Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου - All the president's men (1976)

Είναι πολύ δύσκολο για έναν σινεφίλ να αγγίξει και να σχολιάσει με τον οποιοδήποτε τρόπο κλασσικές ταινίες. Είτε σου αρέσουν, είτε όχι, πρόκειται για ταινίες που έβαλαν το λιθαράκι τους στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Σημαντικές ταινίες που χάραξαν το δρόμο για να φτάσουμε στο σήμερα.

Στις 17 Ιουνίου 1972 πέντε διαρρήκτες προσπάθησαν να παγιδεύσουν με κοριούς τα γραφεία της Δημοκρατικής παράταξης στην Ουάσινγκτον. Οι πέντε άνδρες συνελήφθησαν και κανείς δεν έδωσε περισσότερη σημασία εκτός από δύο δημοσιογράφους της Washington Post, τους Woodward και Bernstein , οι οποίοι, αν και αντιμετωπίστηκαν με μεγάλη επιφύλαξη , κατάφεραν να φέρουν την ιστορία εις πέρας και να ξεσκεπάσουν ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο, τρις υποψήφιος για Όσκαρ, Alan J. Pakula ("Sophie's choice", "The pelican brief") μάλλον στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους των δύο δημοσιογράφων βρίσκεται ο Dustin Hoffman ("The graduate", "Kramer vs Kramer", "Rain Man") και ο Robert Redford ("The sting", "The way we were", "Out of africa"). Πολύ καλοί και οι δύο με μια ιδιαίτερη αδυναμία στον Dustin Hoffman, που μπορεί κάθε φορά να κόψει το ρόλο στα μέτρα του. Στο πλευρό τους ως αρχισυντάκτης ο έμπειρος Jason Robarts ("C'era una volta il west", "The day after"), σε ένα ρόλο που του χάρισε το Όσκαρ Β΄ αντρικού ρόλου.

Το φιλμ βασίζεται στα πραγματικά γεγονότα της δεκαετίας του 1970 και στο περίφημο σκάνδαλο Watergate, που οδήγησε τον τότε πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, Richard Nixon, σε παραίτηση. Η υπόθεση Watergate αφορά μια σειρά παράνομων παρακολουθήσεων και υποκλοπών που οργάνωσαν μυστικά οι Ρεπουμπλικανοί εις βάρος των Δημοκρατικών. Πολιτικό θρίλερ απ' αυτά που δύσκολα βρίσκει κανείς, το "All the president's men" είναι μια ιστορία για την εξουσία και την κατάχρησή της. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της δύναμης της δημοσιογραφίας και του λόγου που θεωρείται η τέταρτη εξουσία.

Τα κακά νέα: Αν δε σε ενδιαφέρει πραγματικά το θέμα, θα σε κουράσει. Οι αναφορές σε ονόματα είναι συνεχείς και είναι εύκολο να χάσεις τις λεπτομέρειες.

Τα καλά νέα: Αν σε ενδιαφέρει όμως, πρόκειται περί αριστουργήματος στο είδος. Η δουλειά που έχει γίνει είναι σοβαρή, έχει δομή καθώς, ορθά, το σενάριο ακολουθεί πιστά τα πραγματικά γεγονότα. Υπεύθυνος για την καλή δουλειά στο, βραβευμένο με Όσκαρ, σενάριο είναι ο William Goldman.

Μας εξέπληξε: Ο πάντα υπέροχος Dustin Hoffman εκείνης της εποχής που κλέβει την παράσταση από τον, επίσης καλό, Robert Redford.

Μας άρεσε;
Μας άρεσε και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις νέες παραγωγές. Δίκαια τα τέσσερα Όσκαρ αν και σε δευτερεύουσες κατηγορίες.

Βαθμολογία: 8/10

Υ.Γ.: Must-see για να ολοκληρωθεί κινηματογραφικά το θέμα του Watergate είναι το "Frost/Nixon" του Ron Howard. Αναζητείστε το.

Άγρια - Wild (2014)

Το "Wid" είναι μια βιογραφική ταινία που συζητήθηκε πολύ τον περσινό χειμώνα. Απέσπασε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ, στις κατηγορίες των γυναικείων ερμηνειών, και πολλοί μίλησαν για το νέο "Into the wild". Σαφώς, αυτή η σύγκριση μικρή σχέση έχει με την πραγματικότητα.

Η Cheryl (Reese Witherspoon) είναι μια γυναίκα που βλέπει τη ζωή της να γκρεμίζεται μετά το χαμό της μητέρας της και το πρόσφατο διαζύγιό της, που συμβαίνει εξαιτίας της εξάρτησή της από ναρκωτικές ουσίες και των παράλληλων σεξουαλικών σχέσεών της με άγνωστους άντρες. Έτσι, θα αποφασίσει να βρει τον εαυτό της πεζοπορώντας για τρεις μήνες σε μια διάσημη διαδρομή 1,100 μιλίων κατά μήκος του Ειρηνικού Ωκεανού.

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Jean-Marc Vallee που αγαπάμε ήδη από το "Dallas Buyers Club" και το "C.R.A.Z.Y.". Δικιά του είναι και η νέα ταινία "Demolition", με πρωταγωνιστή τον αγαπημένο μου Jake Gyllenhaal, που περιμένουμε με ανυπομονησία να δούμε στις σκοτεινές αίθουσες. Εδώ, όμως, κάτι δεν πήγε πολύ καλά. Είχε στη διάθεση του ένα δυνατό σενάριο, βασισμένο στην αυτοβιογραφία της πραγματικής Cheryl Strayed, αλλά δεν το εκμεταλλεύτηκε αναλόγως. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο βρίσκουμε τη βραβευμένη με Όσκαρ Reese Whitherspoon ("Walk the line"), η οποία έκανε μια αξιόλογη προσπάθεια και ήταν πειστική στο μεγαλύτερο μέρος του ρόλου της, αλλά δεν κατάφερε να μας περάσει την επιθυμία της να αλλάξει τη ζωή της.

Πρόκειται για ένα φιλμ με ενδιαφέρον αλλά κάπου χάνει το στόχο του. Δίνει περισσότερο βάρος στην εξιστόρηση του παρελθόντος παρά στην παρούσα δράση κι έτσι δε μας αφήνει να χαρούμε το οδοιπορικό. Το δυνατό σημείο της ταινίας καταλήγουν να είναι τα φλασμπάκ, ενώ δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Καλή κοινωνική ταινία, κακή αν κάποιος ενδιαφέρεται να την παρακολουθήσει για την πεζοπορία, για τη φύση, για το ταξίδι. Γι'αυτό το σκοπό υπάρχει πάντα το υπέροχο "Into the wild".

Τα κακά νέα: Το κομμάτι του ταξιδιού πάσχει από πολλά προβλήματα, με σημαντικότερο την έλλειψη ρεαλισμού ως προς τη δυσκολία του.

Τα καλά νέα: Πολύ καλή η Laura Dern στο ρόλο της μητέρας. Δίκαιη η υποψηφιότητά της για Όσκαρ Β' γυναικείου ρόλου.

Μας εξέπληξε: Μου έκανε πολύ κακή εντύπωση πως εμφανισιακά η Reese δεν συμβαδίζει καθόλου με την κατάστασή της. Η ταλαιπωρία της είναι ελάχιστη και το παρουσιαστικό της σχεδόν προσεγμένο! Μετά από τρεις μήνες πείνας και εξάντλησης, τα κιλά της μένουν ίδια! Οι μόνες φθορές στο σώμα της είναι κάποια τραύματα στην πλάτη από το σακίδιο και πληγές στα πόδια της από τα παπούτσια. Κανένας ρεαλισμός.

Μας άρεσε;
Παρόλο που θεωρώ πως έχουν γίνει λάθη, είναι ένα φιλμ με ενδιαφέρον και δε βαρέθηκα. Με συγκρατημένη αισιοδοξία, το βλέπεις ευχάριστα.

Βαθμολογία: 6.5/10

Η απαγωγή του κου Heineken - Kidnapping Mr. Heineken (2015)

Δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί το κοινό αγαπά τόσο τις αληθινές ιστορίες. Είμαι κι εγώ μεγάλη φαν και ειδικά οι βιογραφίες με ενδιαφέρουν πολύ. Ίσως να είναι η προσδοκία του ρεαλισμού. Ίσως βοηθούν το θεατή να ταυτιστεί περισσότερο. Ίσως τελικά, όντως, τα καλύτερα σενάρια να τα γράφει η ίδια η ζωή.

Μια παρέα νεαρών ψάχνουν μια ευκαιρία για να κάνουν τη 'μεγάλη μπάζα'. Έτσι, καταστρώνουν ένα λεπτομερές σχέδιο απαγωγής του μεγιστάνα Alfred Heineken, ιδιοκτήτη της διάσημης μπύρας, και ζητούν το μεγαλύτερο ποσό λύτρων που έχει δοθεί ποτέ στην ιστορία μέχρι και σήμερα. Βασισμένο στα πραγματικά γεγονότα, πρόκειται για το "έγκλημα του αιώνα", όπως τότε ονομάστηκε.

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι τον κύριο Heineken τον υποδύεται ο Anthony Hopkins. Ο ρόλος δεν είναι ο πρωταγωνιστικός ούτε παρουσιάζει ιδιαίτερες απαιτήσεις, κι έτσι με κάνει να αναρωτιέμαι. Γιατί τόσα λαμπρά ονόματα, όπως ο Anthony Hopkins, δεν αξιοποιούνται καλύτερα από τη βιομηχανία του κινηματογράφου; Εδώ και χρόνια, συμμετέχει σε δουλειές άνισες του ταλέντου του αναλαμβάνοντας μικρούς ρόλους σε ανεπαρκείς παραγωγές. Κατά τη γνώμη μου, ο Hannibal Lecter θα μπορούσε να δώσει πολλά ακόμα και το 'πάντρεμα' του παλιού με το νέο να γεννήσει έναν καλύτερο κινηματογράφο. Σχετικά με το νέο, πρωταγωνιστές είναι ο Jim Sturgess ("21", "The best offer", "One day") και ο Sam Worthington ("Avatar", "Clash of the titans", "Cake"). Καλοί και οι δύο, με μια ιδιαίτερη προτίμηση στον πρώτο. Στη σκηνοθεσία ο Σουηδός Daniel Alfredson, γνωστός από τα δύο τελευταία μέρη της τριλογίας "Millennium".

Η "Απαγωγή του κυρίου Heineken" είναι μια ταινία που είχε έδαφος να μας δείξει πολλά περισσότερα από μια απαγωγή. Η ιστορία είναι, έτσι κι αλλιώς, διάσημη κι ενδιαφέρουσα από μόνη της. Είμαστε στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στο Άμστερνταμ της δεκαετίας του '80 άλλα λίγα βλέπουμε για τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής. Το ίδιο συμβαίνει και με την παρουσίαση των χαρακτήρων και των διαπροσωπικών τους σχέσεων, καθώς σε όλη την ταινία το αγγίζει και το αφήνει, με πιο αξιόλογη την προσπάθεια στο δεύτερο μισό της ταινίας.

Τα κακά νέα: Όλο κάτι θέλει να πει, κι όμως δεν το λέει. Κινείται επιφανειακά στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Θα έλεγα πως είναι σαν ο σκηνοθέτης να βιάζεται.

Τα καλά νέα: Παρόλο που δεν εμβαθύνει όσο πιθανόν θα θέλαμε, δεν κάνει κενά και δε βαριέσαι. Το σενάριο έχει ενδιαφέρον και σκηνοθετικά είναι πολύ καλό. Επίσης, μου άρεσε πολύ ο Jim Sturgess.

Μας εξέπληξε: Το δεύτερο μισό της ταινίας, που είναι αισθητά καλύτερο από το πρώτο.

Μας άρεσε;
Μας άρεσε αρκετά, αν και είχε την υποδομή να γίνει πολύ καλύτερο.

Βαθμολογία: 6.5/10

Δύο ημέρες, μία νύχτα - Deux jours, une nuit (2014)

Τα φλέγοντα κοινωνικά ζητήματα, όπως η ανεργία, προκαλούν συχνά αμηχανία στους θεατές γι' αυτό και δεν τα συναντάμε εύκολα στον κινηματογράφο. Αναμενόμενα, η προσπάθεια αυτή είχε ευρωπαϊκή προέλευση. Για να μην είμαστε άδικοι, το Χόλιγουντ το έχει επιχειρήσει στο παρελθόν, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τα "The pursuit of happyness", "Up in the air", "The company men". Το πρόβλημα πάντα με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού είναι πως το μόνο end που μπορεί να σκεφτεί, είναι το happy.

Η Sandra (Marion Cottilard), σύζυγος του Manu (Fabrizio Rongione) και μητέρα δύο μικρών παιδιών, έπειτα από την ανάρρωσή της από μια περίοδο κατάθλιψης, απολύεται από τη δουλειά της. Ο υπεύθυνος προτείνει να ψηφίσουν οι συνάδελφοί της με δίλημμα την παραμονή της Sandra στη δουλειά ή ένα μπόνους 1000 ευρώ. Τότε η Sandra ξεκινάει έναν αγώνα να πείσει τους συναδέλφους της να ψηφίσουν υπέρ της ώστε να μη μείνει άνεργη.

Στη σκηνοθεσία και στο σενάριο βρίσκεται ένα δίδυμο που έχει δώσει μεγάλες στιγμές στο γαλλικό κινηματογράφο. Οι αδερφοί Dardenne κάνουν ακόμα μια φορά το θαύμα τους, μετά από μεγάλες επιτυχίες, όπως τα "The kid with a bike", "The child", "The promise". Πρωταγωνίστρια η υπέροχη Marion Cottilard, αποδίδοντας εξαιρετικά μια γυναίκα στα όρια της συναισθηματικής κατάρρευσης που προσπαθεί σκληρά να ξανακερδίσει τη ζωή της. Δίκαιη η υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου, ακόμα δικαιότερη η απονομή του στη Julianne Moore για το "Still Alice". Δε νομίζω, πάντως, να πικράθηκε η Marion, αφού ήδη μετράει ένα Όσκαρ στο ενεργητικό της για το υπέροχο "La vie en rose", σπουδαία διάκριση για μια νεαρή γαλλιδούλα, και συμμετοχές σε δυνατά blockbusters όπως τα "Inception" και "The dark knight rises". Στο πλευρό της ως σύζυγος ο Fabrizio Rongione ("The kid with a bike", "The child"). Δυστυχώς, χημεία σαν ζευγάρι δε βρήκαν.

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα, πολύ σωστή η προσέγγιση. Μετά από αναρίθμητα love stories, άλλους τόσους Β' Παγκόσμιους πολέμους κι ακόμα πιο πολλούς υπερ-ήρωες, ήρθε η ώρα να δούμε κάτι που συμβαίνει καθημερινά δίπλα μας. Από τη μια μεριά, μια γυναίκα που παλεύει να κρατήσει τη δουλειά της, το μισθό της, που τόσο έχει ανάγκη. Από την άλλη, ακόμα συνταρακτικότερο το δίλημμα των συναδέλφων. Πόσο πολύ χρειάζεται ένας άνθρωπος κάποια χρήματα παραπάνω, ώστε σαν αντάλλαγμα να θυσιάσει το μισθό ενός άλλου ανθρώπου. Και τέλος, πόσο θρασύ από τη μεριά της εργοδοσίας να μεταθέτει την ευθύνη μιας απόλυσης, συνεπώς και τις τύψεις, στο προσωπικό.

Τα κακά νέα: Πρέπει να μιλήσει σε δεκαέξι συναδέλφους, στον καθένα ξεχωριστά. Προφανώς, δεν καταφέρνει να γλυτώσει την επαναληπτικότητα.

Τα καλά νέα: Η Marion Cottilard είναι υπέροχη και το σενάριο πραγματική γροθιά στο στομάχι.

Μας εξέπληξε: Ο τρόπος που μας εισάγει στις πολύ σοβαρές κοινωνικές και εσωτερικές συνέπειες της ανεργίας, που αδίκως παραγκωνίζονται από τις προφανείς οικονομικές συνέπειες.

Μας άρεσε;
Ναι, μας άρεσε. Πιο επίκαιρο από ποτέ. Συμβαίνει τώρα, ακριβώς δίπλα μας.

Βαθμολογία: 7.5/10

Focus (2015)

Άρχισε το φθινόπωρο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μια περιπέτεια γρήγορη, έξυπνη, γκλαμουράτη, κάτι για να ευχαριστηθεί το μάτι. Αυτά μας έδωσε η καινούργια ταινία του σκηνοθετικού διδύμου Ficarra-Requa, "Focus".

Ένας καταξιωμένος (!) κλέφτης, με πολλές επιτυχημένες απάτες στο ενεργητικό του και διάσημος στους κύκλους του, ο Nicky (Will Smith), γνωρίζει την πανέμορφη ερασιτέχνη του 'επαγγέλματος', Jess (Margot Robbie), και αναλαμβάνει να της μάθει τα κόλπα. Μετά από μια επιτυχημένη συνεργασία, οι δρόμοι τους θα χωρίσουν για να ξανασυναντηθούν τυχαία 3 χρόνια αργότερα, στο Μπουένος Άιρες.

Για ακόμη μια φορά, καλή και γρήγορη σκηνοθεσία από τους δημιουργούς των "I love you Phillip Morris" και "Crazy, stupid, love". Καλός ο Will Smith ("Bad boys", "Men in Black") σε ένα ρόλο που του ταιριάζει γάντι αλλά τις εντυπώσεις κλέβει η ω-θεέ-μου-πόσο-όμορφη-είναι Margot Robbie, που γνωρίσαμε ως σύζυγο του Leonardo Di Caprio στο "The Wolf of Wall Street". Πολύ καλή η επιλογή ολόκληρου του καστ.

Εντάξει, κάνει τη δουλειά του πολύ καλά και δε βαριέσαι καθόλου. Το σενάριο έχει κενά, καθώς προσπαθεί πολύ να συνδέσει μια σειρά ανατροπών, όχι με ιδιαίτερη επιτυχία, αλλά του το συγχωρείς. Πολύ καλή πρόταση για να περάσει ευχάριστα η ώρα, αφού συνδυάζει την κομεντί με την περιπέτεια, δεμένα σωστά με μικρές δόσεις χιούμορ. Χλιδάτα αυτοκίνητα, κοσμήματα και ρούχα κλέβουν τις εντυπώσεις.

Τα κακά νέα: Η αποτυχημένη σύνδεση των γεγονότων στο φινάλε. Και η παντελής έλλειψη αληθοφάνειας.

Τα καλά νέα: Το καστ είναι το δυνατό του σημείο.

Μας εξέπληξε: Η Margot Robbie.

Μας άρεσε;
Καλή επιλογή για την κατηγορία του. Μου θύμισε σε πολλά σημεία το "Now you see me", το οποίο ομολογουμένως είναι ακόμα καλύτερο.

Βαθμολογία: 7/10

Το αγόρι της διπλανής πόρτας - The boy next door (2015)

Το σκέφτεσαι.. Το τριγυρνάς.. Βέβαια, δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος να το δεις και το ξέρεις, αλλά και πάλι θες.. Έγινε και τόσος ντόρος.. Ο λόγος για τη νέα ταινία με πρωταγωνίστρια την ηθοποιό (;) Jennifer Lopez, "The boy next door".

Η Claire (Jennifer Lopez) είναι μια καθηγήτρια λυκείου με ένα γιο στην εφηβεία κι ένα γάμο σε διάλυση. Όταν ο γιος της, Kevin (Ian Nelson), αποκτά έναν καινούργιο φίλο, το νεαρό γείτονα Noah (Ryan Guzman), κι εκείνος αρχίζει να την ερωτεύεται, τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται.. Και θα βγουν εκτός ελέγχου, όταν οι δυο τους θα 'περάσουν' μια νύχτα μαζί...

Τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Rob Cohen ("The fast and the furious", "xXx") και το καστ αποτελείται από τύπους που λίγη σχέση έχουν με την ηθοποιία.. Η φίλη μας Jennifer ("The cell", "Enough", "Maid in Manhattan") που δεν το βάζει κάτω, πρέπει οπωσδήποτε να γίνει ηθοποιός. Ο φίλος μας John Corbett υποδύεται τον εν διαστάσει σύζυγο της Claire. Θα τον αγαπάμε πάντα ως καλό και γλυκό Aidan στο Sex and the City. Αρκεί. Το Noah υποδύεται ο Ryan Guzman, που γνωρίσαμε από το Step Up, ο οποίος δεν ήταν κακός, ελπίζω να μην περίμενε να μας τρομάξει πάντως! Τέλος, είδαμε τον Ian Nelson και τη Kristin Chenoweth να συμπληρώνουν το αποτυχημένο καστ.

Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι.. Γιατί μπορεί να γυρίστηκε αυτή η ταινία; Ποια είναι τα ατού της, σύμφωνα με τους συντελεστές; Είναι το σενάριο; Αποκλείεται. Η σκηνοθεσία; Ούτε. Το καστ; Ούτε λόγος. Και τότε κατέληξα: Οι σκηνές σεξ με τη Jennifer Lopez. Κι η κορμάρα της.

Τα κακά νέα: Δε ξέρω τι ήταν χειρότερο, το σενάριο ή οι ερμηνείες. Ειδικά στο φινάλε.

Τα καλά νέα: Ότι τα βάσανα του θεατή τελειώνουν σε λιγότερο από 90 λεπτά.

Μας εξέπληξε: Το καταπληκτικό soundtrack.

Μας άρεσε;
Δε νομίζω ότι γίνεται να άρεσε σοβαρά σε κάποιον.

Βαθμολογία: 3.5/10