Το μικρό νησί - La isla minima (2014)

Ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος είναι ένα κεφάλαιο που αξίζει ιδιαίτερη προσοχή. Σημαντικές οι διαφορές του με τον αμερικάνικο, όμως τόσο ενδιαφέρων να τον παρακολουθήσεις. Μεγάλες είναι επίσης και οι διαφορές από χώρα σε χώρα εντός Ευρώπης. Συγκεκριμένα με τον ισπανικό κινηματογράφο, η χώρα που γέννησε τον Αλμοδόβαρ δεν έχει παρά να δώσει πολλές αξιόλογες δουλειές στο κοινό. Εδώ, με ένα αστυνομικό θρίλερ μυστηρίου που σάρωσε τα βραβεία (μεταξύ των οποίων 10 Goya και το ευρωπαϊκό βραβείο κοινού).

Στην Ισπανία της δεκαετίας του '80, δύο ντετέκτιβ εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους θα κληθούν να συνεργαστούν ώστε να εξιχνιάσουν μια σειρά βάναυσων δολοφονιών νεαρών κοριτσιών. Η μικρή πόλη ξέρει πολλά, αλλά λέει λίγα και σκοτεινά μυστικά που αποκαλύπτονται αρχίζουν να συμπληρώνουν το παζλ...

Ο σκηνοθέτης Alberto Rodriguez ("7 virgins", "Grupo 7"), στην πρώτη του επιτυχημένη προσπάθεια να περάσει τα σύνορα της Ευρώπης, τα πήγε πολύ καλά. Το δούλεψε πολύ, μελέτησε τις ήδη επιτυχημένες συνταγές, συχνά μην αποφεύγοντας να "κοπιάρει" και τελικά έδωσε ένα δυνατό θρίλερ ισάξιο μεγάλων παραγωγών. Ο Raul Arevalo και ο Javier Gutierrez στο ρόλο των ντετέκτιβ ήταν πολύ καλοί, με τον δεύτερο, στο ρόλο του μεγαλύτερου ηλικιακά αστυνομικού (Juan), να ξεχωρίζει.

Αυτό βέβαια που στήριξε όλο το φιλμ ήταν η εξαιρετική σκοτεινή ατμόσφαιρα και οι προσδοκίες που γεννούσε για την εξέλιξη της πλοκής. Θα ήταν αυστηρό να πω ότι οι προσδοκίες δε δικαιώνονται, σίγουρα όμως η πορεία είναι καθοδική. Το σενάριο αντιγράφει προκλητικά τη πρώτη σεζόν της επιτυχημένης αμερικάνικης σειράς "True Detective" προσθέτοντας κάποια στοιχεία από "Seven" και "Prisoners". Αν κάποιος δεν έχει παρακολουθήσει τη σειρά, θα βρει την πλοκή ενδιαφέρουσα, σε διαφορετική περίπτωση θα ενοχληθεί από τις ομοιότητες. Εξαιρώντας αυτό το γεγονός, καλή ιστορία και καλή σκηνοθεσία.

Τα κακά νέα: Το σενάριο κάνει κάποια κενά που αφήνουν αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με το φινάλε.

Τα καλά νέα: Υπέροχη ατμόσφαιρα, ανάλογη μεγάλων χολυγουντιανών παραγωγών. Πολύ καλή σκηνοθεσία.

Μας εξέπληξε: Η καλοδουλεμένη κινηματογράφηση.

Μας άρεσε: Ναι, μας άρεσε. Καλή ταινία και χαιρόμαστε πολύ που ήρθε από την Ευρώπη.

Βαθμολογία: 7/10

Ναυάγιο στην παράνοια - Triangle (2009)

Το κυνήγι του κρυφού διαμαντιού στον κινηματογράφο είναι αδιάκοπο και απολαυστικό. Από τα ωραιότερα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ο θεατής είναι η ανακάλυψη μιας υπέροχης ταινίας εκεί που δεν το περιμένει. Το "Triangle" είναι ένα κλασσικό παράδειγμα ταινίας που τη βλέπεις "συστημένος" κι εύχεσαι να ανήκει στην παραπάνω κατηγορία. Διαφορετικά, δύσκολα θα υποψιαστείς ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο από μια ακόμα splatter low-budget ταινία.

Μια παρέα σε ένα γιοτ απολαμβάνει το ταξίδι της στον Ατλαντικό Ωκεανό ώσπου περίεργες καιρικές συνθήκες οδηγούν σε ναυάγιο. Το πλοίο που θα εμφανιστεί θα τους κάνει να πιστέψουν πως ήρθε η σωτηρία τους, μέχρι να ανακαλύψουν ότι είναι άδειο και όχι ακριβώς αυτό που φαντάζονταν... Αυτές είναι όλες οι σεναριακές λεπτομέρειες που μπορώ να αποκαλύψω, καθώς όλη η προσπάθεια βασίζεται στο μυστήριο που δημιουργείται.

Ο σκηνοθέτης Christopher Smith, του οποίου οι ταινίες με βάθος δεν είναι το φόρτε του ("Black Death", "Severance"), εδώ είχε μια καλή ιδέα και την υποστήριξε. Δικό του είναι και το σενάριο, όπως συνηθίζει σε όλες τις δουλειές του. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατάει η Melissa George ("30 days of night", "The Amityville horror") που αυτό που της είπαν να κάνει, το έκανε. Τίποτα περισσότερο. Στο πλευρό της οι Liam Hemsworth (The hunger games) και Michael Dorman (Killer Elite), που επίσης δεν κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά.

Στα μονοπάτια ταινιών που έχτισαν το είδος, όπως "Donnie Darko", "Mulholland Dr.", "The fountain", η ταινία ξεκινά με ενδιαφέρον, προχωρά με ακόμα μεγαλύτερο και μετά... κάτι γίνεται. Κάτι που οριακά το απογειώνει ή το καταστρέφει. Η ατμόσφαιρα είναι όπως πρέπει, το σενάριο ήθελε λίγη δουλειά ακόμα, το καστ εντελώς αδιάφορο. Πρόκειται για μια ταινία που συγκαταλέγεται άξια στην κατηγορία ταινιών μυστηρίου αλλά δεν πατάει σταθερά ώστε να ξεχωρίσει ή να γίνει σημείο αναφοράς.

Τα κακά νέα: Το προσπαθεί πολύ και φαίνεται. Οραματίζεται να κάνει τη διαφορά αλλά δεν έχει τα μέσα για να το επιτύχει.

Τα καλά νέα: Πολύ καλή η ατμόσφαιρα. Κρατάει μια ροή και δεν είναι καθόλου βαρετό.

Μας εξέπληξε: Πολύ καλύτερο απ' αυτό που υποψιάζεσαι αρχικά πως θα παρακολουθήσεις.

Μας άρεσε;
Σίγουρα δε χάνεις το χρόνο σου. Αξίζει μια ευκαιρία, αλλά δε θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα.

Βαθμολογία: 6.5/10

Το αγόρι της διπλανής πόρτας - The boy next door (2015)

Το σκέφτεσαι.. Το τριγυρνάς.. Βέβαια, δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος να το δεις και το ξέρεις, αλλά και πάλι θες.. Έγινε και τόσος ντόρος.. Ο λόγος για τη νέα ταινία με πρωταγωνίστρια την ηθοποιό (;) Jennifer Lopez, "The boy next door".

Η Claire (Jennifer Lopez) είναι μια καθηγήτρια λυκείου με ένα γιο στην εφηβεία κι ένα γάμο σε διάλυση. Όταν ο γιος της, Kevin (Ian Nelson), αποκτά έναν καινούργιο φίλο, το νεαρό γείτονα Noah (Ryan Guzman), κι εκείνος αρχίζει να την ερωτεύεται, τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται.. Και θα βγουν εκτός ελέγχου, όταν οι δυο τους θα 'περάσουν' μια νύχτα μαζί...

Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Rob Cohen ("The fast and the furious", "xXx") και το καστ αποτελείται από τύπους που λίγη σχέση έχουν με την ηθοποιία.. Η φίλη μας Jennifer ("The cell", "Enough", "Maid in Manhattan") που δεν το βάζει κάτω, πρέπει οπωσδήποτε να γίνει ηθοποιός. Ο φίλος μας John Corbett υποδύεται τον εν διαστάσει σύζυγο της Claire. Θα τον αγαπάμε πάντα ως καλό και γλυκό Aidan στο Sex and the City. Αρκεί. Το Noah υποδύεται ο Ryan Guzman, που γνωρίσαμε από το Step Up, ο οποίος δεν ήταν κακός, ελπίζω να μην περίμενε να μας τρομάξει πάντως! Τέλος, είδαμε τον Ian Nelson και τη Kristin Chenoweth να συμπληρώνουν το αποτυχημένο καστ.

Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι.. Γιατί μπορεί να γυρίστηκε αυτή η ταινία; Ποια είναι τα ατού της, σύμφωνα με τους συντελεστές; Είναι το σενάριο; Αποκλείεται. Η σκηνοθεσία; Ούτε. Το καστ; Ούτε λόγος. Και τότε κατέληξα: Οι σκηνές σεξ με τη Jennifer Lopez. Κι η κορμάρα της.

Τα κακά νέα: Δε ξέρω τι ήταν χειρότερο, το σενάριο ή οι ερμηνείες. Ειδικά στο φινάλε.

Τα καλά νέα: Ότι τα βάσανα του θεατή τελειώνουν σε λιγότερο από 90 λεπτά.

Μας εξέπληξε: Το καταπληκτικό soundtrack.

Μας άρεσε;
Δε νομίζω ότι γίνεται να άρεσε σοβαρά σε κάποιον.

Βαθμολογία: 3.5/10

Misery (1990)

Ξαναείδα πρόσφατα το "Misery" μετά από πολλά χρόνια και ήταν όπως ακριβώς το θυμόμουν.. Από τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ των '90s. Είναι από εκείνες τις ταινίες που η ατμόσφαιρα αρκεί να σε κρατήσει καθηλωμένο, σχεδόν τρομοκρατημένο.

Διαβάζοντας απλά την υπόθεση, δεν το πιάνει το μάτι σου. Ο διάσημος συγγραφέας, δημιουργός της επιτυχημένης σειράς βιβλίων "Misery", Paul Sheldon (James Caan), παθαίνει ένα ατύχημα με το αυτοκίνητό του κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας. Η νοσοκόμα και φανατική θαυμάστρια των βιβλίων του Annie Wilkes (Kathy Bates) εμφανίζεται ως από μηχανής θεός και τον μεταφέρει σπίτι της για να τον περιθάλψει. Ναι, καλά καταλάβατε, το τελευταίο πράγμα που έχει σκοπό να κάνει αυτή η "καλοκάγαθη κυριούλα" είναι να τον αφήσει να φύγει.

Το σενάριο είναι βασισμένο σε βιβλίο του μετρ του είδους Stephen King, και τα εύσημα για τη σκηνοθεσία ανήκουν στον Rob Reiner ("When Harry met Sally", "A few good men", "The bucket list"). Ο James Caan είναι πολύ καλός στο ρόλο του, κερδίζοντας γρήγορα την αμέριστη συμπάθεια του θεατή.

Καλά όλα αυτά, αλλά όλη η ταινία είναι η Kathy Bates. Είναι απλά εξαιρετική και, σαφώς, κέρδισε το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου γι' αυτή την ερμηνεία της. Ψάχνει ο κακόμοιρος ο συγγραφέας τρόπους διαφυγής όσο εκείνη λείπει από το σπίτι κι αγωνιάς κι εσύ μαζί του τι θα συμβεί αν τον καταλάβει. Τον βάζει να κάψει το νέο του μυθιστόρημα και να γράψει άλλο σύμφωνα με τις δικές της προσδοκίες. Πρόκειται για έναν βαθιά διαταραγμένο χαρακτήρα με συχνά κυκλοθυμικά ξεσπάσματα.

Τα κακά νέα: Δεν υπάρχουν κακά νέα. Ή μάλλον, υπάρχουν. Ότι δύσκολα απολαμβάνουμε πια τέτοιες υποκριτικές ικανότητες.

Τα καλά νέα: Καταφέρνει να δημιουργήσει κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και πραγματική αγωνία χωρίς καθόλου εφέ.

Μας εξέπληξε: Σκεφτόμουν να μην το πω, αλλά δε γίνεται να μην το πω. Πρόκειται για κλασική σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου. Του σπάει τα πόδια. Με βαριοπούλα. Αλήθεια. Το δείχνει.

Μας άρεσε;
Φυσικά μας άρεσε. Πραγματικά καλή ταινία.

Βαθμολογία: 8/10