Μια δασκάλα θρηνεί τον πρόσφατο χαμό της κόρης της κι αποφασίζει να βρει τους υπεύθυνους. Την τελευταία μέρα του σχολείου, ανακοινώνει στους μαθητές της ότι γνωρίζει τους δολοφόνους του παιδιού της και πως βρίσκονται μέσα στην αίθουσα. Έτσι, αποφασίζει να τους δώσει ένα μάθημα για την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Πρόκειται για μια ιστορία εκδίκησης, τόσο καλή που μόνο ο ασιατικός κινηματογράφος θα μπορούσε να μας χαρίσει. Είναι ένα είδος που το παίζουν στα δάχτυλα. Δεν έχει όμως την εξέλιξη που έχουμε συνηθίσει από άλλες ταινίες του είδους. Δεν περιέχει βία. Δεν περιέχει σκληρές σκηνές. Κι όμως, είναι βαθιά ενοχλητική. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, λένε, κι έχουν δίκιο. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Tetsuya Nakashima, έχει απαιτήσει την προσοχή σου από τα δέκα πρώτα λεπτά. Και η εξέλιξη δε σε αδικεί. Η εξομολόγηση κάθε παιδιού σου δίνει στοιχεία. Ένα στοιχείο τη φορά. Στοιχεία σωστά δοσμένα, σε σωστές δόσεις, μέχρι να συμπληρωθεί το παζλ. Και να οδηγηθείς στο μεγαλοπρεπές τέλος.
Ο σκηνοθέτης θίγει σοβαρά κοινωνικά ζητήματα σε μια ταινία που θέλει να πει πολλά περισσότερα απ' το να ξετυλίξει την πλοκή. Ζητήματα σχετικά με την ανατροφή των παιδιών, την παιδική εγκληματικότητα και το μερίδιο ευθύνης των ενηλίκων, το προβληματικό νομικό σύστημα, το bullying, τη μοναξιά. Και βέβαια με την εκδίκηση. Και κατά πόσο αυτή οδηγεί τελικά στη λύτρωση.
Τα κακά νέα: Σκηνοθετικά δεν έχει πολλά να δώσει και είναι κάπως μουντό, με κίνδυνο να κουράσει. Σε αποζημιώνει πάντως η πλοκή.
Τα καλά νέα: Το σενάριο είναι πολύ καλά δεμένο και σου κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Επίσης, οι ερμηνείες των δύο μαθητών-πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικές.
Μας εξέπληξε: Το συνταρακτικό soundtrack που ηχεί ακόμα στα αυτιά μου.
Μας άρεσε;
Μας άρεσε πολύ. Πρόκειται για μια βαθιά κοινωνική ταινία που αξίζει οπωσδήποτε το χρόνο του θεατή.
Βαθμολογία: 8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου