Στα χρόνια της βίας - A most violent year (2014)

Να μια ταινία που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση την προηγούμενη χρονιά! Πολλοί κριτικοί κινηματογράφου τη συμπεριέλαβαν στη δεκάδα των αγαπημένων τους ταινιών για το 2014, γεγονός που μου δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες. Το κοινό, από την άλλη, δεν της έδειξε ιδιαίτερη συμπάθεια. Τελικά, μάλλον η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του '80, σε μια περίοδο υψηλής εγκληματικότητας, όπου ο Abel Morales (Oscar Isaac) μαζί με τη γυναίκα του, Anna (Jessica Chastain), χτίζουν μια επιχείρηση πετρελαίου που παρέλαβαν από το μαφιόζο πατέρα της. Όμως ο Abel έρχεται αντιμέτωπος με τη ληστεία των φορτηγών του από άγνωστους ανταγωνιστές καθώς και με νομικά ζητήματα. Σύντομα θα διαπιστώσει πως, παρά τις νόμιμες ενέργειές του, ο δρόμος για την επιτυχία είναι διεφθαρμένος.

Στο τιμόνι του σκηνοθέτη ο J.C. Chandor, στη μόλις τρίτη δουλειά του μετά τα "Margin Call" και "All is lost". Μου άρεσε πολύ η σκηνοθετική προσέγγιση, κι ακόμα περισσότερο το γεγονός πως ο Chandor μιλάει μόνο όταν έχει κάτι να πει. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο, Oscar Isaac ("Ex Machina", "Inside Llewyn Davis") και Jessica Chastain ("The Martian", "The disappearance of Eleanor Rigby"), έγινε ένα με το ρόλο του και τον απέδωσε εξαιρετικά. Πρόκειται για δύο από τους καινούργιους αγαπημένους του Χόλιγουντ και στο μέλλον θα μας απασχολήσουν πολύ.

Σχετικά με το σενάριο, είναι καλά δοσμένο, αλλά ελαφρώς κουραστικό. Αυτό που το βοηθάει να κυλήσει καλά, είναι η ατμόσφαιρα και η σωστή απόδοση της εποχής. Αν ο θεατής δεν εγκλιματιστεί εγκαίρως, δύσκολα θα του αρέσει. Αν το ζήσει όμως, είναι πολύ καλό. Πρωτότυπο το θέμα, δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση για μια ακόμα γκανγκστερική ταινία. Ο τίτλος πιθανώς να αποπροσανατολίζει.

Τα κακά νέα: Αν δε σε κρατήσει το σενάριο, είναι καταδικασμένο εξ αρχής.

Τα καλά νέα: Όλοι οι συντελεστές. Το καστ υπέροχο. Το ίδιο και η σκηνοθεσία.

Μας εξέπληξε: Η ενδυματολογική επιλογή, απαραίτητη για την απόδοση της εποχής και της κοινωνικής τάξης. Και η Jessica Chastain.

Μας άρεσε;
Είναι από τα φιλμ που όσο περισσότερο τα γυρνάς στο μυαλό σου, τόσο περισσότερο σου αρέσουν. Ναι, τελικά μας άρεσε.

Βαθμολογία: 7/10

Focus (2015)

Άρχισε το φθινόπωρο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μια περιπέτεια γρήγορη, έξυπνη, γκλαμουράτη, κάτι για να ευχαριστηθεί το μάτι. Αυτά μας έδωσε η καινούργια ταινία του σκηνοθετικού διδύμου Ficarra-Requa, "Focus".

Ένας καταξιωμένος (!) κλέφτης, με πολλές επιτυχημένες απάτες στο ενεργητικό του και διάσημος στους κύκλους του, ο Nicky (Will Smith), γνωρίζει την πανέμορφη ερασιτέχνη του 'επαγγέλματος', Jess (Margot Robbie), και αναλαμβάνει να της μάθει τα κόλπα. Μετά από μια επιτυχημένη συνεργασία, οι δρόμοι τους θα χωρίσουν για να ξανασυναντηθούν τυχαία 3 χρόνια αργότερα, στο Μπουένος Άιρες.

Για ακόμη μια φορά, καλή και γρήγορη σκηνοθεσία από τους δημιουργούς των "I love you Phillip Morris" και "Crazy, stupid, love". Καλός ο Will Smith ("Bad boys", "Men in Black") σε ένα ρόλο που του ταιριάζει γάντι αλλά τις εντυπώσεις κλέβει η ω-θεέ-μου-πόσο-όμορφη-είναι Margot Robbie, που γνωρίσαμε ως σύζυγο του Leonardo Di Caprio στο "The Wolf of Wall Street". Πολύ καλή η επιλογή ολόκληρου του καστ.

Εντάξει, κάνει τη δουλειά του πολύ καλά και δε βαριέσαι καθόλου. Το σενάριο έχει κενά, καθώς προσπαθεί πολύ να συνδέσει μια σειρά ανατροπών, όχι με ιδιαίτερη επιτυχία, αλλά του το συγχωρείς. Πολύ καλή πρόταση για να περάσει ευχάριστα η ώρα, αφού συνδυάζει την κομεντί με την περιπέτεια, δεμένα σωστά με μικρές δόσεις χιούμορ. Χλιδάτα αυτοκίνητα, κοσμήματα και ρούχα κλέβουν τις εντυπώσεις.

Τα κακά νέα: Η αποτυχημένη σύνδεση των γεγονότων στο φινάλε. Και η παντελής έλλειψη αληθοφάνειας.

Τα καλά νέα: Το καστ είναι το δυνατό του σημείο.

Μας εξέπληξε: Η Margot Robbie.

Μας άρεσε;
Καλή επιλογή για την κατηγορία του. Μου θύμισε σε πολλά σημεία το "Now you see me", το οποίο ομολογουμένως είναι ακόμα καλύτερο.

Βαθμολογία: 7/10

Ο νόμος της σιωπής - Son of a gun (2014)

Έχει πάντα ενδιαφέρον να παρακολουθείς την πρώτη δουλειά ενός νέου σκηνοθέτη. Είναι η προσμονή για νέο αίμα στον κινηματογράφο, για κάποια φρέσκια και πρωτότυπη ιδέα. Ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για ανεξάρτητη παραγωγή εκτός Hollywood, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Ο Αυστραλός Julius Avery σκηνοθετεί αυτή την περιπέτεια αγωνίας με φόντο την όμορφη Μελβούρνη.

Ο νεαρός JR (Brenton Thwaites) μπαίνει στη φυλακή και βρίσκεται υπό την προστασία του μεγαλοεγκληματία Brendan Lynch (Ewan McGregor). Ως αντάλλαγμα θα τον βοηθήσει να δραπετεύσει και μαζί θα οργανώσουν μια μεγάλη ληστεία χρυσού που πιστεύουν ότι θα τους κάνει πλούσιους. Όλα αυτά μεχρι ο JR να ερωτευτεί την όμορφη στριπτιζέζ Tasha (Alicia Vikander).

Πολύ τυχερός ο σκηνοθέτης Julius Avery που συμπεριέλαβε στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία γνωστούς συντελεστές, χωρίς να δίνει ο ίδιος κάτι αξιόπροσεχτο. Η σκηνοθεσία είναι η αναμενόμενη για τέτοιου είδους φιλμ. Τίποτα το ιδιαίτερο. Καλός ο, πολύ αγαπημένος μου, Ewan McGregor ("Star Wars", "Trainspotting", "Moulin Rouge!"), που ευτυχώς είναι από εκείνους τους λιγοστούς ηθοποιούς που δεν επαναπαύονται, δοκιμάζουν συνεχώς νέους ρόλους κι αγαπούν τον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Στο πλάι του οι ανερχόμενοι Brenton Thwaites ("The Giver", "Maleficent") και Alicia Vikander ("Ex machina", "A royal affair").

Δυστυχώς εκπλήξεις δεν έχει το εγχείρημα. Έχουμε δει την ίδια ταινία χιλιάδες φορές. Φυλακή, μια ληστεία, ένα love story και μια ανατροπή. Κι έτοιμο το σενάριο. Βαρετό δεν είναι, ευχάριστα το παρακολουθείς. Ως εκεί όμως. Μια περιπετειούλα για να περάσει η ώρα.

Τα κακά νέα: Τα ίδια, τα ίδια και τα ίδια.

Τα καλά νέα: Ο Ewan, που του έχουμε αδυναμία, και η Alicia Vikander, που φαίνεται πως θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον.

Μας εξέπληξε: Απολύτως τίποτα.

Μας άρεσε;
Μια χαρά, αλλά το έχουμε ξεχάσει ήδη.

Βαθμολογία: 5/10

Έμφυτο ελάττωμα - Inherent vice (2014)

Δε ξέρω τι πάει τόσο συχνά στραβά με τα all-star καστ. Σημαντικός σκηνοθέτης, σενάριο βασισμένο σε διάσημο βιβλίο και πασίγνωστοι ηθοποιοί να εμφανίζονται σε ανύποπτο χρόνο καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Κι όμως.

Βρισκόμαστε στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του '70, όπου ένας χίπης ιδιωτικός ντέτεκτιβ, γνωστός ως 'Doctor' (Joaquin Phoenix), αναλαμβάνει να ερευνήσει την εξαφάνιση της πρώην φιλενάδας του, Shasta (Katherine Waterston) και του εκατομμυριούχου φίλου της, Michael Wolfmann (Eric Roberts). Και κάπου εμφανίζεται κι ένας, επίσης, "αγνοούμενος", ο Coy (Owen Wilson). Όλα αυτά με τη 'βοήθεια' ενός διεφθαρμένου μπάτσου, του 'Bigfoot' (Josh Brolin).

Τα προαναφερθέντα ηχηρά ονόματα έρχονται να συμπληρώσουν κι άλλοι πρωτοκλασάτοι ηθοποιοί. Θα συναντήσουμε το Benicio Del Toro, τη Reese Witherspoon κι άλλους. Στη σκηνοθεσία θα συναντήσουμε, τον, πάντα αξιοπρόσεχτο, Paul Thomas Anderson ("Boogie Nights", "There will be blood"). Ένα σκηνοθέτη που έχει προταθεί, ήδη, έξι φορές για Όσκαρ στις πρώτες επτά δουλειές του. Πάντα σε δύσκολα μονοπάτια, εδώ επιλέγει να προσαρμόσει για τη μεγάλη οθόνη το ομώνυμο μυθιστόρημα του Thomas Pynchon.

Μόνο που το σενάριο δε φαίνεται να είναι εύκολα κινηματογραφίσιμο. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι δύσκολο να το παρακολουθήσεις ή, απλά, ανούσιο από κάποιο σημείο κι έπειτα. Ούτε τον ίδιο το σκηνοθέτη δείχνει να τον νοιάζει.Ο μόνος στόχος φαίνεται να είναι η δημιουργία 'πειραγμένων' χαρακτήρων μιας άλλης εποχής μέσα σε μια σουρεαλιστική ατμόσφαιρα. Και το προσπαθεί. Πολύ. Περισσότερο απ' ό,τι χρειάζεται. Βέβαια το καταφέρνει, αλλά οι στιγμές υπερβολής είναι πολλές και οι χαρακτήρες στα όρια της καρικατούρας. Εμφανείς οι ομοιότητες με το, σαφώς ανώτερο, "American Hustle" του David O. Russell.

Τα κακά νέα: Μου έχει συμβεί και σε συμπαθητικές ταινίες να βαρεθώ, αλλά εδώ το όριο ξεπεράστηκε. Σχεδόν κουράστηκα.

Τα καλά νέα: Τα καταφέρνει πολύ καλά στην απόδοση της εποχής. Το ντύσιμο, το styling, οι μουσικές. Ειδικά οι μουσικές. Υπέροχες.

Μας εξέπληξε: Η ενδιαφέρουσα αφήγηση από την Joanna Newsom που δίνει άλλη διάσταση στην πλοκή.

Μας άρεσε;
Όχι, και η απογοήτευση ήταν ακόμη μεγαλύτερη γιατί ήταν πολλά υποσχόμενο.

Βαθμολογία: 4/10