Το κορίτσι από τη Δανία - The danish girl

Δε μπορεί παρά να προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον στο θεατή η παρακολούθηση μιας ταινίας που μόνο από την κινηματογραφική της αφίσα, έχει μιλήσει ήδη. Είναι μια ταινία που τα έχει όλα. Οσκαρικό σκηνοθέτη, λαμπερό καστ και δυνατό σενάριο. Πρόκειται για την πραγματική ιστορία της πρώτης εγχείρησης αλλαγής φύλου στην ιστορία.

Βρισκόμαστε στην Κοπεγχάγη του 1920, όπου ο καταξιωμένος ζωγράφος Einar Wegener (Eddie Redmayne) με την, επίσης ζωγράφο, σύζυγό του, Gerda (Alicia Vikander), ζουν μια φλογερή σχέση. Μέσα από κάποιο τυχαίο γεγονός, αναδύεται σταδιακά η θηλυκή πλευρά του Einar. Ξεκινά σαν παιχνίδι και φτάνει σε επικίνδυνα μονοπάτια που τον κάνουν να μη μπορεί ούτε να ζήσει πια με την αντρική του φύση.

Ο σκηνοθέτης Tom Hooper ("The king's speech") ξέρει να διαλέγει καστ. Πιάνοντας τον παλμό της εποχής, φέρνει στους πρωταγωνιστικούς ρόλους δύο νέους πολλά υποσχόμενους ηθοποιούς. Ο Eddie Redmayne ("The theory of everything", "Les miserables") μετά την ανεπανάληπτη περσινή του μεταμόρφωση σε Stephen Hawking που του χάρισε το Όσκαρ Α' αντρικού ρόλου, συνεχίζει να μας εκπλήσσει. Τόσο καλός, που δε μπορώ να σκεφτώ κανέναν καλύτερο, ούτε καν αντάξιο για τη συγκεκριμένη ταινία. Όσα προβλήματα δημιουργήθηκαν στην απόδοση του ρόλου ήταν καθαρά σκηνοθετικά. Εξαιρετική και η  Alicia Vikander ("Ex Machina", "A royal affair"), η οποία άξια κέρδισε το Όσκαρ Β' γυναικείου ρόλου γι' αυτή την ερμηνεία της.

Αντιθέτως, παρά τις υποδειγματικές ερμηνείες και το δυνατό σενάριο, το φιλμ παραμένει άνευρο. Ο σκηνοθέτης δεν καταφέρνει να εισχωρήσει στη ψυχή του θεατή ενώ έχει πολύ δυνατό υλικό στα χέρια του. Στυλιζαρισμένες σκηνές, υπερβολικές αντιδράσεις και καθωσπρέπει στήσιμο του πρωταγωνιστή, έμφαση στα κοστούμια. Πρόκειται για μια δουλειά προσεγμένη στη λεπτομέρεια. Οπωσδήποτε, ο σκηνοθέτης ξέρει να στήνει καλογυρισμένες σκηνές, όμως το μόνο που χρειαζόταν για να απογειωθεί το "κορίτσι από τη Δανία" ήταν περισσότερος "αέρας" στις ερμηνείες, περισσότερο συναίσθημα. Ήταν τόσο εύκολο να σε αγγίξει κι όμως, αναίτια, δεν το κατάφερε ποτέ.

Τα κακά νέα: Οι σκηνοθετικές οδηγίες.

Τα καλά νέα: Το καστ και το σενάριο.

Μας εξέπληξε: Ο, ενοχλητικά καλός, Eddie Redmayne.

Μας άρεσε;

Ναι, αλλά παράλληλα θυμώσαμε που κάτι δεν πήγαινε καλά καθ' όλη τη διάρκεια του φιλμ.

Βαθμολογία: 7/10

Εξομολογήσεις - Confessions (2010)

Όταν μιλάμε για ασιατικό κινηματογράφο, η συζήτηση πρέπει να γίνεται σε εντελώς διαφορετική βάση από αυτή που έχουμε συνηθίσει. Δύσκολες δουλειές. Ταυτόχρονα όμως, πόσο εξαιρετικές! Ο λόγος για το "Kokuhaku", όπως είναι ο αυθεντικός τίτλος, το οποίο αποτέλεσε την πρόταση της Ιαπωνίας για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 2010, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να μπει στη διαγωνιστική πεντάδα.

Μια δασκάλα θρηνεί τον πρόσφατο χαμό της κόρης της κι αποφασίζει να βρει τους υπεύθυνους. Την τελευταία μέρα του σχολείου, ανακοινώνει στους μαθητές της ότι γνωρίζει τους δολοφόνους του παιδιού της και πως βρίσκονται μέσα στην αίθουσα. Έτσι, αποφασίζει να τους δώσει ένα μάθημα για την αξία της ανθρώπινης ζωής.

Πρόκειται για μια ιστορία εκδίκησης, τόσο καλή που μόνο ο ασιατικός κινηματογράφος θα μπορούσε να μας χαρίσει. Είναι ένα είδος που το παίζουν στα δάχτυλα. Δεν έχει όμως την εξέλιξη που έχουμε συνηθίσει από άλλες ταινίες του είδους. Δεν περιέχει βία. Δεν περιέχει σκληρές σκηνές. Κι όμως, είναι βαθιά ενοχλητική. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, λένε, κι έχουν δίκιο. Ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Tetsuya Nakashima, έχει απαιτήσει την προσοχή σου από τα δέκα πρώτα λεπτά. Και η εξέλιξη δε σε αδικεί. Η εξομολόγηση κάθε παιδιού σου δίνει στοιχεία. Ένα στοιχείο τη φορά. Στοιχεία σωστά δοσμένα, σε σωστές δόσεις, μέχρι να συμπληρωθεί το παζλ. Και να οδηγηθείς στο μεγαλοπρεπές τέλος.

Ο σκηνοθέτης θίγει σοβαρά κοινωνικά ζητήματα σε μια ταινία που θέλει να πει πολλά περισσότερα απ' το να ξετυλίξει την πλοκή. Ζητήματα σχετικά με την ανατροφή των παιδιών, την παιδική εγκληματικότητα και το μερίδιο ευθύνης των ενηλίκων, το προβληματικό νομικό σύστημα, το bullying, τη μοναξιά. Και βέβαια με την εκδίκηση. Και κατά πόσο αυτή οδηγεί τελικά στη λύτρωση.

Τα κακά νέα: Σκηνοθετικά δεν έχει πολλά να δώσει και είναι κάπως μουντό, με κίνδυνο να κουράσει. Σε αποζημιώνει πάντως η πλοκή.

Τα καλά νέα: Το σενάριο είναι πολύ καλά δεμένο και σου κρατάει το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Επίσης, οι ερμηνείες των δύο μαθητών-πρωταγωνιστών είναι εξαιρετικές.

Μας εξέπληξε: Το συνταρακτικό soundtrack που ηχεί ακόμα στα αυτιά μου.

Μας άρεσε;

Μας άρεσε πολύ. Πρόκειται για μια βαθιά κοινωνική ταινία που αξίζει οπωσδήποτε το χρόνο του θεατή.

Βαθμολογία: 8/10