Mad Max: Ο δρόμος της οργής - Mad Max: Fury Road (2015)

36 ολόκληρα χρόνια μετά το πρώτο, κλασσικό πια, "Mad Max" με τον Mel Gibson, ο George Miller αναβιώνει στη μεγάλη οθόνη το θρύλο. Είναι μία από τις λιγοστές φορές που remake κάποιας θρυλικής ταινίας χαίρει θερμής αποδοχής. Αυτή είναι μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση.

Βρισκόμαστε σε ένα κατεστραμμένο κόσμο κι οι λιγοστοί επιζήσαντες ζουν υπό την τυραννία του Immortan Joe, ο οποίος τάζει στο λαό του σωτηρία. Από αυτό το υπνωτισμένο πλήθος, ξεχωρίζει μια γυναίκα επαναστάτης, η Furiosa (Charlize Theron), που ψάχνει τη γενέτειρά της και προσπαθεί παράλληλα να σώσει μια ομάδα νεαρών γυναικών. Στο δρόμο της θα βρεθεί ο Max (Tom Hardy), που το παρελθόν τον στοιχειώνει, και θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να ένα καλύτερο αύριο.

Σκηνοθέτης ο George Miller στα ίδια τα παλιά λημέρια, εκεί απ' όπου ξεκίνησε το 1979. Θα μπορούσε όλη η κριτική της ταινίας να τελειώσει εδώ. Η σκηνοθετική δουλειά που έχει κάνει είναι αριστουργηματική. Προσεκτική και λεπτοδουλεμένη, ηγείται άνετα στην κατηγορία της. Ο Miller έχει δημιουργήσει μια ταινία με 3D προδιαγραφές άριστης ποιότητας. Ευτυχώς το καστ στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Ο ταλαντούχος Tom Hardy ("The dark knight rises", "Warrior", "Lawless") συναντά τη δυναμική Charlize Theron ("Monster", "Sweet November", "The road") και το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό. Η Charlize ξύρισε το κεφάλι της, ο Tom έβαλε για ακόμα μια φορά ένα "φίμωτρο" ως άλλος Bane και όλα κύλησαν καλά.

Το σενάριο, όμως, ήταν αδύναμο και κούρασε. Όλη η τελική σκηνή της μάχης ήταν μεγαλύτερη σε διάρκεια απ' όσο χρειαζόταν. Ίσως να ήταν καλύτερα να αφιερωθεί χρόνος στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, καθώς δεν προλαβαίνουν να γίνουν αρκετά συμπαθείς στο κοινό. Είναι κατανοητό ότι όλα αυτά τα εφέ εξυπηρετούν τον τίτλο "best post apocalyptic movie" που της έχει αποδοθεί, αλλά κάπου χάνεται το μέτρο. Επίσης, οι πανέμορφες σύζυγοι του Immortan Joe είναι παράταιρες στο υπόλοιπο περιβάλλον λες και βγήκαν από το "Machete".

Τα κακά νέα:  Έχει τα λάθη της και τα σεναριακά είναι τρανταχτά.

Τα καλά νέα: Από τα καλύτερα 3D που μπορεί να δει κάποιος.

Μας εξέπληξε: Η υπέροχη φωτογραφία. Πραγματικό αριστούργημα.

Μας άρεσε;
Προσπαθώντας να είμαι αντικειμενική, μιας κι αυτού του είδους οι ταινίες δεν είναι του γούστου μου, θα πω ότι είναι μια πολύ καλή επιλογή για την κατηγορία της.

Βαθμολογία: 7/10

Σταχτοπούτα - Cinderella (2015)

Η Disney είναι πια από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής και οι ταινίες της είναι συνήθως χάρμα οφθαλμών! Πρόκειται για πραγματικές υπερ-παραγωγές που επιστρατεύουν εξαιρετικά καστ για την ολοκλήρωση τους. Μας έχει δώσει πολύ όμορφες δουλειές, όπως τα "Pirates of the Caribbean", "Saving Mr. Banks", "Bridge to Terabithia". Δυστυχώς, η "Cinderella" δεν ήταν η καλύτερη στιγμή της.

Πρόκειται για το παραμύθι, όπως όλοι το ξέρουμε, και μάλιστα για πιστή μεταφορά. Η Ella ζει ευτυχισμένη με τους γονείς της ώσπου η μητέρα της αρρωσταίνει και πεθαίνει. Μετά από χρόνια, ο πατέρας της παντρεύεται μια άλλη γυναίκα, η οποία μετακομίζει στο σπίτι με τις δύο κόρες της. Σε μικρό χρονικό διάστημα, η Ella χάνει και τον πατέρα της και τότε αρχίζουν τα βάσανά της από την κακομεταχείριση της μητριάς της και, από ένα κακόγουστο αστείο, αποκτά το ψευδώνυμο Cinderella. Όλα αυτά μέχρι να γνωρίσει τον πρίγκηπα...

Σκηνοθέτης είναι ο Kenneth Branagh ("Thor", "Sleuth"), που γνωρίζουμε επίσης και σαν ηθοποιό. Στο ρόλο της μητριάς βρίσκουμε την υπέροχη -και άκρως εντυπωσιακή- Cate Blanchette ("Blue Jasmine", "Elizabeth", "Charlotte Gray"). Σταχτοπούτα είναι η Lily James και πρίγκηπας ο Richard Madden, και οι δυο στην αρχή της καριέρας τους. Για λίγο απολαμβάνουμε την Helena Bonham Carter στο ρόλο της νεράιδας και τέλος, ο Stellan Skarsgard αναλαμβάνει ένα μικρό ρόλο, αυτόν του Δούκα. Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι ο τελευταίος έχει ένα μικρό ρόλο σε όλες τις ταινίες του Χόλυγουντ!

Προς μεγάλη μου απογοήτευση, όλα ήταν κάπως ξεκούρδιστα. Θα τολμήσω να πω ότι το καστ ήταν απλά καταστροφικό. Πλην της Cate Blanchette, που περιέργως ούτε αυτή δεν κατάφερε να το σώσει, όλο το υπόλοιπο ήταν κακό. Κακή επιλογή η Σταχτοπούτα, ακόμα χειρότερη ο πρίγκηπας. Το πραγματικά παράδοξο είναι πως, ενώ με τέτοιου είδους ταινίες ξέρεις από την αρχή ότι θα περάσεις απλά ένα ευχάριστο δίωρο, εδώ δεν περνάς! Δε με κράτησε καθόλου. Το βαρέθηκα και το πρωταγωνιστικό ζευγάρι ήταν πιο κοντά στην καρικατούρα, παρά στην υποκριτική.

Τα κακά νέα: Έκαναν δύσκολο κάτι που δεν ήταν. Πιθανότατα, οι μόνοι που θα ενθουσιαστούν, θα είναι οι ηλικιακά μονοψήφιοι.

Τα καλά νέα: Απολαυστική Cate Blanchette, καλό μακιγιάζ, όμορφα κοστούμια.

Μας εξέπληξε: Το κομμάτι της μεταμόρφωσης των ζώων σε ανθρώπους κι αντίστροφα. Πολύ προσεγμένο. Εντυπωσιακό μακιγιάζ, εντυπωσιακή ψηφιακή επεξεργασία.

Μας άρεσε;
Δυστυχώς, όχι. Υστερεί αισθητά στην κατηγορία του.

Βαθμολογία: 4/10

Από μηχανής - Ex machina (2015)

Πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είμαι φίλος των ταινιών φαντασίας. Εντούτοις, για το "Ex machina" οι κριτικές ήταν διθυραμβικές και κίνησαν την περιέργειά μου. Το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης έχει απασχολήσει τους σεναριογράφους αρκετές φορές, αλλά εδώ φάνηκε να έχει γίνει καλή δουλειά.

Βρισκόμαστε κάπου στο μέλλον (ελπίζω στο μακρινό) όπου ένας ταλαντούχος νεαρός προγραμματιστής (Domhnall Gleeson) καλείται από έναν πάμπλουτο εφευρέτη (Oscar Isaac) στο εργαστήριό του για να συμμετέχει σε ένα απόρρητο πείραμα. Εκεί θα κληθεί να αξιολογήσει το όμορφο θηλυκό ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη, την Ava (Alicia Vikander). Μόνο που η σχέση τους θα περιπλακεί με απρόβλεπτες εξελίξεις...

Συνήθως στέκομαι στο καστ και στο σκηνοθέτη αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο εδώ. Θα πω μόνο ότι η εξέλιξη της καριέρας του Domhnall Gleeson είναι ταχύτατη και πως, παρόλο που είναι η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Alex Garland, στο παρελθόν έχει αναλάβει συχνά το σενάριο μεγάλων επιτυχιών επιστημονικής φαντασίας ("28 days later", "Sunshine").

Τώρα σχετικά με το σενάριο... Καλοδουλεμένο, χωρίς κενά, εγείρει σοβαρά ηθικά διλήμματα για τη χρήση της τεχνολογίας. Η Ava είναι ένα ρομπότ διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει κι αυτό που τη διαφοροποιεί είναι η συναισθηματική ευφυΐα που διαθέτει. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω της και πώς αισθάνεται γι'αυτόν, αλλά κυρίως η ικανότητά της να καταλάβει πως είναι απλά ένα μηχάνημα, βάζουν το θεατή σε σκέψεις σχετικά με την τεχνολογική πρόοδο. Η ταινία μού θύμισε πολλές φορές το "Her".

Τα κακά νέα: Δύσκολη ταινία να την προτείνεις. Όσοι αγαπούν τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, ίσως αισθανθούν πως της λείπει η δράση. Όσοι προτιμούν τις κοινωνικές, θα τους ξενίσει το θέμα. Πράγματι, βρίσκεται κάπου στη μέση.

Τα καλά νέα: Αγωνία, αγωνία, αγωνία. Με έκανε να αναρωτιέμαι διαρκώς "πού το πάει".

Μας εξέπληξε: Η σύλληψη της ιδέας. Και το τέλος.

Μας άρεσε;
Είχε ενδιαφέρον. Σίγουρα αξίζει τον κόπο.

Βαθμολογία: 7/10