άρεσε;
Ανάμεικτα τα συναισθήματα. Μάλλον δεν καταφέρνει να κάνει τη διαφορά. Θα μείνει κι αυτό στη σφαίρα της μετριότητας.

Βαθμολογία: 6.5/10

«Portrait of Adele Bloch-Bauer I»

Walk the line (2005)

I find it very, very easy to be true, I find myself alone when each day is through,
Yes, I'll admit that I'm a fool for you, because you're mine, I walk the line...

Αγαπώ τις βιογραφίες. Επίσης, αγαπώ τις μουσικές ταινίες. Συνεπώς λατρεύω το συνδυασμό! Στο "Walk the line" παρακολουθούμε τη ζωή του Johnny Cash, τον οποίο υποδύεται ο πολύ ταλαντούχος Joaquin Phoenix. Στο πλευρό του η Reese Witherspoon ως June Carter, σε ένα ρόλο που της χάρισε το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου. Την τύχη της δε μοιράστηκε και ο Joaquin, ο όποιος, αν και υποψήφιος, έχασε το πολυπόθητο αγαλματίδιο από τον, προσφάτως αποθανόντα, Philip Seymour Hoffman, για το "Capote".

Η ταινία βασίστηκε στην αυτοβιογραφία του Johnny Cash "Man in black". Παρακολουθούμε τη ζωή του από τα παιδικά του χρόνια, τον πρώτο του γάμο, τα χρόνια της δόξας, τα ναρκωτικά. Αλλά το επίκεντρο της ταινίας αφορά τη σχέση του Johnny Cash με τη June Carter. Μια θυελλώδης και μακροχρόνια σχέση που κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Πολύ καλές οι ερμηνείες, καλή η σκηνοθεσία από τον James Mangold ("Girl, Interrupted", "3:10 to Yuma"), δομημένο σενάριο. Δε βαριέσαι, δεν κάνει "κοιλιά".

Τα κακά νέα: Επικεντρώνεται στο love story περισσότερο απ'ό,τι στη ζωή του τραγουδιστή.

Τα καλά νέα: Πέρα από τις σπουδαίες υποκριτικές ικανότητες των πρωταγωνιστών, θαυμάσαμε και τις φωνητικές.

Μας εξέπληξε: Ο ίδιος ο Johhny Cash επέλεξε, λίγο πριν πεθάνει, τον Joaquin Phoenix για το ρόλο. Το ίδιο έκανε και η June Carter για τη Reese Witherspoon.

Μας άρεσε;
Ναι, μας άρεσε. Θα τη δεις και θα μάθεις για ένα θρύλο της country σκηνής. Θα τη χαρείς.

Βαθμολογία: 7.5/10