Δύο ημέρες, μία νύχτα - Deux jours, une nuit (2014)

Τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα, όπως η ανεργία, προκαλούν συχνά αμηχανία στους θεατές γι' αυτό και δεν τα συναντάμε εύκολα στον κινηματογράφο. Αναμενόμενα, η προσπάθεια αυτή είχε ευρωπαϊκή προέλευση. Για να μην είμαστε άδικοι, το Χόλιγουντ το έχει επιχειρήσει στο παρελθόν, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τα "The pursuit of happyness", "Up in the air", "The company men". Το πρόβλημα πάντα με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι πως το μόνο end που μπορεί να σκεφτεί, είναι το happy.

Η Sandra (Marion Cottilard), σύζυγος του Manu (Fabrizio Rongione) και μητέρα δύο μικρών παιδιών, έπειτα από την ανάρρωσή της από μια περίοδο κατάθλιψης, απολύεται από τη δουλειά της. Ο υπεύθυνος προτείνει να ψηφίσουν οι συνάδελφοί της με δίλημμα την παραμονή της Sandra στη δουλειά ή ένα μπόνους 1000 ευρώ. Τότε η Sandra ξεκινάει έναν αγώνα να πείσει τους συναδέλφους της να ψηφίσουν υπέρ της ώστε να μη μείνει άνεργη.

Στη σκηνοθεσία και στο σενάριο βρίσκεται ένα δίδυμο που έχει δώσει μεγάλες στιγμές στο γαλλικό κινηματογράφο. Οι αδερφοί Dardenne κάνουν ακόμα μια φορά το θαύμα τους, μετά από μεγάλες επιτυχίες, όπως τα "The kid with a bike", "The child", "The promise". Πρωταγωνίστρια η υπέροχη Marion Cottilard, αποδίδοντας εξαιρετικά μια γυναίκα στα όρια της συναισθηματικής κατάρρευσης που προσπαθεί σκληρά να ξανακερδίσει τη ζωή της. Δίκαιη η υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, ακόμα δικαιότερη η απονομή του στη Julianne Moore για το "Still Alice". Δε νομίζω, πάντως, να πικράθηκε η Marion, αφού ήδη μετράει ένα Όσκαρ στο ενεργητικό της για το υπέροχο "La vie en rose", σπουδαία διάκριση για μια νεαρή γαλλιδούλα, και συμμετοχές σε δυνατά blockbusters όπως τα "Inception" και "The dark knight rises". Στο πλευρό της ως σύζυγος ο Fabrizio Rongione ("The kid with a bike", "The child"). Δυστυχώς, χημεία σαν ζευγάρι δε βρήκαν.

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα, πολύ σωστή η προσέγγιση. Μετά από αναρίθμητα love stories, άλλους τόσους Β' Παγκόσμιους πολέμους κι ακόμα πιο πολλούς υπερ-ήρωες, ήρθε η ώρα να δούμε κάτι που συμβαίνει καθημερινά δίπλα μας. Από τη μια μεριά, μια γυναίκα που παλεύει να κρατήσει τη δουλειά της, το μισθό της, που τόσο έχει ανάγκη. Από την άλλη, ακόμα συνταρακτικότερο το δίλημμα των συναδέλφων. Πόσο πολύ χρειάζεται ένας άνθρωπος κάποια χρήματα παραπάνω, ώστε σαν αντάλλαγμα να θυσιάσει το μισθό ενός άλλου ανθρώπου. Και τέλος, πόσο θρασύ από τη μεριά της εργοδοσίας να μεταθέτει την ευθύνη μιας απόλυσης, συνεπώς και τις τύψεις, στο προσωπικό.

Τα κακά νέα: Πρέπει να μιλήσει σε δεκαέξι συναδέλφους, στον καθένα ξεχωριστά. Προφανώς, δεν καταφέρνει να γλυτώσει την επαναληπτικότητα.

Τα καλά νέα: Η Marion Cottilard είναι υπέροχη και το σενάριο πραγματική γροθιά στο στομάχι.

Μας εξέπληξε: Ο τρόπος που μας εισάγει στις πολύ σοβαρές κοινωνικές και εσωτερικές συνέπειες της ανεργίας, που αδίκως παραγκωνίζονται από τις προφανείς οικονομικές συνέπειες.

Μας άρεσε;
Ναι, μας άρεσε. Πιο επίκαιρο από ποτέ. Συμβαίνει τώρα, ακριβώς δίπλα μας.

Βαθμολογία: 7.5/10