Η απαγωγή του κου Heineken - Kidnapping Mr. Heineken (2015)

Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί το κοινό αγαπά τόσο τις αληθινές ιστορίες. Είμαι κι εγώ μεγάλη φαν και ειδικά οι βιογραφίες με ενδιαφέρουν πολύ. Ίσως να είναι η προσδοκία του ρεαλισμού. Ίσως βοηθούν το θεατή να ταυτιστεί περισσότερο. Ίσως τελικά, όντως, τα καλύτερα σενάρια να τα γράφει η ίδια η ζωή.

Μια παρέα νεαρών ψάχνουν μια ευκαιρία για να κάνουν τη 'μεγάλη μπάζα'. Έτσι, καταστρώνουν ένα λεπτομερές σχέδιο απαγωγής του μεγιστάνα Alfred Heineken, ιδιοκτήτη της διάσημης μπύρας, και ζητούν το μεγαλύτερο ποσό λύτρων που έχει δοθεί ποτέ στην ιστορία μέχρι και σήμερα. Βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα, πρόκειται για το "έγκλημα του αιώνα", όπως τότε ονομάστηκε.

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι τον κύριο Heineken τον υποδύεται ο Anthony Hopkins. Ο ρόλος δεν είναι ο πρωταγωνιστικός ούτε παρουσιάζει ιδιαίτερες απαιτήσεις, κι έτσι με κάνει να αναρωτιέμαι. Γιατί τόσα λαμπρά ονόματα, όπως ο Anthony Hopkins, δεν αξιοποιούνται καλύτερα από τη βιομηχανία του κινηματογράφου; Εδώ και χρόνια, συμμετέχει σε δουλειές άνισες του ταλέντου του αναλαμβάνοντας μικρούς ρόλους σε ανεπαρκείς παραγωγές. Κατά τη γνώμη μου, ο Hannibal Lecter θα μπορούσε να δώσει πολλά ακόμα και το 'πάντρεμα' του παλιού με το νέο να γεννήσει έναν καλύτερο κινηματογράφο. Σχετικά με το νέο, πρωταγωνιστές είναι ο Jim Sturgess ("21", "The best offer", "One day") και ο Sam Worthington ("Avatar", "Clash of the titans", "Cake"). Καλοί και οι δύο, με μια ιδιαίτερη προτίμηση στον πρώτο. Στη σκηνοθεσία ο Σουηδός Daniel Alfredson, γνωστός από τα δύο τελευταία μέρη της τριλογίας "Millennium".

Η "Απαγωγή του κυρίου Heineken" είναι μια ταινία που είχε έδαφος να μας δείξει πολλά περισσότερα από μια απαγωγή. Η ιστορία είναι, έτσι κι αλλιώς, διάσημη κι ενδιαφέρουσα από μόνη της. Είμαστε στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στο Άμστερνταμ της δεκαετίας του '80 άλλα λίγα βλέπουμε για τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής. Το ίδιο συμβαίνει και με την παρουσίαση των χαρακτήρων και των διαπροσωπικών τους σχέσεων, καθώς σε όλη την ταινία το αγγίζει και το αφήνει, με πιο αξιόλογη την προσπάθεια στο δεύτερο μισό της ταινίας.

Τα κακά νέα: Όλο κάτι θέλει να πει, κι όμως δεν το λέει. Κινείται επιφανειακά στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Θα έλεγα πως είναι σαν ο σκηνοθέτης να βιάζεται.

Τα καλά νέα: Παρόλο που δεν εμβαθύνει όσο πιθανόν θα θέλαμε, δεν κάνει κενά και δε βαριέσαι. Το σενάριο έχει ενδιαφέρον και σκηνοθετικά είναι πολύ καλό. Επίσης, μου άρεσε πολύ ο Jim Sturgess.

Μας εξέπληξε: Το δεύτερο μισό της ταινίας, που είναι αισθητά καλύτερο από το πρώτο.

Μας άρεσε;
Μας άρεσε αρκετά, αν και είχε την υποδομή να γίνει πολύ καλύτερο.

Βαθμολογία: 6.5/10