Mommy (2014)

Κατευθείαν από τον Καναδά προσγειώθηκε αυτό το οικογενειακό δράμα και διακρίθηκε σε πλήθος φεστιβάλ, με αυτό των Κανών και της Καναδικής Ακαδημίας να ξεχωρίζουν. Με ένα, όχι και τόσο πρωτότυπο, σενάριο βασισμένο σε μια μονογονεϊκή οικογένεια και στην προβληματική εφηβεία του μοναχογιού, η ταινία αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό, που της χάρισε απλόχερα υψηλότατες βαθμολογίες.

Μια δυναμική και όμορφη γυναίκα μεγαλώνει μόνη της τον έφηβο γιο της, ο οποίος έχει βίαιη συμπεριφορά και συχνά μπλεξίματα. Μια μοναχική γειτόνισσα θα προσφερθεί να βοηθήσει και όλοι μαζί θα γίνουν μια αχώριστη ομάδα. Όλα κυλάνε ομαλά μέχρι τα πράγματα να πάρουν μια επικίνδυνη τροπή...

Ο νεότατος, μόλις 26 ετών, σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Xavier Dolan, είναι το παιδί θαύμα από το Κεμπέκ του Καναδά και βρίσκεται ήδη στην πέμπτη δουλειά του. Μέχρι τώρα μας έχει δώσει δυνατά φιλμ, όπως τα "Laurence Anyways" και "I killed my mother". Αυτοβιογραφικός, όπως κάθε φορά, ταλαντούχος και πιστός στους συνεργάτες του, στο ρόλο του έφηβου Steve βρίσκουμε ξανά τον εξαιρετικό Antoine-Olivier Pilon και στο ρόλο της μητέρας την Anne Dorval. Το καστ έρχεται να συμπληρώσει η Suzanne Clement στο ρόλο της γειτόνισσας. Αξιοπρεπείς όλοι τους, όχι κάτι αξιομνημόνευτο, πλην του νεαρού Steve που έγινε ένα με το ρόλο, ικανός να σου προκαλέσει ανάμικτα συναισθήματα, από συμπόνια ως θυμό.

Το σενάριο, όμως, ξεδιπλώνεται δυσλειτουργικά. Δεν υπάρχουν επαρκείς εξηγήσεις της κατάστασης που έχουν βρεθεί οι πρωταγωνιστές, κανένας από τους τρεις. Φτάνουμε στο φινάλε γρήγορα και άτσαλα. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις, κυλούν όλα προβλέψιμα. Η μουσική επένδυση, ανάλογη της ηλικίας του σκηνοθέτη, περιλαμβάνει από Lana Del Rey μεχρι Oasis, όχι πάντα παραλλήλως ταιριαστά με το σενάριο. Δημιουργούνται διάφορα τέτοια ζητήματα κατά την πάροδο της ταινίας.

Τα κακά νέα: Κάτι λείπει. Το φινάλε δε συνδέεται καλά με την υπόλοιπη ταινία.

Τα καλά νέα: Η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή και ο Pilon στον πρωταγωνιστικό ρόλο πραγματική αποκάλυψη.

Μας εξέπληξε: Υπάρχει μια ιδιαίτερη κινηματογράφηση, κατά την οποία η οθόνη είναι σχεδόν η μισή και αυξομειώνεται ανάλογα τη συναισθηματική κατάσταση του πρωταγωνιστή. Πρωτότυπο κι έξυπνο, ο νεαρός Xavier Dolan θα έχει λαμπρό μέλλον.

Μας άρεσε;
Όχι ιδιαίτερα. Στο ίδιο είδος, μια καλύτερη αντιπρόταση είναι το "We need to talk about Kevin".

Βαθμολογία: 6.5/10 

Top-10 Βροχερές σκηνές στον κινηματογράφο

Η βροχή στον κινηματογράφο είναι μια κρυφή πρωταγωνίστρια. Είναι εκεί, στις πιο δυνατές σκηνές, για να συμπληρώσει το σενάριο και να καθορίσει την πλοκή. Είναι συχνά ερωτική, καταθλιπτική, αλλά ακόμα συχνότερα λυτρωτική. Εδώ είναι κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα:


10. Breakfast at Tiffany's (1961)

9. Rush (2013)

8. Μεγάλες Προσδοκίες - Great Expectations (1998)

7. Match Point (2005)

6. Jurassic Park (1993)

5. Spider-Man (2002)

4. Τραγουδώντας στη βροχή - Singin' in the Rain (1952)

3. Οι γέφυρες του Μάντισον - The bridges of Madison County (1995)

2. Το ημερολόγιο - The notebook (2004)

1. Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ - The Shawshank Redemption (1994)

Top-10 Ταινίες για το πρώτο ραντεβού

Υπάρχει μια αμήχανη στιγμή όταν ένα wanna-be ζευγάρι αποφασίζει να δει ταινία για πρώτη φορά. Έχουμε ακούσει πολλές ιστορίες όπου η ταινία περιείχε βία, ερωτικές σκηνές ή άκομψα αστεία σε μεγαλύτερο βαθμό απ' όσο είχαν οι ενδιαφερόμενοι προβλέψει, που τους έφεραν σε δύσκολη θέση. Για να μη ζήσουμε λοιπόν παρόμοιες καταστάσεις, να κάποιες ασφαλείς επιλογές:


10. Η ζωή σε fast forward - Click (2006)

9. Thor 2: Σκοτεινός κόσμος - Thor: The dark world (2013)

8. Chef (2014)

7. Mr. & Mrs. Smith (2005)

6. Όσα φέρνει ο χρόνος - About time (2013)

5. Το κυνήγι της ευτυχίας - The pursuit of happyness (2006)

4. Επικίνδυνες παρέες - Knight and Day (2010)

3. Αμελί - Amelie (2001)

2. Μια σχέση στοργής - The blind side (2009)

1. Ο μετρ του ζευγαρώματος - Hitch (2005)

Στα χρόνια της βίας - A most violent year (2014)

Να μια ταινία που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση την προηγούμενη χρονιά! Πολλοί κριτικοί κινηματογράφου τη συμπεριέλαβαν στη δεκάδα των αγαπημένων τους ταινιών για το 2014, γεγονός που μου δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες. Το κοινό, από την άλλη, δεν της έδειξε ιδιαίτερη συμπάθεια. Τελικά, μάλλον η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του '80, σε μια περίοδο υψηλής εγκληματικότητας, όπου ο Abel Morales (Oscar Isaac) μαζί με τη γυναίκα του, Anna (Jessica Chastain), χτίζουν μια επιχείρηση πετρελαίου που παρέλαβαν από το μαφιόζο πατέρα της. Όμως ο Abel έρχεται αντιμέτωπος με τη ληστεία των φορτηγών του από άγνωστους ανταγωνιστές καθώς και με νομικά ζητήματα. Σύντομα θα διαπιστώσει πως, παρά τις νόμιμες ενέργειές του, ο δρόμος για την επιτυχία είναι διεφθαρμένος.

Στο τιμόνι του σκηνοθέτη ο J.C. Chandor, στη μόλις τρίτη δουλειά του μετά τα "Margin Call" και "All is lost". Μου άρεσε πολύ η σκηνοθετική προσέγγιση, κι ακόμα περισσότερο το γεγονός πως ο Chandor μιλάει μόνο όταν έχει κάτι να πει. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο, Oscar Isaac ("Ex Machina", "Inside Llewyn Davis") και Jessica Chastain ("The Martian", "The disappearance of Eleanor Rigby"), έγινε ένα με το ρόλο του και τον απέδωσε εξαιρετικά. Πρόκειται για δύο από τους καινούργιους αγαπημένους του Χόλιγουντ και στο μέλλον θα μας απασχολήσουν πολύ.

Σχετικά με το σενάριο, είναι καλά δοσμένο, αλλά ελαφρώς κουραστικό. Αυτό που το βοηθάει να κυλήσει καλά, είναι η ατμόσφαιρα και η σωστή απόδοση της εποχής. Αν ο θεατής δεν εγκλιματιστεί εγκαίρως, δύσκολα θα του αρέσει. Αν το ζήσει όμως, είναι πολύ καλό. Πρωτότυπο το θέμα, δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση για μια ακόμα γκανγκστερική ταινία. Ο τίτλος πιθανώς να αποπροσανατολίζει.

Τα κακά νέα: Αν δε σε κρατήσει το σενάριο, είναι καταδικασμένο εξ αρχής.

Τα καλά νέα: Όλοι οι συντελεστές. Το καστ υπέροχο. Το ίδιο και η σκηνοθεσία.

Μας εξέπληξε: Η ενδυματολογική επιλογή, απαραίτητη για την απόδοση της εποχής και της κοινωνικής τάξης. Και η Jessica Chastain.

Μας άρεσε;
Είναι από τα φιλμ που όσο περισσότερο τα γυρνάς στο μυαλό σου, τόσο περισσότερο σου αρέσουν. Ναι, τελικά μας άρεσε.

Βαθμολογία: 7/10

Top-10 Ρόλοι Έκπληξη

Οι μεγαλύτερες απολαύσεις στον κινηματογράφο είναι πάντα αυτές που δεν περιμένεις. Ηθοποιοί που δεν επαναπαύονται και είναι πάντα πρόθυμοι να τσαλακώσουν την εικόνα τους. Μεγάλα ταλέντα που δοκίμασαν κάτι διαφορετικό. Αυτές τις προσπάθειες τις επιβραβεύουμε και τις αγαπάμε. Εδώ είναι κάποιες από αυτές:


10. Tom Cruise - Tropic Thunder

9. Ewan McGregor - I love you Phillip Morris

8. Jennifer Aniston - Cake

7. Steve Carell - Foxcatcher

6. Robin Williams - Insomnia

5. Matthew McConaughey - Dallas Buyers Club

4. Charlize Theron - Monster

3. Meryl Streep - Ricki and the Flash

2. Robert De Niro -Stardust

1. Michael Douglas - Behind the Candelabra

Mad Max: Ο δρόμος της οργής - Mad Max: Fury Road (2015)

36 ολόκληρα χρόνια μετά το πρώτο, κλασσικό πια, "Mad Max" με τον Mel Gibson, ο George Miller αναβιώνει στη μεγάλη οθόνη το θρύλο. Είναι μία από τις λιγοστές φορές που remake κάποιας θρυλικής ταινίας χαίρει θερμής αποδοχής. Αυτή είναι μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση.

Βρισκόμαστε σε ένα κατεστραμμένο κόσμο κι οι λιγοστοί επιζήσαντες ζουν υπό την τυραννία του Immortan Joe, ο οποίος τάζει στο λαό του σωτηρία. Από αυτό το υπνωτισμένο πλήθος, ξεχωρίζει μια γυναίκα επαναστάτης, η Furiosa (Charlize Theron), που ψάχνει τη γενέτειρά της και προσπαθεί παράλληλα να σώσει μια ομάδα νεαρών γυναικών. Στο δρόμο της θα βρεθεί ο Max (Tom Hardy), που το παρελθόν τον στοιχειώνει, και θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να ένα καλύτερο αύριο.

Σκηνοθέτης ο George Miller στα ίδια τα παλιά λημέρια, εκεί απ' όπου ξεκίνησε το 1979. Θα μπορούσε όλη η κριτική της ταινίας να τελειώσει εδώ. Η σκηνοθετική δουλειά που έχει κάνει είναι αριστουργηματική. Προσεκτική και λεπτοδουλεμένη, ηγείται άνετα στην κατηγορία της. Ο Miller έχει δημιουργήσει μια ταινία με 3D προδιαγραφές άριστης ποιότητας. Ευτυχώς το καστ στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Ο ταλαντούχος Tom Hardy ("The dark knight rises", "Warrior", "Lawless") συναντά τη δυναμική Charlize Theron ("Monster", "Sweet November", "The road") και το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό. Η Charlize ξύρισε το κεφάλι της, ο Tom έβαλε για ακόμα μια φορά ένα "φίμωτρο" ως άλλος Bane και όλα κύλησαν καλά.

Το σενάριο, όμως, ήταν αδύναμο και κούρασε. Όλη η τελική σκηνή της μάχης ήταν μεγαλύτερη σε διάρκεια απ' όσο χρειαζόταν. Ίσως να ήταν καλύτερα να αφιερωθεί χρόνος στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, καθώς δεν προλαβαίνουν να γίνουν αρκετά συμπαθείς στο κοινό. Είναι κατανοητό ότι όλα αυτά τα εφέ εξυπηρετούν τον τίτλο "best post apocalyptic movie" που της έχει αποδοθεί, αλλά κάπου χάνεται το μέτρο. Επίσης, οι πανέμορφες σύζυγοι του Immortan Joe είναι παράταιρες στο υπόλοιπο περιβάλλον λες και βγήκαν από το "Machete".

Τα κακά νέα:  Έχει τα λάθη της και τα σεναριακά είναι τρανταχτά.

Τα καλά νέα: Από τα καλύτερα 3D που μπορεί να δει κάποιος.

Μας εξέπληξε: Η υπέροχη φωτογραφία. Πραγματικό αριστούργημα.

Μας άρεσε;
Προσπαθώντας να είμαι αντικειμενική, μιας κι αυτού του είδους οι ταινίες δεν είναι του γούστου μου, θα πω ότι είναι μια πολύ καλή επιλογή για την κατηγορία της.

Βαθμολογία: 7/10

Yves Saint Laurent VS Saint Laurent (2014)

Το 2014, έξι χρόνια μετά το θάνατο του Yves Saint Laurent, έφτασαν στις σκοτεινές αίθουσες δύο επίδοξες βιογραφίες του σπουδαίου μόδιστρου. Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικά φιλμ, που έφτασαν τους δημιουργούς τους μέχρι τα δικαστήρια.

Το "Yves Saint Laurent" ξεκινά την αναδρομή του από το πατρικό σπίτι του σχεδιαστή στην Αλγερία και συνεχίζει με τη μετακόμιση στο Παρίσι και τη γνωριμία του με τη μακροβιότερη ερωτική κι επαγγελματική σχέση του, αυτή με τον Pierre Berge. Αυτή είναι άλλωστε και η μόνη από τις δύο βιογραφίες που υποστήριξε και αναγνώρισε ο τελευταίος, παραχωρώντας πολύτιμο και σπάνιο αυθεντικό υλικό για τα γυρίσματα. Το "Saint Laurent" επικεντρώνεται στην ακμή της καριέρας του στα τέλη της δεκαετίας του '60 ως το 1976. Πρόκειται για τη βιογραφία που έτυχε της λιγότερης υποστήριξης, κι ως αποτέλεσμα κατάφερε να εκφραστεί με αισθητά λιγότερη λογοκρισία.

Σκηνοθέτης του "Yves Saint Laurent" είναι ο Jalil Lespert και του "Saint Laurent" ο, προκλητικότερος, Bertrand Bonello. Στον ομώνυμο ρόλο ο Pierre Niney και ο Gaspard Ulliel, αντίστοιχα, με εξαιρετική ομοιότητα με τον ίδιο το σχεδιαστή, αμφότεροι. Υπέροχοι και οι δύο στο ρόλο τους, ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες του σκηνοθέτη τους. Πράγματι, ο καθένας ενσάρκωσε αξιοθαύμαστα το θρύλο της μόδας, μόνο που, αναπάντεχα, μοιάζουν να υποδύεται ο καθένας κάποιον άλλον! Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι η εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση των δύο σκηνοθετών. Στην πρώτη εκδοχή, παρακολουθούμε έναν Yves ευαίσθητο, τρομερά συνεσταλμένο και ντροπαλό, μια ευγενική και εύθραυστη φυσιογνωμία. Στη δεύτερη εκδοχή, παρουσιάζεται ως ένας χαρακτήρας εξωστρεφής, κυνικός και κτητικός, σχεδόν έκφυλος, τολμώ να πω. Παρόλο που πολλά γεγονότα είναι κοινά στις δύο ταινίες, όπως τα αμέτρητα ναρκωτικά, οι διάφορες περιστασιακές ή σταθερές ομοφυλοφιλικές σχέσεις, ακόμα και το 'ψωνιστήρι', προσεγγίζονται σκηνοθετικά με τόσο διαφορετικό τρόπο. +1 για το "Yves Saint Laurent" και για τον κομψότατο και αριστοκρατικό, όπως θα άξιζε σε αυτή την ιδιοφυΐα της μόδας να ενσαρκωθεί, Pierre Niney (τα γυαλιά μυωπίας του οποίου είναι τα αυθεντικά γυαλιά του σχεδιαστή).

Ίδια γεγονότα, τόσο διαφορετικές ταινίες; Κι όμως γίνεται. Στην ταινία του Lespert, σε πρώτο πλάνο είναι ο καλλιτέχνης και το ταλέντο του. Για τα γυρίσματα, χρησιμοποιήθηκαν αυθεντικά ρούχα του οίκου. Το αισθητικό αποτέλεσμα, από την άποψη της μόδας, είναι μια απόλαυση! Έτσι, οι απομιμήσεις στο έργο του Bonello υστερούν σημαντικά σε σύγκριση με τις αυθεντικές δημιουργίες. Αντιθέτως, στο "Saint Laurent", σε πρώτο πλάνο είναι οι καταχρήσεις και το σεξ, σε βαθμό που σε υποψιάζει πως η πρόκληση είναι αυτοσκοπός, και η υψηλή ραπτική περνάει αδίκως στο παρασκήνιο. Υπήρξαν στιγμές που αισθάνθηκα πως υποβιβάζεται η ίδια η προσωπικότητα του μόδιστρου. +1 για το "Yves Saint Laurent" και για τον τρόπο που χειρίστηκε ο Lespert το σενάριο. Εκεί που το "Saint Laurent" σίγουρα κερδίζει είναι στο καστ και στην ένταση. Σχετικά με το καστ, τον, ήδη διάσημο, Gaspard Ulliel πλαισιώνουν οι Jeremie Renier, Louis Garrel και Lea Seydoux. Σχετικά με την ένταση, πολλές σκηνές της ταινίας είναι πραγματική αποκάλυψη. Συγχαρητήρια στον Bonello για τη δουλειά του.

Τα κακά νέα:
"Yves Saint Laurent": Περισσότερη παράθεση γεγονότων παρά βάθος στην ιστορία.
"Saint Laurent": Υπερπροσπάθεια εντυπωσιασμού, λιγότερα βιογραφικά στοιχεία.

Τα καλά νέα:
"Yves Saint Laurent": Η μόδα.
"Saint Laurent": Οι δυνατές σκηνές.

Μας εξέπληξε: Εξαιρετικοί και οι δύο ηθοποιοί στον πρωταγωνιστικό ρόλο, με μια μεγαλύτερη συμπάθεια στον Pierre Niney. Υπέροχη η μουσική επένδυση και των δύο ταινιών.

Μας άρεσε;
Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση ποια από τις δύο βιογραφίες είναι καλύτερη. Προσωπικά, επιλέγω το "Yves Saint Laurent", κυρίως γιατί σεβάστηκε περισσότερο τον άνθρωπο, χωρίς να αποσιωπεί σκοτεινές πτυχές της ζωής του. Έπειτα, το "Saint Laurent", από κάποιο σημείο και μετά, με κούρασε, σχεδόν με εκνεύρισε.

Βαθμολογία:
"Yves Saint Laurent": 7/10
"Saint Laurent": 5.5/10

Σταχτοπούτα - Cinderella (2015)

Η Disney είναι πια από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής και οι ταινίες της είναι συνήθως χάρμα οφθαλμών! Πρόκειται για πραγματικές υπερ-παραγωγές που επιστρατεύουν εξαιρετικά καστ για την ολοκλήρωση τους. Μας έχει δώσει πολύ όμορφες δουλειές, όπως τα "Pirates of the Caribbean", "Saving Mr. Banks", "Bridge to Terabithia". Δυστυχώς, η "Cinderella" δεν ήταν η καλύτερη στιγμή της.

Πρόκειται για το παραμύθι, όπως όλοι το ξέρουμε, και μάλιστα για πιστή μεταφορά. Η Ella ζει ευτυχισμένη με τους γονείς της ώσπου η μητέρα της αρρωσταίνει και πεθαίνει. Μετά από χρόνια, ο πατέρας της παντρεύεται μια άλλη γυναίκα, η οποία μετακομίζει στο σπίτι με τις δύο κόρες της. Σε μικρό χρονικό διάστημα, η Ella χάνει και τον πατέρα της και τότε αρχίζουν τα βάσανά της από την κακομεταχείριση της μητριάς της και, από ένα κακόγουστο αστείο, αποκτά το ψευδώνυμο Cinderella. Όλα αυτά μέχρι να γνωρίσει τον πρίγκηπα...

Σκηνοθέτης είναι ο Kenneth Branagh ("Thor", "Sleuth"), που γνωρίζουμε επίσης και σαν ηθοποιό. Στο ρόλο της μητριάς βρίσκουμε την υπέροχη -και άκρως εντυπωσιακή- Cate Blanchette ("Blue Jasmine", "Elizabeth", "Charlotte Gray"). Σταχτοπούτα είναι η Lily James και πρίγκηπας ο Richard Madden, και οι δυο στην αρχή της καριέρας τους. Για λίγο απολαμβάνουμε την Helena Bonham Carter στο ρόλο της νεράιδας και τέλος, ο Stellan Skarsgard αναλαμβάνει ένα μικρό ρόλο, αυτόν του Δούκα. Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι ο τελευταίος έχει ένα μικρό ρόλο σε όλες τις ταινίες του Χόλυγουντ!

Προς μεγάλη μου απογοήτευση, όλα ήταν κάπως ξεκούρδιστα. Θα τολμήσω να πω ότι το καστ ήταν απλά καταστροφικό. Πλην της Cate Blanchette, που περιέργως ούτε αυτή δεν κατάφερε να το σώσει, όλο το υπόλοιπο ήταν κακό. Κακή επιλογή η Σταχτοπούτα, ακόμα χειρότερη ο πρίγκηπας. Το πραγματικά παράδοξο είναι πως, ενώ με τέτοιου είδους ταινίες ξέρεις από την αρχή ότι θα περάσεις απλά ένα ευχάριστο δίωρο, εδώ δεν περνάς! Δε με κράτησε καθόλου. Το βαρέθηκα και το πρωταγωνιστικό ζευγάρι ήταν πιο κοντά στην καρικατούρα, παρά στην υποκριτική.

Τα κακά νέα: Έκαναν δύσκολο κάτι που δεν ήταν. Πιθανότατα, οι μόνοι που θα ενθουσιαστούν, θα είναι οι ηλικιακά μονοψήφιοι.

Τα καλά νέα: Απολαυστική Cate Blanchette, καλό μακιγιάζ, όμορφα κοστούμια.

Μας εξέπληξε: Το κομμάτι της μεταμόρφωσης των ζώων σε ανθρώπους κι αντίστροφα. Πολύ προσεγμένο. Εντυπωσιακό μακιγιάζ, εντυπωσιακή ψηφιακή επεξεργασία.

Μας άρεσε;
Δυστυχώς, όχι. Υστερεί αισθητά στην κατηγορία του.

Βαθμολογία: 4/10