Χρυσές Σφαίρες 2016 - Όλες οι υποψηφιότητες

Οι Χρυσές Σφαίρες είναι ένας από τους μεγαλύτερους κινηματογραφικούς θεσμούς που παραδοσιακά θεωρείται ο προάγγελος των Όσκαρ. Η μεγάλη βραδιά είναι η αποψινή, θα πραγματοποιηθεί όπως κάθε χρόνο στο Λος Άντζελες και θα την παρουσιάσει ο Ρίκι Ζερβέ.

Εδώ είναι όλες οι λαμπερές υποψηφιότητες:

Καλύτερης δραματικής ταινίας

Carol
Mad Max: Fury Road
The Revenant
Room
Spotlight

Καλύτερης κωμωδίας ή μιούζικαλ

The Big Short
Joy
The Martian
Spy
Trainwreck

Α′ ανδρικού ρόλου- δράμα

Μπράιαν Κράνστον, Trumbo
Λεονάρντο Ντι Κάπριο, The Revenant
Μάικλ Φασμπέντερ, Steve Jobs
Έντι Ρεντμέιν, The Danish Girl
Ουίλ Σμιθ, Concussion

Α′ γυναικείου ρόλου-δράμα

Κέιτ Μπλάνσετ, Carol
Μπρι Λάρσον, Room
Ρούνι Μάρα, Carol
Σαοΐρζ Ρόναν, Brooklyn
Αλίσια Βίκαντερ, The Danish Girl

Α′ ανδρικού ρόλου-κωμωδία/μιούζικαλ

Κρίστιαν Μπέιλ, Το Μεγάλο Σορτάρισμα
Στιβ Καρέλ, Το Μεγάλο Σορτάρισμα
Ματ Ντέιμον, The Martian
Αλ Πατσίνο, Danny Collins
Μαρκ Ράφαλο, Infinitely Polar Bear

Α′ γυναικείου ρόλου-κωμωδία/μιούζικαλ

Τζένιφερ Λόρενς, Joy
Μελίσα ΜακΚάρθι, Spy
Έιμι Σούμερ, Trainwreck
Μάγκι Σμιθ, The Lady in the Van
Λίλι Τόμλιν, Grandma

Β′ ανδρικού ρόλου

Πολ Ντάνο, Love and Mercy
Ιντρις Έλμπα, Beasts of No Nation
Μαρκ Ράιλανς, Η Γέφυρα των Κατασκόπων
Μάικλ Σάνον, 99 Σπίτια
Σιλβέστερ Σταλόνε, Creed

Β′ γυναικείου ρόλου

Τζέιν Φόντα, Νιότη
Τζένιφερ Τζέισον Λι, Hateful Eight
Έλεν Μίρεν, Trumbo
Αλίσια Βίκαντερ, Ex Machina
Κέιτ Ουίνσλετ, Steve Jobs

Σκηνοθεσίας

Τοντ Χέινς, Carol
Αλεχάντρο Ινιαρίτου, The Revenant
Τομ ΜακΚάρθι, Spotlight
Τζορτζ Μίλερ, Mad Max: Fury Road
Ρίντλεϊ Σκοτ, The Martian

Καλύτερου σεναρίου

Έμα Ντοναχιου, Room
Τομ ΜακΚάρθι και Τζος Σίνγκερ, Spotlight
Ράντολφ και Άνταμ ΜακΚέι, Το Μεγάλο Σορτάρισμα
Άαρον Σόρκιν, Steve Jobs
Κουέντιν Ταραντίνο, The Hateful Eight

Καλύτερης ταινίας- Animation

Anomalisa
Ο Καλόσαυρος
Τα μυαλά που κουβαλάς
The Peanuts Movie
Shaun the Sheep

Καλύτερης μουσικής

Κάρτερ Μπούργουελ – Carol
Αλεξάντερ Ντεπλά – The Danish Girl
Έννιο Μορικόνε – The Hateful Eight
Ντάνιελ Πέμπερτον – Steve Jobs
Ριουτσι Σακαμότο και Άλβα Νότο – The Revenant

Καλύτερου τραγουδιού

Love me Like You Do, Fifty Shades of Gray
One Kind of Love, Love and Mercy
See You Again, Furious 7
Simple Song 3, Youth
Writing’s on the Wall, Spectre

Καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας

Η Ολοκαίνιουρια Καινή Διαθήκη
El Club
The Fencer
Ατίθασες
Ο Γιος του Σαούλ

Καλύτερη δραματική σειρά

Empire
Game of Thrones
Narcos
Mr Robot
Outlander

Καλύτερη κωμική σειρά

Casual
Mozart in the Jungle
Silicon Valley
Transparent
Orange is the New Black
Veep

Καλύτερου ηθοποιού-δράμα

Τζον Χαμ, Mad Men
Ραμί Μαλέκ, Mr Robot
Βάγκνερ Μαούρα, Narcos
Μπομπ Όντενκερκ, Better Call Saul
Λιβ Σράιμπερ, Ray Donovan

Καλύτερης ηθοποιού-δράμα

Κατριόνα Μπαλφ, Outlander
Βιολα Ντέιβις, How to get away with Murder
Έβα Γκριν, Penny Dreadful
Ταράτζι Χένσον, Empire
Ρόμπιν Ράιτ, House of Cards

Καλύτερου ηθοποιού-κωμωδία

Αζίζ Ανσάρι, Master of None
Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Mozart in the Jungle
Ρομπ Λόου, The Grinder
Πάτρικ Στιούαρτ, Blunt Talk
Τζέφρι Τάμπορ, Transparent

Καλύτερης ηθοποιού-κωμωδία

Ρέιτσελ Μπλουμ, Crazy Ex-Girlfriend
Τζέιμι Λι Κέρτις, Scream Queens
Τζούλια Λούις Ντρέιφους, Veep
Τζίνα Ροντρίγκες, Jane the Virgin
Λίλι Τόμλιν, Grace and Frankie

Καλύτερης τηλεταινίας ή μίνι σειράς

American Crime
American Horror Story: Ηotel
Fargo
Flesh and Bone
Wolf Hall

Καλύτερου ηθοποιού σε μίνι σειρά ή τηλεταινία

Ίντρις Έλμπα, Luther
Όσκαρ Αϊζακ, Show me a Hero
Ντέιβιντ Ογιέλογουο, Nightingale
Μαρκ Ράιλανς, Wolf Hall
Πάτρικ Ουίλσον, Fargo

Καλύτερης ηθοποιού σε μίνι σειρά ή τηλεταινία

Κίρστεν Ντανστ, Fargo
Lady Gaga, American Horror Story: Hotel
Σάρα Χέι, Flesh and Bone
Φελίσιτι Χάφμαν, American Crime
Κουίν Λατίφα, Bessie

Β′ ανδρικού ρόλου

Άλαν Κάμινγκ, The Good Wife
Ντέμιεν Λούις, Wolf Hall
Τομπάιας Μέντζις, Outlander
Μπεν Μέντελσον, Bloodline
Κρίστιαν Σλέιτερ, Mr. Robot

Β′ γυναικείου ρόλου

Ούζο Αμπούντα, Orange is the New Black
Τζόαν Φρόγκατ, Downton Abbey
Ρεγκίνα Κινγκ, American Crime
Τζούντιθ Λάιτ, Transparent
Μόρα Τίρνεϊ, The Affair

Το μικρό νησί - La isla minima (2014)

Ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος είναι ένα κεφάλαιο που αξίζει ιδιαίτερη προσοχή. Σημαντικές οι διαφορές του με τον αμερικάνικο, όμως τόσο ενδιαφέρων να τον παρακολουθήσεις. Μεγάλες είναι επίσης και οι διαφορές από χώρα σε χώρα εντός Ευρώπης. Συγκεκριμένα με τον ισπανικό κινηματογράφο, η χώρα που γέννησε τον Αλμοδόβαρ δεν έχει παρά να δώσει πολλές αξιόλογες δουλειές στο κοινό. Εδώ, με ένα αστυνομικό θρίλερ μυστηρίου που σάρωσε τα βραβεία (μεταξύ των οποίων 10 Goya και το ευρωπαϊκό βραβείο κοινού).

Στην Ισπανία της δεκαετίας του '80, δύο ντετέκτιβ εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους θα κληθούν να συνεργαστούν ώστε να εξιχνιάσουν μια σειρά βάναυσων δολοφονιών νεαρών κοριτσιών. Η μικρή πόλη ξέρει πολλά, αλλά λέει λίγα και σκοτεινά μυστικά που αποκαλύπτονται αρχίζουν να συμπληρώνουν το παζλ...

Ο σκηνοθέτης Alberto Rodriguez ("7 virgins", "Grupo 7"), στην πρώτη του επιτυχημένη προσπάθεια να περάσει τα σύνορα της Ευρώπης, τα πήγε πολύ καλά. Το δούλεψε πολύ, μελέτησε τις ήδη επιτυχημένες συνταγές, συχνά μην αποφεύγοντας να "κοπιάρει" και τελικά έδωσε ένα δυνατό θρίλερ ισάξιο μεγάλων παραγωγών. Ο Raul Arevalo και ο Javier Gutierrez στο ρόλο των ντετέκτιβ ήταν πολύ καλοί, με τον δεύτερο, στο ρόλο του μεγαλύτερου ηλικιακά αστυνομικού (Juan), να ξεχωρίζει.

Αυτό βέβαια που στήριξε όλο το φιλμ ήταν η εξαιρετική σκοτεινή ατμόσφαιρα και οι προσδοκίες που γεννούσε για την εξέλιξη της πλοκής. Θα ήταν αυστηρό να πω ότι οι προσδοκίες δε δικαιώνονται, σίγουρα όμως η πορεία είναι καθοδική. Το σενάριο αντιγράφει προκλητικά τη πρώτη σεζόν της επιτυχημένης αμερικάνικης σειράς "True Detective" προσθέτοντας κάποια στοιχεία από "Seven" και "Prisoners". Αν κάποιος δεν έχει παρακολουθήσει τη σειρά, θα βρει την πλοκή ενδιαφέρουσα, σε διαφορετική περίπτωση θα ενοχληθεί από τις ομοιότητες. Εξαιρώντας αυτό το γεγονός, καλή ιστορία και καλή σκηνοθεσία.

Τα κακά νέα: Το σενάριο κάνει κάποια κενά που αφήνουν αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με το φινάλε.

Τα καλά νέα: Υπέροχη ατμόσφαιρα, ανάλογη μεγάλων χολυγουντιανών παραγωγών. Πολύ καλή σκηνοθεσία.

Μας εξέπληξε: Η καλοδουλεμένη κινηματογράφηση.

Μας άρεσε: Ναι, μας άρεσε. Καλή ταινία και χαιρόμαστε πολύ που ήρθε από την Ευρώπη.

Βαθμολογία: 7/10

Ναυάγιο στην παράνοια - Triangle (2009)

Το κυνήγι του κρυφού διαμαντιού στον κινηματογράφο είναι αδιάκοπο και απολαυστικό. Από τα ωραιότερα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ο θεατής είναι η ανακάλυψη μιας υπέροχης ταινίας εκεί που δεν το περιμένει. Το "Triangle" είναι ένα κλασσικό παράδειγμα ταινίας που τη βλέπεις "συστημένος" κι εύχεσαι να ανήκει στην παραπάνω κατηγορία. Διαφορετικά, δύσκολα θα υποψιαστείς ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο από μια ακόμα splatter low-budget ταινία.

Μια παρέα σε ένα γιοτ απολαμβάνει το ταξίδι της στον Ατλαντικό Ωκεανό ώσπου περίεργες καιρικές συνθήκες οδηγούν σε ναυάγιο. Το πλοίο που θα εμφανιστεί θα τους κάνει να πιστέψουν πως ήρθε η σωτηρία τους, μέχρι να ανακαλύψουν ότι είναι άδειο και όχι ακριβώς αυτό που φαντάζονταν... Αυτές είναι όλες οι σεναριακές λεπτομέρειες που μπορώ να αποκαλύψω, καθώς όλη η προσπάθεια βασίζεται στο μυστήριο που δημιουργείται.

Ο σκηνοθέτης Christopher Smith, του οποίου οι ταινίες με βάθος δεν είναι το φόρτε του ("Black Death", "Severance"), εδώ είχε μια καλή ιδέα και την υποστήριξε. Δικό του είναι και το σενάριο, όπως συνηθίζει σε όλες τις δουλειές του. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατάει η Melissa George ("30 days of night", "The Amityville horror") που αυτό που της είπαν να κάνει, το έκανε. Τίποτα περισσότερο. Στο πλευρό της οι Liam Hemsworth (The hunger games) και Michael Dorman (Killer Elite), που επίσης δεν κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά.

Στα μονοπάτια ταινιών που έχτισαν το είδος, όπως "Donnie Darko", "Mulholland Dr.", "The fountain", η ταινία ξεκινά με ενδιαφέρον, προχωρά με ακόμα μεγαλύτερο και μετά... κάτι γίνεται. Κάτι που οριακά το απογειώνει ή το καταστρέφει. Η ατμόσφαιρα είναι όπως πρέπει, το σενάριο ήθελε λίγη δουλειά ακόμα, το καστ εντελώς αδιάφορο. Πρόκειται για μια ταινία που συγκαταλέγεται άξια στην κατηγορία ταινιών μυστηρίου αλλά δεν πατάει σταθερά ώστε να ξεχωρίσει ή να γίνει σημείο αναφοράς.

Τα κακά νέα: Το προσπαθεί πολύ και φαίνεται. Οραματίζεται να κάνει τη διαφορά αλλά δεν έχει τα μέσα για να το επιτύχει.

Τα καλά νέα: Πολύ καλή η ατμόσφαιρα. Κρατάει μια ροή και δεν είναι καθόλου βαρετό.

Μας εξέπληξε: Πολύ καλύτερο απ' αυτό που υποψιάζεσαι αρχικά πως θα παρακολουθήσεις.

Μας άρεσε;
Σίγουρα δε χάνεις το χρόνο σου. Αξίζει μια ευκαιρία, αλλά δε θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα.

Βαθμολογία: 6.5/10

Magic Mike XXL (2015)

Ξεκίνησα με πολύ χαρά να δω τη συνέχεια του Magic Mike, καθώς το πρώτο μέρος ήταν γλυκό, πρωτότυπο, αστείο και φυσικά... σέξυ! Όσο σέξυ πρέπει, κρατώντας σωστές ισορροπίες. Η συνέχεια δυστυχώς δε μας επιφύλασσε ανάλογες χαρές.

Τρία χρόνια μετά τα επιτυχημένα σόου του πρώτου μέρους, η ομάδα έχει διαλυθεί και ο καθένας συνεχίζει τη ζωή του μακριά από το στριπτίζ. Ο Mike (Channing Tatum) προσπαθεί να ξεκινήσει μια δική του επιχείρηση με έπιπλα όταν δέχεται ένα τηλεφώνημα από τους παλιούς του φίλους, τους πρώην "βασιλιάδες". Όταν συναντιούνται αποφασίζουν να επιστρέψουν στη δράση με ένα τελευταίο σόου. Και κάπως έτσι, ξεκινάει το ταξίδι τους για το Myrtle Beach, όπου γίνεται το μεγαλύτερο συνέδριο στριπτίζ.

Το όλο εγχείρημα ήταν ένα λάθος, που στον μόνο που φαίνεται να στοίχισε είναι στον Channing Tatum που, ομολογουμένως, είναι επιρρεπής στα ατοπήματα επιλογών ρόλων. (Ελπίζουμε να μας εκπλήξει ευχάριστα στο πολυαναμενόμενο "The Hateful Eight" του Quentin Tarantino, μιας και πραγματικά πιστεύω ότι αν θέλει, μπορεί.) Ενώ, λοιπόν, όλοι οι αξιόλογοι συντελεστές αποχώρησαν και δε δέχτηκαν να συμμετάσχουν στο σίκουελ, ο Channing έμεινε. Έτσι, το σενάριο προσαρμόστηκε στις ηχηρές απώλειες (Matthew McConaughey, Alex Pettyfer, Olivia Munn) με αποτέλεσμα να παρακολουθήσουμε κάτι κατώτερο από πολλές απόψεις. Σίγουρα, η ηχηρότερη απουσία ήταν αυτή του Steven Soderbergh ("Traffic", "Erin Brockovich") από την καρέκλα του σκηνοθέτη. Ο διάδοχος είναι ο Gregory Jacobs, ο οποίος έχει δουλέψει περισσότερο ως βοηθός σκηνοθέτη, και η σύγκριση με τον προκάτοχό του σίγουρα τον αδικεί. Κατά τη διάρκεια της ταινίας, εμφανίζονται σαν μικρές παραφωνίες διάφορες κυρίες (Andie MacDowell, Jada Pinkett Smith) χωρίς να καταφέρνουν να σώσουν την κατάσταση.

Καλύτερα να μη φτάσουμε στο σενάριο. Στα πρώτα λεπτά της ταινίας, παρακολουθούμε τον Mike να φτιάχνει έπιπλα και, στο άκουσμα κάποιου τραγουδιού στο ραδιόφωνο, να χορεύει, ωσάν μαγεμένος, αυθόρμητα, χωρίς πρόβα, την καλύτερη χορογραφία της καριέρας του. Χάρμα οπτικά, αστείο σεναριακά. Στην πορεία του φιλμ, τα αγόρια θα συναντήσουν μια παρέα μεσήλικων γυναικών που θα δείξουν ιδιαίτερο ενθουσιασμό για τη γνωριμία. Θα συμβούν κι άλλα περιστατικά απείρου κάλλους κατά την εξέλιξη του φιλμ... Αυτά κι άλλα τέτοια διαδραματίζονται στο σίκουελ μιας έξυπνης και πικάντικης κομεντί που θα έπρεπε να μείνει σε αυτά που επιτυχημένα μας έδωσε το 2012.

Τα κακά νέα: Τα περισσότερα νέα είναι κακά με ενοχλητικότερο όλων το πέρασμα των σέξυ σόου της πρώτης ταινίας στα ελαφρώς "τραβηγμένα" σόου της δεύτερης.

Τα καλά νέα: Αναμφισβήτητα, τα χορευτικά και λοιπά ταλέντα των αγοριών.

Μας εξέπληξε: Δυσάρεστα που συμμετείχε ο Channing Tatum και, γενικώς, που το εγχείρημα πάτησε στο καλούπι του πρώτου. Αν αφορούσε μια ανεξάρτητη προσπάθεια, θα ήμουν εμφανώς πιο επιεικής.

Μας άρεσε;

Όπως έγινε σαφές με όλους τους δυνατούς τρόπους, όχι.

Βαθμολογία: 3.5/10

Πιο παράξενο κι από παράξενο! - Stranger than fiction (2006)

Δύσκολα βρίσκεις μια καλή ιδέα σε κομεντί του Χόλυγουντ. Ή πολύ κοινότυπο θα είναι, ή εντελώς αναμενόμενο, ή κάπως ανάλατο. Τελικά μας δικαίωσε αυτή η πρωτότυπη και όμορφη ταινία για τις ουσιαστικές χαρές της ζωής και για όσα, κακώς, θεωρούμε δεδομένα.

Ο Harold Crick (Will Ferrell) είναι ένας εφοριακός με δυνατό μαθηματικό μυαλό που ζει μια μάλλον αδιάφορη καθημερινότητα. Μέχρι που ακούει μια γυναικεία φωνή να αφηγείται τη ζωή του και να τον ειδοποιεί πως ο θάνατός του πλησιάζει. Κατά την αναζήτηση της παράξενης φωνής, θα γνωρίσει έναν απρόσμενο έρωτα (Maggie Gyllenhaal), μια ψυχολόγο (Linda Hunt), έναν ιδιόρρυθμο καθηγητή λογοτεχνίας (Dustin Hoffman) και τελικά μια διάσημη συγγραφέα (Emma Thompson). Αυτή η, πιο παράξενη κι από παράξενη, εμπειρία, θα τον κάνει να επαναπροσδιορίσει το αληθινό νόημα της ζωής.

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκουμε τον Marc Forster, που με έκπληξη ανακάλυψα πως είναι ο άνθρωπος που μας έχει δώσει μεγάλες εμπορικές επιτυχίες, όπως τα "Quantum of Solace", "World War Z", "Finding Neverland". Όμορφη η δουλειά του αλλά τα εύσημα ανήκουν στο σεναριογράφο Zach Helm και στη ζωηρή του φαντασία που έδωσε το πρωτότυπο σενάριο. Πλήθος διάσημων ηθοποιών βρίσκονται στο πλευρό του Will Ferrell ("Anchorman", "Talladega Nights", "The other guys") με τους αγαπημένους Dustin Hoffman ("The graduate", "All the president's men") και Emma Thompson ("Saving Mr. Banks", "The remains of the day") να ξεχωρίζουν. Ανέλπιστα καλός ο Will Ferrell σε έναν κοινωνικό ρολό διαφορετικό από αυτούς που μας έχει συνηθίσει.

Πρόκειται για μια ταινία που είναι εκεί για να διαλύσει τη φούσκα της τακτοποιημένης ζωής και να μας πει πως αυτή μπορεί όντως κάποτε να τελειώσει, μια σκέψη που ο μέσος άνθρωπος κάνει μόνο θεωρητικά σαν κάτι που θα συμβεί κάποτε, στο μακρινό μέλλον. Τι συμβαίνει όμως όταν θα κληθείς να παλέψεις για τη ζωή σου; Ένα ερώτημα στο οποίο έχει βασιστεί πλήθος ταινιών, από τα "Saw" μέχρι το "Buried". Εδώ σε μια γλυκιά, πρωτότυπη εκδοχή.

Τα κακά νέα: Το φινάλε ίσως.

Τα καλά νέα: Ένα καλό καστ σε μια δεμένη ταινία που σου κρατάει το ενδιαφέρον.

Μας εξέπληξε: Το σενάριο και η Emma Thompson.

Μας άρεσε;
Ναι, μας άρεσε πολύ. Πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη.

Βαθμολογία: 7.5/10

Top-10 Στιγμές απόλυτου fashion στον κινηματογράφο

Οι τάσεις της μόδας ανά τις δεκαετίες επηρεάστηκαν, πολύ συχνά ξεκίνησαν, από τον κινηματογράφο. Φινετσάτες ηθοποιοί έγιναν σημείο αναφοράς και πρότυπο ενώ έχουν υπάρξει ρόλοι-fashion icons, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Carrie Bradshaw από το "Sex and the City", που καθόρισαν το ντύσιμο μιας ολόκληρης γενιάς. Παρακάτω βρίσκουμε κάποιες από τις πιο κλασσάτες κυρίες της μεγάλης οθόνης που με το στυλ τους πήγαν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη μόδα ένα βήμα παραπέρα:

10. Renee Zellweger - Down with love (2003)

9. Julianne Moore - A single man (2009)

8. Jessica Chastain - A most violent year (2014)

7. Amy Adams - American Hustle (2013)

6. Audrey Tautou - Coco before Chanel (2009)

5. Meryl Streep - The Devil wears Prada (2006)

4. Cameron Diaz - Bad teacher (2011)

3. Diane Keaton - Annie Hall (1977)

2. Audrey Hepburn - Breakfast at Tiffany's (1961)

1. Sarah Jessica Parker - Sex and the City (1998-2004, 2008, 2010)

Υ.Γ. +1: Margot Robbie - The Wolf of Wall Street (2013)

Mommy (2014)

Κατευθείαν από τον Καναδά προσγειώθηκε αυτό το οικογενειακό δράμα και διακρίθηκε σε πλήθος φεστιβάλ, με αυτό των Κανών και της Καναδικής Ακαδημίας να ξεχωρίζουν. Με ένα, όχι και τόσο πρωτότυπο, σενάριο βασισμένο σε μια μονογονεϊκή οικογένεια και στην προβληματική εφηβεία του μοναχογιού, η ταινία αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό, που της χάρισε απλόχερα υψηλότατες βαθμολογίες.

Μια δυναμική και όμορφη γυναίκα μεγαλώνει μόνη της τον έφηβο γιο της, ο οποίος έχει βίαιη συμπεριφορά και συχνά μπλεξίματα. Μια μοναχική γειτόνισσα θα προσφερθεί να βοηθήσει και όλοι μαζί θα γίνουν μια αχώριστη ομάδα. Όλα κυλάνε ομαλά μέχρι τα πράγματα να πάρουν μια επικίνδυνη τροπή...

Ο νεότατος, μόλις 26 ετών, σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Xavier Dolan, είναι το παιδί θαύμα από το Κεμπέκ του Καναδά και βρίσκεται ήδη στην πέμπτη δουλειά του. Μέχρι τώρα μας έχει δώσει δυνατά φιλμ, όπως τα "Laurence Anyways" και "I killed my mother". Αυτοβιογραφικός, όπως κάθε φορά, ταλαντούχος και πιστός στους συνεργάτες του, στο ρόλο του έφηβου Steve βρίσκουμε ξανά τον εξαιρετικό Antoine-Olivier Pilon και στο ρόλο της μητέρας την Anne Dorval. Το καστ έρχεται να συμπληρώσει η Suzanne Clement στο ρόλο της γειτόνισσας. Αξιοπρεπείς όλοι τους, όχι κάτι αξιομνημόνευτο, πλην του νεαρού Steve που έγινε ένα με το ρόλο, ικανός να σου προκαλέσει ανάμικτα συναισθήματα, από συμπόνια ως θυμό.

Το σενάριο, όμως, ξεδιπλώνεται δυσλειτουργικά. Δεν υπάρχουν επαρκείς εξηγήσεις της κατάστασης που έχουν βρεθεί οι πρωταγωνιστές, κανένας από τους τρεις. Φτάνουμε στο φινάλε γρήγορα και άτσαλα. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις, κυλούν όλα προβλέψιμα. Η μουσική επένδυση, ανάλογη της ηλικίας του σκηνοθέτη, περιλαμβάνει από Lana Del Rey μεχρι Oasis, όχι πάντα παραλλήλως ταιριαστά με το σενάριο. Δημιουργούνται διάφορα τέτοια ζητήματα κατά την πάροδο της ταινίας.

Τα κακά νέα: Κάτι λείπει. Το φινάλε δε συνδέεται καλά με την υπόλοιπη ταινία.

Τα καλά νέα: Η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή και ο Pilon στον πρωταγωνιστικό ρόλο πραγματική αποκάλυψη.

Μας εξέπληξε: Υπάρχει μια ιδιαίτερη κινηματογράφηση, κατά την οποία η οθόνη είναι σχεδόν η μισή και αυξομειώνεται ανάλογα τη συναισθηματική κατάσταση του πρωταγωνιστή. Πρωτότυπο κι έξυπνο, ο νεαρός Xavier Dolan θα έχει λαμπρό μέλλον.

Μας άρεσε;
Όχι ιδιαίτερα. Στο ίδιο είδος, μια καλύτερη αντιπρόταση είναι το "We need to talk about Kevin".

Βαθμολογία: 6.5/10