Ο νόμος της σιωπής - Son of a gun (2014)

Έχει πάντα ενδιαφέρον να παρακολουθείς την πρώτη δουλειά ενός νέου σκηνοθέτη. Είναι η προσμονή για νέο αίμα στον κινηματογράφο, για κάποια φρέσκια και πρωτότυπη ιδέα. Ακόμα περισσότερο όταν πρόκειται για ανεξάρτητη παραγωγή εκτός Hollywood, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Ο Αυστραλός Julius Avery σκηνοθετεί αυτή την περιπέτεια αγωνίας με φόντο την όμορφη Μελβούρνη.

Ο νεαρός JR (Brenton Thwaites) μπαίνει στη φυλακή και βρίσκεται υπό την προστασία του μεγαλοεγκληματία Brendan Lynch (Ewan McGregor). Ως αντάλλαγμα θα τον βοηθήσει να δραπετεύσει και μαζί θα οργανώσουν μια μεγάλη ληστεία χρυσού που πιστεύουν ότι θα τους κάνει πλούσιους. Όλα αυτά μεχρι ο JR να ερωτευτεί την όμορφη στριπτιζέζ Tasha (Alicia Vikander).

Πολύ τυχερός ο σκηνοθέτης Julius Avery που συμπεριέλαβε στην πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία γνωστούς συντελεστές, χωρίς να δίνει ο ίδιος κάτι αξιόπροσεχτο. Η σκηνοθεσία είναι η αναμενόμενη για τέτοιου είδους φιλμ. Τίποτα το ιδιαίτερο. Καλός ο, πολύ αγαπημένος μου, Ewan McGregor ("Star Wars", "Trainspotting", "Moulin Rouge!"), που ευτυχώς είναι από εκείνους τους λιγοστούς ηθοποιούς που δεν επαναπαύονται, δοκιμάζουν συνεχώς νέους ρόλους κι αγαπούν τον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Στο πλάι του οι ανερχόμενοι Brenton Thwaites ("The Giver", "Maleficent") και Alicia Vikander ("Ex machina", "A royal affair").

Δυστυχώς εκπλήξεις δεν έχει το εγχείρημα. Έχουμε δει την ίδια ταινία χιλιάδες φορές. Φυλακή, μια ληστεία, ένα love story και μια ανατροπή. Κι έτοιμο το σενάριο. Βαρετό δεν είναι, ευχάριστα το παρακολουθείς. Ως εκεί όμως. Μια περιπετειούλα για να περάσει η ώρα.

Τα κακά νέα: Τα ίδια, τα ίδια και τα ίδια.

Τα καλά νέα: Ο Ewan, που του έχουμε αδυναμία, και η Alicia Vikander, που φαίνεται πως θα μας απασχολήσει πολύ στο μέλλον.

Μας εξέπληξε: Απολύτως τίποτα.

Μας άρεσε;
Μια χαρά, αλλά το έχουμε ξεχάσει ήδη.

Βαθμολογία: 5/10

Έμφυτο ελάττωμα - Inherent vice (2014)

Δε ξέρω τι πάει τόσο συχνά στραβά με τα all-star καστ. Σημαντικός σκηνοθέτης, σενάριο βασισμένο σε διάσημο βιβλίο και πασίγνωστοι ηθοποιοί να εμφανίζονται σε ανύποπτο χρόνο καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Κι όμως.

Βρισκόμαστε στο Λος Άντζελες της δεκαετίας του '70, όπου ένας χίπης ιδιωτικός ντέτεκτιβ, γνωστός ως 'Doctor' (Joaquin Phoenix), αναλαμβάνει να ερευνήσει την εξαφάνιση της πρώην φιλενάδας του, Shasta (Katherine Waterston) και του εκατομμυριούχου φίλου της, Michael Wolfmann (Eric Roberts). Και κάπου εμφανίζεται κι ένας, επίσης, "αγνοούμενος", ο Coy (Owen Wilson). Όλα αυτά με τη 'βοήθεια' ενός διεφθαρμένου μπάτσου, του 'Bigfoot' (Josh Brolin).

Τα προαναφερθέντα ηχηρά ονόματα έρχονται να συμπληρώσουν κι άλλοι πρωτοκλασάτοι ηθοποιοί. Θα συναντήσουμε το Benicio Del Toro, τη Reese Witherspoon κι άλλους. Στη σκηνοθεσία θα συναντήσουμε, τον, πάντα αξιοπρόσεχτο, Paul Thomas Anderson ("Boogie Nights", "There will be blood"). Ένα σκηνοθέτη που έχει προταθεί, ήδη, έξι φορές για Όσκαρ στις πρώτες επτά δουλειές του. Πάντα σε δύσκολα μονοπάτια, εδώ επιλέγει να προσαρμόσει για τη μεγάλη οθόνη το ομώνυμο μυθιστόρημα του Thomas Pynchon.

Μόνο που το σενάριο δε φαίνεται να είναι εύκολα κινηματογραφίσιμο. Δεν είμαι σίγουρη αν είναι δύσκολο να το παρακολουθήσεις ή, απλά, ανούσιο από κάποιο σημείο κι έπειτα. Ούτε τον ίδιο το σκηνοθέτη δείχνει να τον νοιάζει.Ο μόνος στόχος φαίνεται να είναι η δημιουργία 'πειραγμένων' χαρακτήρων μιας άλλης εποχής μέσα σε μια σουρεαλιστική ατμόσφαιρα. Και το προσπαθεί. Πολύ. Περισσότερο απ' ό,τι χρειάζεται. Βέβαια το καταφέρνει, αλλά οι στιγμές υπερβολής είναι πολλές και οι χαρακτήρες στα όρια της καρικατούρας. Εμφανείς οι ομοιότητες με το, σαφώς ανώτερο, "American Hustle" του David O. Russell.

Τα κακά νέα: Μου έχει συμβεί και σε συμπαθητικές ταινίες να βαρεθώ, αλλά εδώ το όριο ξεπεράστηκε. Σχεδόν κουράστηκα.

Τα καλά νέα: Τα καταφέρνει πολύ καλά στην απόδοση της εποχής. Το ντύσιμο, το styling, οι μουσικές. Ειδικά οι μουσικές. Υπέροχες.

Μας εξέπληξε: Η ενδιαφέρουσα αφήγηση από την Joanna Newsom που δίνει άλλη διάσταση στην πλοκή.

Μας άρεσε;
Όχι, και η απογοήτευση ήταν ακόμη μεγαλύτερη γιατί ήταν πολλά υποσχόμενο.

Βαθμολογία: 4/10 

Μεγάλα μάτια - Big eyes (2014)

Όταν ο Tim Burton επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη, δε μπορείς παρά να περιμένεις με μεγάλη αγωνία. Πόσο μάλλον όταν το ύφος της νέας του δουλειάς είναι τελείως διαφορετικό απ' αυτό που, μέχρι τώρα, μας έχει συνηθίσει. Ο λόγος για τη νέα ταινία του "μάγου των εικόνων", "Big eyes".

Η ταινία ζωντανεύει την αληθινή ιστορία της Margaret Keane (Amy Adams), μιας χαρισματικής ζωγράφου στη δεκαετία του '50, της οποίας τα έργα απεικονίζουν παιδιά με δυσανάλογα μεγάλα μάτια. Σε μια ανδροκρατούμενη και συντηρητική κοινωνία, η Margaret συμφωνεί να παρουσιάζονται και να πωλούνται τα έργα της ως δημιουργήματα του συζύγου της, Walter Keane (Christoph Waltz). Όλα αυτά ώσπου να αποφασίσει να διεκδικήσει τα πνευματικά δικαιώματα των έργων της...

Πολλά μεγάλα ονόματα μαζεύτηκαν για τη δημιουργία της εν λόγω ταινίας. Αρχικά, στη σκηνοθεσία, ο, δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ, Tim Burton ("Corpse Bride", "Frankenweenie") σε μια ωριμότερη προσπάθεια, χωρίς τα γνωστά του "κόλπα", και, μετά από πολλά χρόνια, χωρίς την Helena Bonham Carter στο πλευρό του. Έπειτα, η, πέντε φορές (!) υποψήφια για Όσκαρ, Amy Adams ("American hustle", "The Master"), σε μια πολύ πειστική κι εκφραστική απόδοση του ρόλου της. Τέλος, ο εξαιρετικός, δύο φορές βραβευμένος με Όσκαρ, Christoph Waltz ("Django Unchained", "Inglourious Basterds") σε μια δυνατή ερμηνεία, ενσαρκώνοντας πολύ επιτυχημένα τον πληθωρικό χαρακτήρα του Walter Keane.

Πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, με καλή ροή. Κι όμως, μπορούσε να μας δώσει κάτι ακόμα. Πολλά και ηχηρά τα μηνύματα που θέλει να περάσει στο θεατή, αλλά τα έντονα χρώματα και η "φασαρία" τα επισκιάζουν. Ίσως, ο άνθρωπος πίσω από την κάμερα να μας κάνει άπληστους καθώς ξέρουμε πως "μπορούσε και καλύτερα". Κατά τα άλλα, πολύ πειστικό, χωρίς λάθη.

Τα κακά νέα: Ενώ υπάρχουν δυνατές σκηνές, η πλοκή αποτυγχάνει σε ένα βαθμό να κορυφωθεί, δίνοντας την αίσθηση του φλατ αποτελέσματος.

Τα καλά νέα: Εξαιρετική φωτογραφία, πολύ καλό soundtrack, υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα, από τη Lana Del Rey, καλές ερμηνείες.

Μας εξέπληξε: Η ομορφιά των έργων τέχνης. Και μετά από μια αναζήτηση στο διαδίκτυο, η ομορφιά και των αυθεντικών έργων τέχνης.

Μας άρεσε;
Ναι, μας άρεσε. Σωστά αποδιδόμενη βιογραφία, με σωστή επιλογή του cast. Αρκετά καλή δουλειά.

Βαθμολογία: 7/10

Η εξαφάνιση της Έλενορ Ρίγκμπι: Εκείνος & Εκείνη - The disappearance of Eleanor Rigby: Him & Her

Ήμουν πολύ προβληματισμένη για τον τρόπο που έπρεπε να προσεγγίσω αυτές τις ταινίες. Ως μία ενιαία; Ως δύο διαφορετικές; Τελικά αποφάσισα ότι η καλύτερη προσέγγιση είναι ως δύο μισές ταινίες που αλληλοσυμπληρώνονται. Ο λόγος για το "The disappearance of Eleanor Rigby", το οποίο επιχειρεί να δείξει την ίδια ιστορία από διαφορετικά μάτια, τα δικά του και τα δικά της. Την ιστορία ενός ζευγαριού που ζει τη δραματική απώλεια του μοναχογιού του και τον τρόπο που ο καθένας προσπαθεί να ανταπεξέλθει.

Στην εκδοχή "Her": Η Eleanor (Jessica Chastain), μετά το χαμό του γιου της και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο γάμος της, επιστρέφει στο πατρικό της. Εκεί θα αναπτύξει τις σχέσεις με την οικογένειά της και θα πάρει αποφάσεις για τη ζωή της.
Στην εκδοχή "Him": Ο Conor (James McAvoy), μετά το χαμό του γιου του και την απόφαση της γυναίκας του, Eleanor, να φύγει από το σπίτι, προσπαθεί να βάλει σε μια τάξη τη ζωή του. Ασχολείται με το εστιατόριό του, με τις σχέσεις του με τον πατέρα του αλλά κυρίως με την προσπάθειά του να ξανασμίξει με τη γυναίκα του.

Πίσω από το σενάριο και τη σκηνοθεσία βρίσκεται ο Ned Benson στην πρώτη του δουλειά, με μια πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη ιδέα κινηματογράφησης. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο James McAvoy ("X-men", "The last king of Scotland") και η, δυο φορές, υποψήφια για Όσκαρ, Jessica Chastain ("Zero dark thirty", "The help") σε, μάλλον, αδιάφορες ερμηνείες.

Χωρίς αμφιβολία, το concept παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Δυστυχώς, όμως, δεν είμαι σίγουρη πως ο σκηνοθέτης καταφέρνει το σκοπό του. Αρχικά, ένα μεγάλο ποσοστό της εκδοχής του καθενός, δεν είναι κοινό. Ο καθένας βιώνει μια δική του καθημερινότητα και οι κοινές στιγμές, που δίνουν τη δυνατότητα της αντικειμενικής αξιολόγησης στο θεατή, είναι λίγες. Έπειτα, το σενάριο είναι γεμάτο κλισέ. Η μητέρα που θρηνεί περισσότερο από τον πατέρα, η γυναίκα που ασφυκτιά στη σχέση και δεν επικοινωνεί πια, ο άντρας που προσπαθεί να την ξανακερδίσει, οι στενότερες σχέσεις που έχουν οι γυναίκες με τους γονείς τους και άλλα, πιο εξοργιστικά, που αφορούν την απιστία, τη φυγή, τα όνειρα, όπως τα εκλαμβάνει το κάθε φύλο.

Τα κακά νέα: Δεν καταφέρνει να αποδόσει τα συναισθήματα γι'αυτό και δεν "πείθει".

Τα καλά νέα: Η πολύ πρωτότυπη ιδέα.

Μας εξέπληξε: Η μηδενική απόκλιση του σεναρίου από τα κοινωνικά στερεότυπα.

Μας άρεσε;
Δε θα το έλεγα. Εκτός των άλλων προβλημάτων, το πρωταγωνιστικό ζεύγος δεν έχει καθόλου χημεία.

Βαθμολογία: 5/10

Υ.Γ. Δείτε, καλύτερα, πρώτα το "Him" και μετά το "Her".

Foxcatcher (2014)

Η περσινή χρονιά των Όσκαρ ήταν δύσκολη και το επίπεδο υψηλό. Απολαύσαμε πολλές καλές ταινίες αλλά λυπηθήκαμε με κάποιες υποψηφιότητες που "δε βρήκαν το δρόμο" για το χρυσό αγαλματίδιο. Μια από αυτές είναι σίγουρα και το "Foxcatcher", που προτάθηκε για 5 Όσκαρ αλλά δεν τα κατάφερε τελικά σε καμιά κατηγορία.

Ο Ολυμπιονίκης Mark Schultz (Channing Tatum) δέχεται ένα τηλεφώνημα από τον εκατομμυριούχο John du Pont (Steve Carell) για συνεργασία στην προπόνηση της ομάδας ελευθέρας πάλης "Foxcatcher" που έχει δημιουργήσει. Ο Mark δέχεται και, παρά τις έντονες αντιρρήσεις του μεγαλύτερου αδερφού του και επίσης Ολυμπιονίκη, David (Mark Ruffalo), μετακομίζει στις πολυτελείς του εγκαταστάσεις. Εκεί η μεταξύ τους σχέση θα πάρει αλλόκοτη τροπή και οι προσωπικοί δαίμονες του καθενός θα περιπλέξουν την κατάσταση.

Σκηνοθέτης ο ταλαντούχος Bennett Miller στην, μόλις, τρίτη κινηματογραφική δουλειά της καριέρας του. Έχουν προηγηθεί τα, εξίσου καλά, "Capote" και "Moneyball". Καλός ο Mark Ruffalo αλλά υπερβολική η υποψηφιότητα για Β' αντρικό ρόλο. Πολύ καλός ο Channing Tatum, του οποίου, κατά τα άλλα, η καριέρα έχει εγκλωβιστεί στο εντυπωσιακό κορμί του και δε μας δίνει συχνά τροφή για επαίνους. Και τώρα κάτι που δεν περίμενα ποτέ ότι θα δω: ένας άλλος Steve Carell. Αρχικά, μια αξιομνημόνευτη ερμηνεία που ξεπερνά κατά πολύ ό,τι μας έχει δείξει ως τώρα. Κι έπειτα, ένας φυσιογνωμικά διαφορετικός άνθρωπος. Άλλη όψη, άλλη φωνή, άλλη κίνηση. Αναμενόμενα, ίσως, έχασε το Όσκαρ Α' αντρικού ρόλου από τον Eddie Redmayne για το "The theory of everything", αλλά δε μπορώ να δικαιολογήσω το Όσκαρ καλύτερου μακιγιάζ που πήγε στο "The grand budapest hotel".

Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα αλλά μάλλον το ατού της βρίσκεται στο ψυχογράφημα των χαρακτήρων παρά στην πλοκή των γεγονότων. Ένα καθαρό κοινωνικό δράμα, που δίνει έμφαση στην παράνοια της εξουσίας, στους οικογενειακούς δεσμούς και στην εσωτερική πάλη που "στοιχειώνει" το μυαλό του ανθρώπου.

Τα κακά νέα: Είναι λίγο πιο αργό απ'όσο περιμένει ο θεατής. Υποθέτω πως αυτός είναι ο κύριος λόγος που αγαπήθηκε περισσότερο από τους κριτικούς παρά από το κοινό.

Τα καλά νέα: Μια μεγάλη επιτυχία της ταινίας είναι η σκοτεινή ατμόσφαιρα, που δημιουργεί το ιδανικό φόντο για να εξελιχθεί η πλοκή.

Μας εξέπληξε: Ο Steve Carell.

Μας άρεσε;
Μας άρεσε περισσότερο απ'όσο αρχικά περιμέναμε. Πολύ καλή δουλειά.

Βαθμολογία: 7.5/10

Το αγόρι πίσω από το συρματόπλεγμα - The boy in the striped pajamas (2008)

Έχω αναφερθεί ξανά στο θέμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στον κινηματογράφο και έχω ήδη πει ότι, συνήθως, αυτές οι ταινίες δε ξεκινούν από το μηδέν, αλλά από ένα σκαλοπάτι ψηλότερα. Όταν υπάρχει ήδη ένα σενάριο με συγκινησιακά στοιχεία, η δουλειά του σκηνοθέτη είναι, ίσως, λίγο πιο εύκολη.

Ένα οκτάχρονο αγόρι, ο Μπρούνο (Asa Butterfield), γιος υψηλόβαθμου στελέχους των Ες-Ες, παρά την αυστηρή επιτήρηση και τις απαγορεύσεις της μητέρας του, αποδρά από τη ρουτίνα του νέου του σπιτιού, βρίσκοντας ενδιαφέρον στη διπλανή "κατασκήνωση". Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου θα γνωρίσει ένα συνομήλικό του αγόρι (Jack Scanlon), πολύ διαφορετικό από το ίδιο, και μια φιλία γεννιέται, που τη χωρίζει πάντα το συρματόπλεγμα ανάμεσά τους.

Ο Mark Herman έχει αναλάβει και το σενάριο και τη σκηνοθεσία, όπως συνηθίζει, στις, όχι και πολύ συχνές, δουλειές του. Για να είμαστε ακριβείς, έχει κάνει την προσαρμογή του σεναρίου για τη μεγάλη οθόνη, μιας και η ταινία είναι βασισμένη σε βιβλίο του John Boyne. Πολύ καλές οι ερμηνείες των δύο παιδιών, και, αν και σε δεύτερο πλάνο, η Vera Farmiga, που υποδύεται τη μητέρα του Μπρούνο, μου άρεσε πολύ.

Δεν πρόκειται για μια ταινία που θα δεις εύκολα. Είναι μια πραγματικά σοβαρή ταινία. Τα μηνύματα που θα φτάσουν στο θεατή είναι εκεί, ολοφάνερα, αδύνατο να αγνοηθούν. Ο ρατσισμός, το μίσος (ο φόβος;) για το διαφορετικό καθώς και η ειρωνεία της τύχης θα σου σφίξουν το στομάχι. Η ιστορία είναι δυνατή σε βαθμό που, θα τολμήσω να πω, ο δημιουργός "εξαναγκάζει" τα συναισθήματα.

Τα κακά νέα: Το σενάριο πάσχει από ρεαλισμό. Οι αποδράσεις του μικρού Μπρούνο από το καλά φυλασσόμενο σπίτι του χωρίς να γίνεται αντιληπτός είναι ανεξήγητες και συμβαίνουν καθαρά για να εξυπηρετήσουν την πλοκή. Συμβαίνουν κι άλλα ανεξήγητα για τον ίδιο σκοπό όσο περνάει η ώρα, τα οποία δε θέλω να προδώσω.

Τα καλά νέα: Δεν υπάρχει κανένας λόγος να εξηγήσεις τα προαναφερθέντα ανεξήγητα. Η ταινία έχει άλλα πράγματα να πει, συχνά με αλληγορικό τρόπο, και τα καταφέρνει πολύ καλά.

Μας εξέπληξε: Η γρήγορη εξέλιξη που μας οδηγεί, αναπάντεχα, σε ένα συγκλονιστικό φινάλε.

Μας άρεσε;
Ναι, μας άρεσε πολύ. Με σιγουριά, δεν τη ξεχνάς αυτή την ταινία.

Βαθμολογία: 8/10

Από μηχανής - Ex machina (2015)

Πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είμαι φίλος των ταινιών φαντασίας. Εντούτοις, για το "Ex machina" οι κριτικές ήταν διθυραμβικές και κίνησαν την περιέργειά μου. Το θέμα της τεχνητής νοημοσύνης έχει απασχολήσει τους σεναριογράφους αρκετές φορές, αλλά εδώ φάνηκε να έχει γίνει καλή δουλειά.

Βρισκόμαστε κάπου στο μέλλον (ελπίζω στο μακρινό) όπου ένας ταλαντούχος νεαρός προγραμματιστής (Domhnall Gleeson) καλείται από έναν πάμπλουτο εφευρέτη (Oscar Isaac) στο εργαστήριό του για να συμμετέχει σε ένα απόρρητο πείραμα. Εκεί θα κληθεί να αξιολογήσει το όμορφο θηλυκό ρομπότ με τεχνητή νοημοσύνη, την Ava (Alicia Vikander). Μόνο που η σχέση τους θα περιπλακεί με απρόβλεπτες εξελίξεις...

Συνήθως στέκομαι στο καστ και στο σκηνοθέτη αλλά αυτό δεν είναι το ζητούμενο εδώ. Θα πω μόνο ότι η εξέλιξη της καριέρας του Domhnall Gleeson είναι ταχύτατη και πως, παρόλο που είναι η πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Alex Garland, στο παρελθόν έχει αναλάβει συχνά το σενάριο μεγάλων επιτυχιών επιστημονικής φαντασίας ("28 days later", "Sunshine").

Τώρα σχετικά με το σενάριο... Καλοδουλεμένο, χωρίς κενά, εγείρει σοβαρά ηθικά διλήμματα για τη χρήση της τεχνολογίας. Η Ava είναι ένα ρομπότ διαφορετικό από αυτά που έχουμε συνηθίσει κι αυτό που τη διαφοροποιεί είναι η συναισθηματική ευφυΐα που διαθέτει. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω της και πώς αισθάνεται γι'αυτόν, αλλά κυρίως η ικανότητά της να καταλάβει πως είναι απλά ένα μηχάνημα, βάζουν το θεατή σε σκέψεις σχετικά με την τεχνολογική πρόοδο. Η ταινία μού θύμισε πολλές φορές το "Her".

Τα κακά νέα: Δύσκολη ταινία να την προτείνεις. Όσοι αγαπούν τις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, ίσως αισθανθούν πως της λείπει η δράση. Όσοι προτιμούν τις κοινωνικές, θα τους ξενίσει το θέμα. Πράγματι, βρίσκεται κάπου στη μέση.

Τα καλά νέα: Αγωνία, αγωνία, αγωνία. Με έκανε να αναρωτιέμαι διαρκώς "πού το πάει".

Μας εξέπληξε: Η σύλληψη της ιδέας. Και το τέλος.

Μας άρεσε;
Είχε ενδιαφέρον. Σίγουρα αξίζει τον κόπο.

Βαθμολογία: 7/10

Misery (1990)

Ξαναείδα πρόσφατα το "Misery" μετά από πολλά χρόνια και ήταν όπως ακριβώς το θυμόμουν.. Από τα καλύτερα ψυχολογικά θρίλερ των '90s. Είναι από εκείνες τις ταινίες που η ατμόσφαιρα αρκεί να σε κρατήσει καθηλωμένο, σχεδόν τρομοκρατημένο.

Διαβάζοντας απλά την υπόθεση, δεν το πιάνει το μάτι σου. Ο διάσημος συγγραφέας, δημιουργός της επιτυχημένης σειράς βιβλίων "Misery", Paul Sheldon (James Caan), παθαίνει ένα ατύχημα με το αυτοκίνητό του κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας. Η νοσοκόμα και φανατική θαυμάστρια των βιβλίων του Annie Wilkes (Kathy Bates) εμφανίζεται ως από μηχανής θεός και τον μεταφέρει σπίτι της για να τον περιθάλψει. Ναι, καλά καταλάβατε, το τελευταίο πράγμα που έχει σκοπό να κάνει αυτή η "καλοκάγαθη κυριούλα" είναι να τον αφήσει να φύγει.

Το σενάριο είναι βασισμένο σε βιβλίο του μετρ του είδους Stephen King, και τα εύσημα για τη σκηνοθεσία ανήκουν στον Rob Reiner ("When Harry met Sally", "A few good men", "The bucket list"). Ο James Caan είναι πολύ καλός στο ρόλο του, κερδίζοντας γρήγορα την αμέριστη συμπάθεια του θεατή.

Καλά όλα αυτά, αλλά όλη η ταινία είναι η Kathy Bates. Είναι απλά εξαιρετική και, σαφώς, κέρδισε το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου γι' αυτή την ερμηνεία της. Ψάχνει ο κακόμοιρος ο συγγραφέας τρόπους διαφυγής όσο εκείνη λείπει από το σπίτι κι αγωνιάς κι εσύ μαζί του τι θα συμβεί αν τον καταλάβει. Τον βάζει να κάψει το νέο του μυθιστόρημα και να γράψει άλλο σύμφωνα με τις δικές της προσδοκίες. Πρόκειται για έναν βαθιά διαταραγμένο χαρακτήρα με συχνά κυκλοθυμικά ξεσπάσματα.

Τα κακά νέα: Δεν υπάρχουν κακά νέα. Ή μάλλον, υπάρχουν. Ότι δύσκολα απολαμβάνουμε πια τέτοιες υποκριτικές ικανότητες.

Τα καλά νέα: Καταφέρνει να δημιουργήσει κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και πραγματική αγωνία χωρίς καθόλου εφέ.

Μας εξέπληξε: Σκεφτόμουν να μην το πω, αλλά δε γίνεται να μην το πω. Πρόκειται για κλασική σκηνή στην ιστορία του κινηματογράφου. Του σπάει τα πόδια. Με βαριοπούλα. Αλήθεια. Το δείχνει.

Μας άρεσε;
Φυσικά μας άρεσε. Πραγματικά καλή ταινία.

Βαθμολογία: 8/10 

Γυναίκα από χρυσό - Woman in gold (2015)

Θα πάμε ξανά σε μια βιογραφική ταινία.. Σε μια ταινία που αρχικά πίστεψα πως είναι δράμα, ή εποχής, ή και τα δύο. Δεν είναι τίποτα από τα δύο.

Η ταινία αφορά τη δικαστική διαμάχη της Maria Altmann με την αυστριακή κυβέρνηση για έργα τέχνης που έκλεψαν οι Ναζί από την εβραϊκής καταγωγής οικογένειά της κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Στο πλευρό της βρίσκεται ο άπειρος αλλά φιλόδοξος νεαρός δικηγόρος της Randy Schoenberg και το σημαντικότερο έργο τέχνης που διεκδικούν είναι το πορτραίτο της θείας της που φιλοτέχνησε ο Κλιμτ "Portrait of Adele Bloch-Bauer I".

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τη, βραβευμένη με Όσκαρ, μεγάλη κυρία του κινηματογράφου, Helen Mirren ("The Queen") και τον, κατώτερο των περιστάσεων, Ryan Reynolds. Σκηνοθετεί ο Simon Curtis, ο οποίος, πλην του "My week with Marilyn", έχει κάνει μόνο τηλεόραση. Αξιοπρεπές το αποτέλεσμα, αν και για να το πετύχει, χρησιμοποιεί τον εύκολο δρόμο, τις συγκινητικές αναδρομές στην κατεχόμενη Αυστρία μέσα από τις αναμνήσεις της πρωταγωνίστριας.

Ας πούμε την αλήθεια: Το Χόλυγουντ έχει τραβήξει το θέμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τα μαλλιά. Οι ταινίες με αυτό το θέμα είναι περισσότερες απ'ό,τι πρέπει. Και το πιο εκνευριστικό όλων είναι ότι οι περισσότερες από αυτές είναι από καλές ως αριστουργήματα. Η "Γυναίκα από χρυσό" δε θα καταφέρει να μπει σε αυτή την κατηγορία. Ενώ το θέμα της είναι ενδιαφέρον από μόνο του, δεν καταφέρνει να κρατήσει το θεατή και ποντάρει, θα έλεγα, μόνο στις ιστορικές αναδρομές, οι οποίες περιλαμβάνουν όλες τις καλές σκηνές της ταινίας.

Τα κακά νέα: Ο ανεπαρκής Ryan Reynolds. Σε μια σκηνή της ταινίας βρίσκεται σε έντονη συναισθηματική φόρτιση μετά την επίσκεψή του στο Μνημείο του Ολοκαυτώματος στη Βιέννη. Επικό ρεσιτάλ κακής ηθοποιίας.

Τα καλά νέα: Η υπέροχη Helen Mirren. Αποδίδει τόσο καλά τα στοιχεία του ρόλου της.. Το ιδιαίτερο του χαρακτήρα, τη δυναμικότητα, την αριστοκρατική καταγωγή.

Μας εξέπληξε: Η, πολύ ταλαντούχα, Tatiana Maslany, η οποία υποδύεται την πρωταγωνίστρια Μαρία, στο νεαρό της ηλικίας της.

Μας άρεσε;
Ανάμεικτα τα συναισθήματα. Μάλλον δεν καταφέρνει να κάνει τη διαφορά. Θα μείνει κι αυτό στη σφαίρα της μετριότητας.

Βαθμολογία: 6.5/10

«Portrait of Adele Bloch-Bauer I»

Walk the line (2005)

I find it very, very easy to be true, I find myself alone when each day is through,
Yes, I'll admit that I'm a fool for you, because you're mine, I walk the line...

Αγαπώ τις βιογραφίες. Επίσης, αγαπώ τις μουσικές ταινίες. Συνεπώς λατρεύω το συνδυασμό! Στο "Walk the line" παρακολουθούμε τη ζωή του Johnny Cash, τον οποίο υποδύεται ο πολύ ταλαντούχος Joaquin Phoenix. Στο πλευρό του η Reese Witherspoon ως June Carter, σε ένα ρόλο που της χάρισε το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου. Την τύχη της δε μοιράστηκε και ο Joaquin, ο όποιος, αν και υποψήφιος, έχασε το πολυπόθητο αγαλματίδιο από τον, προσφάτως αποθανόντα, Philip Seymour Hoffman, για το "Capote".

Η ταινία βασίστηκε στην αυτοβιογραφία του Johnny Cash "Man in black". Παρακολουθούμε τη ζωή του από τα παιδικά του χρόνια, τον πρώτο του γάμο, τα χρόνια της δόξας, τα ναρκωτικά. Αλλά το επίκεντρο της ταινίας αφορά τη σχέση του Johnny Cash με τη June Carter. Μια θυελλώδης και μακροχρόνια σχέση που κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής τους.

Πολύ καλές οι ερμηνείες, καλή η σκηνοθεσία από τον James Mangold ("Girl, Interrupted", "3:10 to Yuma"), δομημένο σενάριο. Δε βαριέσαι, δεν κάνει "κοιλιά".

Τα κακά νέα: Επικεντρώνεται στο love story περισσότερο απ'ό,τι στη ζωή του τραγουδιστή.

Τα καλά νέα: Πέρα από τις σπουδαίες υποκριτικές ικανότητες των πρωταγωνιστών, θαυμάσαμε και τις φωνητικές.

Μας εξέπληξε: Ο ίδιος ο Johhny Cash επέλεξε, λίγο πριν πεθάνει, τον Joaquin Phoenix για το ρόλο. Το ίδιο έκανε και η June Carter για τη Reese Witherspoon.

Μας άρεσε;
Ναι, μας άρεσε. Θα τη δεις και θα μάθεις για ένα θρύλο της country σκηνής. Θα τη χαρείς.

Βαθμολογία: 7.5/10

Μακριά από το πλήθος - Far from the madding crowd (2015)

Ήθελα πολύ καιρό να δω αυτή την ταινία. Αφενός, τον Ιούνιο, έβλεπες παντού την αφίσα της περπατώντας στη Μασσαλία. Είμαι πεπεισμένη πως ήταν η μόνη ταινία που παιζόταν στους γαλλικούς κινηματογράφους εκείνες τις ημέρες! Αφετέρου, πρόκειται για τη νέα δουλειά του Δανού σκηνοθέτη Thomas Vinterberg, που μας έχει συνηθίσει σε ταινίες που δε ξεχνάς εύκολα.

Το σενάριο είναι βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Thomas Hardy και αφορά μια νεαρή γυναίκα (Carey Mulligan) που κληρονομεί μια φάρμα στην ανδροκρατούμενη αγγλική επαρχία στα τέλη του 19ου αιώνα. Παρακολουθούμε τις προσπάθειές της να διευθύνει μόνη της την ιδιοκτησία της καθώς και τα συναισθηματικά της μπλεξίματα με τρεις άντρες, καθένας πολύ διαφορετικός από τον άλλον.

Θα ξεκινήσω από το σκηνοθέτη. Ο Thomas Vinterberg μας έχει δώσει ταινίες όπως το "The hunt", το "The celebration", ακόμα και το "Dear Wendy" που έχουν ένα κοινό: το δράμα. Την αδικία, την τραγωδία, τα έντονα συναισθήματα. Σίγουρα δεν τις παρακολουθείς με αδιαφορία. Αγαπάς και μισείς χαρακτήρες. Θυμώνεις. Δικαιώνεσαι. Αυτά δε συμβαίνουν ποτέ στο παρόν φιλμ. Η απόδοση είναι φλατ, σχεδόν βαρετή. Στα δικά μου μάτια, η συνταρακτικότερη σκηνή της ταινίας είναι μάλλον μια ομαδική αυτοκτονία προβάτων που λαμβάνει χώρα στα πρώτα 15 λεπτά της ταινίας.

Έπειτα, οι επίδοξοι σύζυγοι (Matthias Schoenaerts, Michael Sheen, Tom Sturridge ) ερωτεύονται την πρωταγωνίστρια σε λιγότερο από 3 λεπτά ο καθένας. Χωρίς υπερβολή, ο Gabriel Oak (Matthias Schoenaerts) ανταλλάσσει με την Bathsheba Everdene (Carey Mulligan) λίγες κουβέντες και στο επόμενο πλάνο τη ζητάει σε γάμο. Χαίρομαι που κατάφερα να περιορίσω τα spoilers στο πρώτο τέταρτο της ταινίας και σταματώ εδώ.

Τα κακά νέα: Κάτι πάει λάθος με το σενάριο. Υποθέτω πως στο μυθιστόρημα υπάρχει ο χρόνος να γνωρίσεις τους χαρακτήρες, να τους αγαπήσεις, να τους συμπονέσεις. Δε νομίζω πως καταφέρνει κάτι ανάλογο και η ταινία.

Τα καλά νέα: Καλή σκηνοθεσία, καλές ερμηνείες, τίποτα αξιομνημόνευτο όμως. Πολύ καλή φωτογραφία. Υπέροχη μουσική επένδυση.

Μας εξέπληξε: Η πιστή αναπαράσταση της εποχής.

Μας άρεσε;
Κινήθηκε μάλλον κοντά στη βάση. Αξιοπρεπές αλλά θα ξεχαστεί γρήγορα.

Βαθμολογία: 6/10

Ο αριστερόχειρας - Southpaw (2015)

Θερινό σινεμά.. Όμορφη βραδιά.. Καινούργιος Jake Gyllenhaal.. Πολλές προσδοκίες..

Η υπόθεση γνωστή.. Το αμερικανικό όνειρο που διαλύεται σε μια νύχτα..

 Ένας μποξέρ μεγαλώνει σε ορφανοτροφείο, παντρεύεται τον παιδικό του έρωτα και ζουν σε ένα υπέροχο σπίτι με την υπέροχη μικρή τους κόρη και τα υπέροχα λεφτά τους.. Ώσπου μετά από έναν αγώνα, μια πρόκληση, ένας αντρικός καβγάς και μια σφαίρα που στερεί από τον πρωταγωνιστή την υπέροχη λατρεμένη σύζυγό του.. Και αρχίζει ο κατήφορος που δεν έχει τελειωμό..

Το δύστυχο μποξέρ υποδύεται ο Jake Gyllenhaal, η σύζυγος είναι η Rachel McAdams, κόρη η μικρή ταλαντούχα Oona Laurence και κάπου στα μέσα της ταινίας ο βραβευμένος με Όσκαρ, Forest Whitaker θα βοηθήσει στη σωτηρία του ήρωα. Όλα αυτά υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Antoine Fugua, που μέχρι τώρα γνωρίζαμε από περιπέτειες όπως τα πετυχημένα "Equalizer" και "Olympus has fallen" και το πλέον κλασσικό "Training Day". Το πιο κοντινό του σκηνοθέτη σε δράμα υπήρξε το 2003 το "Tears of the Sun".

Ο εξαιρετικός (για ακόμα μια φορά) Gyllenhaal, παίρνει πάνω του (για ακόμα μια φορά μετά τα πρόσφατα "Nightcrawler" και "Enemy") ολόκληρη την ταινία. Και δείχνει να τα καταφέρνει αξιοπρεπέστατα.

Τα κακά νέα: Ξέρεις τι θα δεις, πριν το δεις. Θα προβλέψεις τα πάντα: την αρχή, τη μέση, το τέλος.

Τα καλά νέα: Δε θα σε πειράξει καθόλου. Θα συγκινηθείς με το προβλέψιμο, θα χαρείς με το προφανές, θα δικαιωθείς με το αναμενόμενο.

Μας εξέπληξε: Η σωματική μεταμόρφωση του Gyllenhaal.

Μας άρεσε;
Ναι, μας άρεσε αρκετά. Βέβαια, έχουμε δει και καλύτερες στο είδος, όπως το "Warrior". Δε θα τολμήσω καν να το συγκρίνω με το "Raging Bull".

Βαθμολογία: 7/10