Εξομολογήσεις - Confessions (2010)

Όταν μιλάμε για ασιατικό κινηματογράφο, η συζήτηση πρέπει να γίνεται σε εντελώς διαφορετική βάση από αυτή που έχουμε συνηθίσει. Δύσκολες δουλειές. Ταυτόχρονα όμως, πόσο εξαιρετικές! Ο λόγος για το "Kokuhaku", όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος, το οποίο αποτέλεσε την πρόταση της Ιαπωνίας για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2010, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να μπει στη διαγωνιστική πεντάδα.

Μια δασκάλα θρηνεί τον πρόσφατο χαμό της κόρης της κι αποφασίζει να βρει τους υπεύθυνους. Την τελευταία μέρα του σχολείου, ανακοινώνει στους μαθητές της ότι γνωρίζει τους δολοφόνους του παιδιού της και πως βρίσκονται μέσα στην αίθουσα. Έτσι, αποφασίζει να τους δώσει ένα μάθημα για την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Πρόκειται για μια ιστορία εκδίκησης, τόσο καλή που μόνο ο ασιατικός κινηματογράφος θα μπορούσε να μας χαρίσει. Είναι ένα είδος που το παίζουν στα δάχτυλα. Δεν έχει όμως την εξέλιξη που έχουμε συνηθίσει από άλλες ταινίες του είδους. Δεν περιέχει βία. Δεν περιέχει σκληρές σκηνές. Κι όμως, είναι βαθιά ενοχλητική. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, λένε, κι έχουν δίκιο. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Tetsuya Nakashima, έχει απαιτήσει την προσοχή σου από τα δέκα πρώτα λεπτά. Και η εξέλιξη δε σε αδικεί. Η εξομολόγηση κάθε παιδιού σου δίνει στοιχεία. Ένα στοιχείο τη φορά. Στοιχεία σωστά δοσμένα, σε σωστές δόσεις, μέχρι να συμπληρωθεί το παζλ. Και να οδηγηθείς στο μεγαλοπρεπές τέλος.

Ο σκηνοθέτης θίγει σοβαρά κοινωνικά ζητήματα σε μια ταινία που θέλει να πει πολλά περισσότερα απ' το να ξετυλίξει την πλοκή. Ζητήματα σχετικά με την ανατροφή των παιδιών, την παιδική εγκληματικότητα και το μερίδιο ευθύνης των ενηλίκων, το προβληματικό νομικό σύστημα, το bullying, τη μοναξιά. Και βέβαια με την εκδίκηση. Και κατά πόσο αυτή οδηγεί τελικά στη λύτρωση.

Τα κακά νέα: Σκηνοθετικά δεν έχει πολλά να δώσει και είναι κάπως μουντό, με κίνδυνο να κουράσει. Σε αποζημιώνει πάντως η πλοκή.

Τα καλά νέα: Το σενάριο είναι πολύ καλά δεμένο και σου κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Επίσης, οι ερμηνείες των δύο μαθητών-πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικές.

Μας εξέπληξε: Το συνταρακτικό soundtrack που ηχεί ακόμα στα αυτιά μου.

Μας άρεσε;

Μας άρεσε πολύ. Πρόκειται για μια βαθιά κοινωνική ταινία που αξίζει οπωσδήποτε το χρόνο του θεατή.

Βαθμολογία: 8/10

Πιο παράξενο κι από παράξενο! - Stranger than fiction (2006)

Δύσκολα βρίσκεις μια καλή ιδέα σε κομεντί του Χόλυγουντ. Ή πολύ κοινότυπο θα είναι, ή εντελώς αναμενόμενο, ή κάπως ανάλατο. Τελικά μας δικαίωσε αυτή η πρωτότυπη και όμορφη ταινία για τις ουσιαστικές χαρές της ζωής και για όσα, κακώς, θεωρούμε δεδομένα.

Ο Harold Crick (Will Ferrell) είναι ένας εφοριακός με δυνατό μαθηματικό μυαλό που ζει μια μάλλον αδιάφορη καθημερινότητα. Μέχρι που ακούει μια γυναικεία φωνή να αφηγείται τη ζωή του και να τον ειδοποιεί πως ο θάνατός του πλησιάζει. Κατά την αναζήτηση της παράξενης φωνής, θα γνωρίσει έναν απρόσμενο έρωτα (Maggie Gyllenhaal), μια ψυχολόγο (Linda Hunt), έναν ιδιόρρυθμο καθηγητή λογοτεχνίας (Dustin Hoffman) και τελικά μια διάσημη συγγραφέα (Emma Thompson). Αυτή η, πιο παράξενη κι από παράξενη, εμπειρία, θα τον κάνει να επαναπροσδιορίσει το αληθινό νόημα της ζωής.

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκουμε τον Marc Forster, που με έκπληξη ανακάλυψα πως είναι ο άνθρωπος που μας έχει δώσει μεγάλες εμπορικές επιτυχίες, όπως τα "Quantum of Solace", "World War Z", "Finding Neverland". Όμορφη η δουλειά του αλλά τα εύσημα ανήκουν στο σεναριογράφο Zach Helm και στη ζωηρή του φαντασία που έδωσε το πρωτότυπο σενάριο. Πλήθος διάσημων ηθοποιών βρίσκονται στο πλευρό του Will Ferrell ("Anchorman", "Talladega Nights", "The other guys") με τους αγαπημένους Dustin Hoffman ("The graduate", "All the president's men") και Emma Thompson ("Saving Mr. Banks", "The remains of the day") να ξεχωρίζουν. Ανέλπιστα καλός ο Will Ferrell σε έναν κοινωνικό ρολό διαφορετικό από αυτούς που μας έχει συνηθίσει.

Πρόκειται για μια ταινία που είναι εκεί για να διαλύσει τη φούσκα της τακτοποιημένης ζωής και να μας πει πως αυτή μπορεί όντως κάποτε να τελειώσει, μια σκέψη που ο μέσος άνθρωπος κάνει μόνο θεωρητικά σαν κάτι που θα συμβεί κάποτε, στο μακρινό μέλλον. Τι συμβαίνει όμως όταν θα κληθείς να παλέψεις για τη ζωή σου; Ένα ερώτημα στο οποίο έχει βασιστεί πλήθος ταινιών, από τα "Saw" μέχρι το "Buried". Εδώ σε μια γλυκιά, πρωτότυπη εκδοχή.

Τα κακά νέα: Το φινάλε ίσως.

Τα καλά νέα: Ένα καλό καστ σε μια δεμένη ταινία που σου κρατάει το ενδιαφέρον.

Μας εξέπληξε: Το σενάριο και η Emma Thompson.

Μας άρεσε;
Ναι, μας άρεσε πολύ. Πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη.

Βαθμολογία: 7.5/10

Mommy (2014)

Κατευθείαν από τον Καναδά προσγειώθηκε αυτό το οικογενειακό δράμα και διακρίθηκε σε πλήθος φεστιβάλ, με αυτό των Κανών και της Καναδικής Ακαδημίας να ξεχωρίζουν. Με ένα, όχι και τόσο πρωτότυπο, σενάριο βασισμένο σε μια μονογονεϊκή οικογένεια και στην προβληματική εφηβεία του μοναχογιού, η ταινία αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό, που της χάρισε απλόχερα υψηλότατες βαθμολογίες.

Μια δυναμική και όμορφη γυναίκα μεγαλώνει μόνη της τον έφηβο γιο της, ο οποίος έχει βίαιη συμπεριφορά και συχνά μπλεξίματα. Μια μοναχική γειτόνισσα θα προσφερθεί να βοηθήσει και όλοι μαζί θα γίνουν μια αχώριστη ομάδα. Όλα κυλάνε ομαλά μέχρι τα πράγματα να πάρουν μια επικίνδυνη τροπή...

Ο νεότατος, μόλις 26 ετών, σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Xavier Dolan, είναι το παιδί θαύμα από το Κεμπέκ του Καναδά και βρίσκεται ήδη στην πέμπτη δουλειά του. Μέχρι τώρα μας έχει δώσει δυνατά φιλμ, όπως τα "Laurence Anyways" και "I killed my mother". Αυτοβιογραφικός, όπως κάθε φορά, ταλαντούχος και πιστός στους συνεργάτες του, στο ρόλο του έφηβου Steve βρίσκουμε ξανά τον εξαιρετικό Antoine-Olivier Pilon και στο ρόλο της μητέρας την Anne Dorval. Το καστ έρχεται να συμπληρώσει η Suzanne Clement στο ρόλο της γειτόνισσας. Αξιοπρεπείς όλοι τους, όχι κάτι αξιομνημόνευτο, πλην του νεαρού Steve που έγινε ένα με το ρόλο, ικανός να σου προκαλέσει ανάμικτα συναισθήματα, από συμπόνια ως θυμό.

Το σενάριο, όμως, ξεδιπλώνεται δυσλειτουργικά. Δεν υπάρχουν επαρκείς εξηγήσεις της κατάστασης που έχουν βρεθεί οι πρωταγωνιστές, κανένας από τους τρεις. Φτάνουμε στο φινάλε γρήγορα και άτσαλα. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις, κυλούν όλα προβλέψιμα. Η μουσική επένδυση, ανάλογη της ηλικίας του σκηνοθέτη, περιλαμβάνει από Lana Del Rey μεχρι Oasis, όχι πάντα παραλλήλως ταιριαστά με το σενάριο. Δημιουργούνται διάφορα τέτοια ζητήματα κατά την πάροδο της ταινίας.

Τα κακά νέα: Κάτι λείπει. Το φινάλε δε συνδέεται καλά με την υπόλοιπη ταινία.

Τα καλά νέα: Η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή και ο Pilon στον πρωταγωνιστικό ρόλο πραγματική αποκάλυψη.

Μας εξέπληξε: Υπάρχει μια ιδιαίτερη κινηματογράφηση, κατά την οποία η οθόνη είναι σχεδόν η μισή και αυξομειώνεται ανάλογα τη συναισθηματική κατάσταση του πρωταγωνιστή. Πρωτότυπο κι έξυπνο, ο νεαρός Xavier Dolan θα έχει λαμπρό μέλλον.

Μας άρεσε;
Όχι ιδιαίτερα. Στο ίδιο είδος, μια καλύτερη αντιπρόταση είναι το "We need to talk about Kevin".

Βαθμολογία: 6.5/10 

Δύο ημέρες, μία νύχτα - Deux jours, une nuit (2014)

Τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα, όπως η ανεργία, προκαλούν συχνά αμηχανία στους θεατές γι' αυτό και δεν τα συναντάμε εύκολα στον κινηματογράφο. Αναμενόμενα, η προσπάθεια αυτή είχε ευρωπαϊκή προέλευση. Για να μην είμαστε άδικοι, το Χόλιγουντ το έχει επιχειρήσει στο παρελθόν, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τα "The pursuit of happyness", "Up in the air", "The company men". Το πρόβλημα πάντα με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι πως το μόνο end που μπορεί να σκεφτεί, είναι το happy.

Η Sandra (Marion Cottilard), σύζυγος του Manu (Fabrizio Rongione) και μητέρα δύο μικρών παιδιών, έπειτα από την ανάρρωσή της από μια περίοδο κατάθλιψης, απολύεται από τη δουλειά της. Ο υπεύθυνος προτείνει να ψηφίσουν οι συνάδελφοί της με δίλημμα την παραμονή της Sandra στη δουλειά ή ένα μπόνους 1000 ευρώ. Τότε η Sandra ξεκινάει έναν αγώνα να πείσει τους συναδέλφους της να ψηφίσουν υπέρ της ώστε να μη μείνει άνεργη.

Στη σκηνοθεσία και στο σενάριο βρίσκεται ένα δίδυμο που έχει δώσει μεγάλες στιγμές στο γαλλικό κινηματογράφο. Οι αδερφοί Dardenne κάνουν ακόμα μια φορά το θαύμα τους, μετά από μεγάλες επιτυχίες, όπως τα "The kid with a bike", "The child", "The promise". Πρωταγωνίστρια η υπέροχη Marion Cottilard, αποδίδοντας εξαιρετικά μια γυναίκα στα όρια της συναισθηματικής κατάρρευσης που προσπαθεί σκληρά να ξανακερδίσει τη ζωή της. Δίκαιη η υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, ακόμα δικαιότερη η απονομή του στη Julianne Moore για το "Still Alice". Δε νομίζω, πάντως, να πικράθηκε η Marion, αφού ήδη μετράει ένα Όσκαρ στο ενεργητικό της για το υπέροχο "La vie en rose", σπουδαία διάκριση για μια νεαρή γαλλιδούλα, και συμμετοχές σε δυνατά blockbusters όπως τα "Inception" και "The dark knight rises". Στο πλευρό της ως σύζυγος ο Fabrizio Rongione ("The kid with a bike", "The child"). Δυστυχώς, χημεία σαν ζευγάρι δε βρήκαν.

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα, πολύ σωστή η προσέγγιση. Μετά από αναρίθμητα love stories, άλλους τόσους Β' Παγκόσμιους πολέμους κι ακόμα πιο πολλούς υπερ-ήρωες, ήρθε η ώρα να δούμε κάτι που συμβαίνει καθημερινά δίπλα μας. Από τη μια μεριά, μια γυναίκα που παλεύει να κρατήσει τη δουλειά της, το μισθό της, που τόσο έχει ανάγκη. Από την άλλη, ακόμα συνταρακτικότερο το δίλημμα των συναδέλφων. Πόσο πολύ χρειάζεται ένας άνθρωπος κάποια χρήματα παραπάνω, ώστε σαν αντάλλαγμα να θυσιάσει το μισθό ενός άλλου ανθρώπου. Και τέλος, πόσο θρασύ από τη μεριά της εργοδοσίας να μεταθέτει την ευθύνη μιας απόλυσης, συνεπώς και τις τύψεις, στο προσωπικό.

Τα κακά νέα: Πρέπει να μιλήσει σε δεκαέξι συναδέλφους, στον καθένα ξεχωριστά. Προφανώς, δεν καταφέρνει να γλυτώσει την επαναληπτικότητα.

Τα καλά νέα: Η Marion Cottilard είναι υπέροχη και το σενάριο πραγματική γροθιά στο στομάχι.

Μας εξέπληξε: Ο τρόπος που μας εισάγει στις πολύ σοβαρές κοινωνικές και εσωτερικές συνέπειες της ανεργίας, που αδίκως παραγκωνίζονται από τις προφανείς οικονομικές συνέπειες.

Μας άρεσε;
Ναι, μας άρεσε. Πιο επίκαιρο από ποτέ. Συμβαίνει τώρα, ακριβώς δίπλα μας.

Βαθμολογία: 7.5/10

Η εξαφάνιση της Έλενορ Ρίγκμπι: Εκείνος & Εκείνη - The disappearance of Eleanor Rigby: Him & Her

Ήμουν πολύ προβληματισμένη για τον τρόπο που έπρεπε να προσεγγίσω αυτές τις ταινίες. Ως μία ενιαία; Ως δύο διαφορετικές; Τελικά αποφάσισα ότι η καλύτερη προσέγγιση είναι ως δύο μισές ταινίες που αλληλοσυμπληρώνονται. Ο λόγος για το "The disappearance of Eleanor Rigby", το οποίο επιχειρεί να δείξει την ίδια ιστορία από διαφορετικά μάτια, τα δικά του και τα δικά της. Την ιστορία ενός ζευγαριού που ζει τη δραματική απώλεια του μοναχογιού του και τον τρόπο που ο καθένας προσπαθεί να ανταπεξέλθει.

Στην εκδοχή "Her": Η Eleanor (Jessica Chastain), μετά το χαμό του γιου της και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο γάμος της, επιστρέφει στο πατρικό της. Εκεί θα αναπτύξει τις σχέσεις με την οικογένειά της και θα πάρει αποφάσεις για τη ζωή της.
Στην εκδοχή "Him": Ο Conor (James McAvoy), μετά το χαμό του γιου του και την απόφαση της γυναίκας του, Eleanor, να φύγει από το σπίτι, προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη τη ζωή του. Ασχολείται με το εστιατόριό του, με τις σχέσεις του με τον πατέρα του αλλά κυρίως με την προσπάθειά του να ξανασμίξει με τη γυναίκα του.

Πίσω από το σενάριο και τη σκηνοθεσία βρίσκεται ο Ned Benson στην πρώτη του δουλειά, με μια πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ιδέα κινηματογράφησης. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο James McAvoy ("X-men", "The last king of Scotland") και η, δυο φορές, υποψήφια για Όσκαρ, Jessica Chastain ("Zero dark thirty", "The help") σε, μάλλον, αδιάφορες ερμηνείες.

Χωρίς αμφιβολία, το concept παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Δυστυχώς, όμως, δεν είμαι σίγουρη πως ο σκηνοθέτης καταφέρνει το σκοπό του. Αρχικά, ένα μεγάλο ποσοστό της εκδοχής του καθενός, δεν είναι κοινό. Ο καθένας βιώνει μια δική του καθημερινότητα και οι κοινές στιγμές, που δίνουν τη δυνατότητα της αντικειμενικής αξιολόγησης στο θεατή, είναι λίγες. Έπειτα, το σενάριο είναι γεμάτο κλισέ. Η μητέρα που θρηνεί περισσότερο από τον πατέρα, η γυναίκα που ασφυκτιά στη σχέση και δεν επικοινωνεί πια, ο άντρας που προσπαθεί να την ξανακερδίσει, οι στενότερες σχέσεις που έχουν οι γυναίκες με τους γονείς τους και άλλα, πιο εξοργιστικά, που αφορούν την απιστία, τη φυγή, τα όνειρα, όπως τα εκλαμβάνει το κάθε φύλο.

Τα κακά νέα: Δεν καταφέρνει να αποδόσει τα συναισθήματα γι'αυτό και δεν "πείθει".

Τα καλά νέα: Η πολύ πρωτότυπη ιδέα.

Μας εξέπληξε: Η μηδενική απόκλιση του σεναρίου από τα κοινωνικά στερεότυπα.

Μας άρεσε;
Δε θα το έλεγα. Εκτός των άλλων προβλημάτων, το πρωταγωνιστικό ζεύγος δεν έχει καθόλου χημεία.

Βαθμολογία: 5/10

Υ.Γ. Δείτε, καλύτερα, πρώτα το "Him" και μετά το "Her".

Το αγόρι πίσω από το συρματόπλεγμα - The boy in the striped pajamas (2008)

Έχω αναφερθεί ξανά στο θέμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στον κινηματογράφο και έχω ήδη πει ότι, συνήθως, αυτές οι ταινίες δε ξεκινούν από το μηδέν, αλλά από ένα σκαλοπάτι ψηλότερα. Όταν υπάρχει ήδη ένα σενάριο με συγκινησιακά στοιχεία, η δουλειά του σκηνοθέτη είναι, ίσως, λίγο πιο εύκολη.

Ένα οκτάχρονο αγόρι, ο Μπρούνο (Asa Butterfield), γιος υψηλόβαθμου στελέχους των Ες-Ες, παρά την αυστηρή επιτήρηση και τις απαγορεύσεις της μητέρας του, αποδρά από τη ρουτίνα του νέου του σπιτιού, βρίσκοντας ενδιαφέρον στη διπλανή "κατασκήνωση". Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου θα γνωρίσει ένα συνομήλικό του αγόρι (Jack Scanlon), πολύ διαφορετικό από το ίδιο, και μια φιλία γεννιέται, που τη χωρίζει πάντα το συρματόπλεγμα ανάμεσά τους.

Ο Mark Herman έχει αναλάβει και το σενάριο και τη σκηνοθεσία, όπως συνηθίζει, στις, όχι και πολύ συχνές, δουλειές του. Για να είμαστε ακριβείς, έχει κάνει την προσαρμογή του σεναρίου για τη μεγάλη οθόνη, μιας και η ταινία είναι βασισμένη σε βιβλίο του John Boyne. Πολύ καλές οι ερμηνείες των δύο παιδιών, και, αν και σε δεύτερο πλάνο, η Vera Farmiga, που υποδύεται τη μητέρα του Μπρούνο, μου άρεσε πολύ.

Δεν πρόκειται για μια ταινία που θα δεις εύκολα. Είναι μια πραγματικά σοβαρή ταινία. Τα μηνύματα που θα φτάσουν στο θεατή είναι εκεί, ολοφάνερα, αδύνατο να αγνοηθούν. Ο ρατσισμός, το μίσος (ο φόβος;) για το διαφορετικό καθώς και η ειρωνεία της τύχης θα σου σφίξουν το στομάχι. Η ιστορία είναι δυνατή σε βαθμό που, θα τολμήσω να πω, ο δημιουργός "εξαναγκάζει" τα συναισθήματα.

Τα κακά νέα: Το σενάριο πάσχει από ρεαλισμό. Οι αποδράσεις του μικρού Μπρούνο από το καλά φυλασσόμενο σπίτι του χωρίς να γίνεται αντιληπτός είναι ανεξήγητες και συμβαίνουν καθαρά για να εξυπηρετήσουν την πλοκή. Συμβαίνουν κι άλλα ανεξήγητα για τον ίδιο σκοπό όσο περνάει η ώρα, τα οποία δε θέλω να προδώσω.

Τα καλά νέα: Δεν υπάρχει κανένας λόγος να εξηγήσεις τα προαναφερθέντα ανεξήγητα. Η ταινία έχει άλλα πράγματα να πει, συχνά με αλληγορικό τρόπο, και τα καταφέρνει πολύ καλά.

Μας εξέπληξε: Η γρήγορη εξέλιξη που μας οδηγεί, αναπάντεχα, σε ένα συγκλονιστικό φινάλε.

Μας άρεσε;
Ναι, μας άρεσε πολύ. Με σιγουριά, δεν τη ξεχνάς αυτή την ταινία.

Βαθμολογία: 8/10

Μακριά από το πλήθος - Far from the madding crowd (2015)

Ήθελα πολύ καιρό να δω αυτή την ταινία. Αφενός, τον Ιούνιο, έβλεπες παντού την αφίσα της περπατώντας στη Μασσαλία. Είμαι πεπεισμένη πως ήταν η μόνη ταινία που παιζόταν στους γαλλικούς κινηματογράφους εκείνες τις ημέρες! Αφετέρου, πρόκειται για τη νέα δουλειά του Δανού σκηνοθέτη Thomas Vinterberg, που μας έχει συνηθίσει σε ταινίες που δε ξεχνάς εύκολα.

Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Thomas Hardy και αφορά μια νεαρή γυναίκα (Carey Mulligan) που κληρονομεί μια φάρμα στην ανδροκρατούμενη αγγλική επαρχία στα τέλη του 19ου αιώνα. Παρακολουθούμε τις προσπάθειές της να διευθύνει μόνη της την ιδιοκτησία της καθώς και τα συναισθηματικά της μπλεξίματα με τρεις άντρες, καθένας πολύ διαφορετικός από τον άλλον.

Θα ξεκινήσω από το σκηνοθέτη. Ο Thomas Vinterberg μας έχει δώσει ταινίες όπως το "The hunt", το "The celebration", ακόμα και το "Dear Wendy" που έχουν ένα κοινό: το δράμα. Την αδικία, την τραγωδία, τα έντονα συναισθήματα. Σίγουρα δεν τις παρακολουθείς με αδιαφορία. Αγαπάς και μισείς χαρακτήρες. Θυμώνεις. Δικαιώνεσαι. Αυτά δε συμβαίνουν ποτέ στο παρόν φιλμ. Η απόδοση είναι φλατ, σχεδόν βαρετή. Στα δικά μου μάτια, η συνταρακτικότερη σκηνή της ταινίας είναι μάλλον μια ομαδική αυτοκτονία προβάτων που λαμβάνει χώρα στα πρώτα 15 λεπτά της ταινίας.

Έπειτα, οι επίδοξοι σύζυγοι (Matthias Schoenaerts, Michael Sheen, Tom Sturridge ) ερωτεύονται την πρωταγωνίστρια σε λιγότερο από 3 λεπτά ο καθένας. Χωρίς υπερβολή, ο Gabriel Oak (Matthias Schoenaerts) ανταλλάσσει με την Bathsheba Everdene (Carey Mulligan) λίγες κουβέντες και στο επόμενο πλάνο τη ζητάει σε γάμο. Χαίρομαι που κατάφερα να περιορίσω τα spoilers στο πρώτο τέταρτο της ταινίας και σταματώ εδώ.

Τα κακά νέα: Κάτι πάει λάθος με το σενάριο. Υποθέτω πως στο μυθιστόρημα υπάρχει ο χρόνος να γνωρίσεις τους χαρακτήρες, να τους αγαπήσεις, να τους συμπονέσεις. Δε νομίζω πως καταφέρνει κάτι ανάλογο και η ταινία.

Τα καλά νέα: Καλή σκηνοθεσία, καλές ερμηνείες, τίποτα αξιομνημόνευτο όμως. Πολύ καλή φωτογραφία. Υπέροχη μουσική επένδυση.

Μας εξέπληξε: Η πιστή αναπαράσταση της εποχής.

Μας άρεσε;
Κινήθηκε μάλλον κοντά στη βάση. Αξιοπρεπές αλλά θα ξεχαστεί γρήγορα.

Βαθμολογία: 6/10

Ο αριστερόχειρας - Southpaw (2015)

Θερινό σινεμά.. Όμορφη βραδιά.. Καινούργιος Jake Gyllenhaal.. Πολλές προσδοκίες..

Η υπόθεση γνωστή.. Το αμερικανικό όνειρο που διαλύεται σε μια νύχτα..

 Ένας μποξέρ μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο, παντρεύεται τον παιδικό του έρωτα και ζουν σε ένα υπέροχο σπίτι με την υπέροχη μικρή τους κόρη και τα υπέροχα λεφτά τους.. Ώσπου μετά από έναν αγώνα, μια πρόκληση, ένας αντρικός καβγάς και μια σφαίρα που στερεί από τον πρωταγωνιστή την υπέροχη λατρεμένη σύζυγό του.. Και αρχίζει ο κατήφορος που δεν έχει τελειωμό..

Το δύστυχο μποξέρ υποδύεται ο Jake Gyllenhaal, η σύζυγος είναι η Rachel McAdams, κόρη η μικρή ταλαντούχα Oona Laurence και κάπου στα μέσα της ταινίας ο βραβευμένος με Όσκαρ, Forest Whitaker θα βοηθήσει στη σωτηρία του ήρωα. Όλα αυτά υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Antoine Fugua, που μέχρι τώρα γνωρίζαμε από περιπέτειες όπως τα πετυχημένα "Equalizer" και "Olympus has fallen" και το πλέον κλασσικό "Training Day". Το πιο κοντινό του σκηνοθέτη σε δράμα υπήρξε το 2003 το "Tears of the Sun".

Ο εξαιρετικός (για ακόμα μια φορά) Gyllenhaal, παίρνει πάνω του (για ακόμα μια φορά μετά τα πρόσφατα "Nightcrawler" και "Enemy") ολόκληρη την ταινία. Και δείχνει να τα καταφέρνει αξιοπρεπέστατα.

Τα κακά νέα: Ξέρεις τι θα δεις, πριν το δεις. Θα προβλέψεις τα πάντα: την αρχή, τη μέση, το τέλος.

Τα καλά νέα: Δε θα σε πειράξει καθόλου. Θα συγκινηθείς με το προβλέψιμο, θα χαρείς με το προφανές, θα δικαιωθείς με το αναμενόμενο.

Μας εξέπληξε: Η σωματική μεταμόρφωση του Gyllenhaal.

Μας άρεσε;
Ναι, μας άρεσε αρκετά. Βέβαια, έχουμε δει και καλύτερες στο είδος, όπως το "Warrior". Δε θα τολμήσω καν να το συγκρίνω με το "Raging Bull".

Βαθμολογία: 7/10