Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Ναυάγιο στην παράνοια - Triangle (2009)

Το κυνήγι του κρυφού διαμαντιού στον κινηματογράφο είναι αδιάκοπο και απολαυστικό. Από τα ωραιότερα συναισθήματα που μπορεί να βιώσει ο θεατής είναι η ανακάλυψη μιας υπέροχης ταινίας εκεί που δεν το περιμένει. Το "Triangle" είναι ένα κλασσικό παράδειγμα ταινίας που τη βλέπεις "συστημένος" κι εύχεσαι να ανήκει στην παραπάνω κατηγορία. Διαφορετικά, δύσκολα θα υποψιαστείς ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο από μια ακόμα splatter low-budget ταινία.

Μια παρέα σε ένα γιοτ απολαμβάνει το ταξίδι της στον Ατλαντικό Ωκεανό ώσπου περίεργες καιρικές συνθήκες οδηγούν σε ναυάγιο. Το πλοίο που θα εμφανιστεί θα τους κάνει να πιστέψουν πως ήρθε η σωτηρία τους, μέχρι να ανακαλύψουν ότι είναι άδειο και όχι ακριβώς αυτό που φαντάζονταν... Αυτές είναι όλες οι σεναριακές λεπτομέρειες που μπορώ να αποκαλύψω, καθώς όλη η προσπάθεια βασίζεται στο μυστήριο που δημιουργείται.

Ο σκηνοθέτης Christopher Smith, του οποίου οι ταινίες με βάθος δεν είναι το φόρτε του ("Black Death", "Severance"), εδώ είχε μια καλή ιδέα και την υποστήριξε. Δικό του είναι και το σενάριο, όπως συνηθίζει σε όλες τις δουλειές του. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατάει η Melissa George ("30 days of night", "The Amityville horror") που αυτό που της είπαν να κάνει, το έκανε. Τίποτα περισσότερο. Στο πλευρό της οι Liam Hemsworth (The hunger games) και Michael Dorman (Killer Elite), που επίσης δεν κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά.

Στα μονοπάτια ταινιών που έχτισαν το είδος, όπως "Donnie Darko", "Mulholland Dr.", "The fountain", η ταινία ξεκινά με ενδιαφέρον, προχωρά με ακόμα μεγαλύτερο και μετά... κάτι γίνεται. Κάτι που οριακά το απογειώνει ή το καταστρέφει. Η ατμόσφαιρα είναι όπως πρέπει, το σενάριο ήθελε λίγη δουλειά ακόμα, το καστ εντελώς αδιάφορο. Πρόκειται για μια ταινία που συγκαταλέγεται άξια στην κατηγορία ταινιών μυστηρίου αλλά δεν πατάει σταθερά ώστε να ξεχωρίσει ή να γίνει σημείο αναφοράς.

Τα κακά νέα: Το προσπαθεί πολύ και φαίνεται. Οραματίζεται να κάνει τη διαφορά αλλά δεν έχει τα μέσα για να το επιτύχει.

Τα καλά νέα: Πολύ καλή η ατμόσφαιρα. Κρατάει μια ροή και δεν είναι καθόλου βαρετό.

Μας εξέπληξε: Πολύ καλύτερο απ' αυτό που υποψιάζεσαι αρχικά πως θα παρακολουθήσεις.

Μας άρεσε;
Σίγουρα δε χάνεις το χρόνο σου. Αξίζει μια ευκαιρία, αλλά δε θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα.

Βαθμολογία: 6.5/10

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015

Magic Mike XXL (2015)

Ξεκίνησα με πολύ χαρά να δω τη συνέχεια του Magic Mike, καθώς το πρώτο μέρος ήταν γλυκό, πρωτότυπο, αστείο και φυσικά... σέξυ! Όσο σέξυ πρέπει, κρατώντας σωστές ισορροπίες. Η συνέχεια δυστυχώς δε μας επιφύλασσε ανάλογες χαρές.

Τρία χρόνια μετά τα επιτυχημένα σόου του πρώτου μέρους, η ομάδα έχει διαλυθεί και ο καθένας συνεχίζει τη ζωή του μακριά από το στριπτίζ. Ο Mike (Channing Tatum) προσπαθεί να ξεκινήσει μια δική του επιχείρηση με έπιπλα όταν δέχεται ένα τηλεφώνημα από τους παλιούς του φίλους, τους πρώην "βασιλιάδες". Όταν συναντιούνται αποφασίζουν να επιστρέψουν στη δράση με ένα τελευταίο σόου. Και κάπως έτσι, ξεκινάει το ταξίδι τους για το Myrtle Beach, όπου γίνεται το μεγαλύτερο συνέδριο στριπτίζ.

Το όλο εγχείρημα ήταν ένα λάθος, που στον μόνο που φαίνεται να στοίχισε είναι στον Channing Tatum που, ομολογουμένως, είναι επιρρεπής στα ατοπήματα επιλογών ρόλων. (Ελπίζουμε να μας εκπλήξει ευχάριστα στο πολυαναμενόμενο "The Hateful Eight" του Quentin Tarantino, μιας και πραγματικά πιστεύω ότι αν θέλει, μπορεί.) Ενώ, λοιπόν, όλοι οι αξιόλογοι συντελεστές αποχώρησαν και δε δέχτηκαν να συμμετάσχουν στο σίκουελ, ο Channing έμεινε. Έτσι, το σενάριο προσαρμόστηκε στις ηχηρές απώλειες (Matthew McConaughey, Alex Pettyfer, Olivia Munn) με αποτέλεσμα να παρακολουθήσουμε κάτι κατώτερο από πολλές απόψεις. Σίγουρα, η ηχηρότερη απουσία ήταν αυτή του Steven Soderbergh ("Traffic", "Erin Brockovich") από την καρέκλα του σκηνοθέτη. Ο διάδοχος είναι ο Gregory Jacobs, ο οποίος έχει δουλέψει περισσότερο ως βοηθός σκηνοθέτη, και η σύγκριση με τον προκάτοχό του σίγουρα τον αδικεί. Κατά τη διάρκεια της ταινίας, εμφανίζονται σαν μικρές παραφωνίες διάφορες κυρίες (Andie MacDowell, Jada Pinkett Smith) χωρίς να καταφέρνουν να σώσουν την κατάσταση.

Καλύτερα να μη φτάσουμε στο σενάριο. Στα πρώτα λεπτά της ταινίας, παρακολουθούμε τον Mike να φτιάχνει έπιπλα και, στο άκουσμα κάποιου τραγουδιού στο ραδιόφωνο, να χορεύει, ωσάν μαγεμένος, αυθόρμητα, χωρίς πρόβα, την καλύτερη χορογραφία της καριέρας του. Χάρμα οπτικά, αστείο σεναριακά. Στην πορεία του φιλμ, τα αγόρια θα συναντήσουν μια παρέα μεσήλικων γυναικών που θα δείξουν ιδιαίτερο ενθουσιασμό για τη γνωριμία. Θα συμβούν κι άλλα περιστατικά απείρου κάλλους κατά την εξέλιξη του φιλμ... Αυτά κι άλλα τέτοια διαδραματίζονται στο σίκουελ μιας έξυπνης και πικάντικης κομεντί που θα έπρεπε να μείνει σε αυτά που επιτυχημένα μας έδωσε το 2012.

Τα κακά νέα: Τα περισσότερα νέα είναι κακά με ενοχλητικότερο όλων το πέρασμα των σέξυ σόου της πρώτης ταινίας στα ελαφρώς "τραβηγμένα" σόου της δεύτερης.

Τα καλά νέα: Αναμφισβήτητα, τα χορευτικά και λοιπά ταλέντα των αγοριών.

Μας εξέπληξε: Δυσάρεστα που συμμετείχε ο Channing Tatum και, γενικώς, που το εγχείρημα πάτησε στο καλούπι του πρώτου. Αν αφορούσε μια ανεξάρτητη προσπάθεια, θα ήμουν εμφανώς πιο επιεικής.

Μας άρεσε;
Όπως έγινε σαφές με όλους τους δυνατούς τρόπους, όχι.

Βαθμολογία: 3.5/10

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

Πιο παράξενο κι από παράξενο! - Stranger than fiction (2006)

Δύσκολα βρίσκεις μια καλή ιδέα σε κομεντί του Χόλυγουντ. Ή πολύ κοινότυπο θα είναι, ή εντελώς αναμενόμενο, ή κάπως ανάλατο. Τελικά μας δικαίωσε αυτή η πρωτότυπη και όμορφη ταινία για τις ουσιαστικές χαρές της ζωής και για όσα, κακώς, θεωρούμε δεδομένα.

Ο Harold Crick (Will Ferrell) είναι ένας εφοριακός με δυνατό μαθηματικό μυαλό που ζει μια μάλλον αδιάφορη καθημερινότητα. Μέχρι που ακούει μια γυναικεία φωνή να αφηγείται τη ζωή του και να τον ειδοποιεί πως ο θάνατός του πλησιάζει. Κατά την αναζήτηση της παράξενης φωνής, θα γνωρίσει έναν απρόσμενο έρωτα (Maggie Gyllenhaal), μια ψυχολόγο (Linda Hunt), έναν ιδιόρρυθμο καθηγητή λογοτεχνίας (Dustin Hoffman) και τελικά μια διάσημη συγγραφέα (Emma Thompson). Αυτή η, πιο παράξενη κι από παράξενη, εμπειρία, θα τον κάνει να επαναπροσδιορίσει το αληθινό νόημα της ζωής.

Στην καρέκλα του σκηνοθέτη βρίσκουμε τον Marc Forster, που με έκπληξη ανακάλυψα πως είναι ο άνθρωπος που μας έχει δώσει μεγάλες εμπορικές επιτυχίες, όπως τα "Quantum of Solace", "World War Z", "Finding Neverland". Όμορφη η δουλειά του αλλά τα εύσημα ανήκουν στο σεναριογράφο Zach Helm και στη ζωηρή του φαντασία που έδωσε το πρωτότυπο σενάριο. Πλήθος διάσημων ηθοποιών βρίσκονται στο πλευρό του Will Ferrell ("Anchorman", "Talladega Nights", "The other guys") με τους αγαπημένους Dustin Hoffman ("The graduate", "All the president's men") και Emma Thompson ("Saving Mr. Banks", "The remains of the day") να ξεχωρίζουν. Ανέλπιστα καλός ο Will Ferrell σε έναν κοινωνικό ρολό διαφορετικό από αυτούς που μας έχει συνηθίσει.

Πρόκειται για μια ταινία που είναι εκεί για να διαλύσει τη φούσκα της τακτοποιημένης ζωής και να μας πει πως αυτή μπορεί όντως κάποτε να τελειώσει, μια σκέψη που ο μέσος άνθρωπος κάνει μόνο θεωρητικά σαν κάτι που θα συμβεί κάποτε, στο μακρινό μέλλον. Τι συμβαίνει όμως όταν θα κληθείς να παλέψεις για τη ζωή σου; Ένα ερώτημα στο οποίο έχει βασιστεί πλήθος ταινιών, από τα "Saw" μέχρι το "Buried". Εδώ σε μια γλυκιά, πρωτότυπη εκδοχή.

Τα κακά νέα: Το φινάλε ίσως.

Τα καλά νέα: Ένα καλό καστ σε μια δεμένη ταινία που σου κρατάει το ενδιαφέρον.

Μας εξέπληξε: Το σενάριο και η Emma Thompson.

Μας άρεσε;
Ναι, μας άρεσε πολύ. Πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη.

Βαθμολογία: 7.5/10

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015

Top-10 Στιγμές απόλυτου fashion στον κινηματογράφο

Οι τάσεις της μόδας ανά τις δεκαετίες επηρεάστηκαν, πολύ συχνά ξεκίνησαν, από τον κινηματογράφο. Φινετσάτες ηθοποιοί έγιναν σημείο αναφοράς και πρότυπο ενώ έχουν υπάρξει ρόλοι-fashion icons, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Carrie Bradshaw από το "Sex and the City", που καθόρισαν το ντύσιμο μιας ολόκληρης γενιάς. Παρακάτω βρίσκουμε κάποιες από τις πιο κλασσάτες κυρίες της μεγάλης οθόνης που με το στυλ τους πήγαν τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη μόδα ένα βήμα παραπέρα:

10. Renee Zellweger - Down with love (2003)


9. Julianne Moore - A single man (2009)


8. Jessica Chastain - A most violent year (2014)


7. Amy Adams - American Hustle (2013)


6. Audrey Tautou - Coco before Chanel (2009)


5. Meryl Streep - The Devil wears Prada (2006)


4. Cameron Diaz - Bad teacher (2011)


3. Diane Keaton - Annie Hall (1977)


2. Audrey Hepburn - Breakfast at Tiffany's (1961)



1. Sarah Jessica Parker - Sex and the City (1998-2004, 2008, 2010)



Υ.Γ. +1: Margot Robbie - The Wolf of Wall Street (2013)

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2015

Mommy (2014)

Κατευθείαν από τον Καναδά προσγειώθηκε αυτό το οικογενειακό δράμα και διακρίθηκε σε πλήθος φεστιβάλ, με αυτό των Κανών και της Καναδικής Ακαδημίας να ξεχωρίζουν. Με ένα, όχι και τόσο πρωτότυπο, σενάριο βασισμένο σε μια μονογονεϊκή οικογένεια και στην προβληματική εφηβεία του μοναχογιού, η ταινία αγαπήθηκε ιδιαίτερα από το κοινό, που της χάρισε απλόχερα υψηλότατες βαθμολογίες.

Μια δυναμική και όμορφη γυναίκα μεγαλώνει μόνη της τον έφηβο γιο της, ο οποίος έχει βίαιη συμπεριφορά και συχνά μπλεξίματα. Μια μοναχική γειτόνισσα θα προσφερθεί να βοηθήσει και όλοι μαζί θα γίνουν μια αχώριστη ομάδα. Όλα κυλάνε ομαλά μέχρι τα πράγματα να πάρουν μια επικίνδυνη τροπή...

Ο νεότατος, μόλις 26 ετών, σκηνοθέτης και σεναριογράφος, Xavier Dolan, είναι το παιδί θαύμα από το Κεμπέκ του Καναδά και βρίσκεται ήδη στην πέμπτη δουλειά του. Μέχρι τώρα μας έχει δώσει δυνατά φιλμ, όπως τα "Laurence Anyways" και "I killed my mother". Αυτοβιογραφικός, όπως κάθε φορά, ταλαντούχος και πιστός στους συνεργάτες του, στο ρόλο του έφηβου Steve βρίσκουμε ξανά τον εξαιρετικό Antoine-Olivier Pilon και στο ρόλο της μητέρας την Anne Dorval. Το καστ έρχεται να συμπληρώσει η Suzanne Clement στο ρόλο της γειτόνισσας. Αξιοπρεπείς όλοι τους, όχι κάτι αξιομνημόνευτο, πλην του νεαρού Steve που έγινε ένα με το ρόλο, ικανός να σου προκαλέσει ανάμικτα συναισθήματα, από συμπόνια ως θυμό.

Το σενάριο, όμως, ξεδιπλώνεται δυσλειτουργικά. Δεν υπάρχουν επαρκείς εξηγήσεις της κατάστασης που έχουν βρεθεί οι πρωταγωνιστές, κανένας από τους τρεις. Φτάνουμε στο φινάλε γρήγορα και άτσαλα. Δεν υπάρχουν εκπλήξεις, κυλούν όλα προβλέψιμα. Η μουσική επένδυση, ανάλογη της ηλικίας του σκηνοθέτη, περιλαμβάνει από Lana Del Rey μεχρι Oasis, όχι πάντα παραλλήλως ταιριαστά με το σενάριο. Δημιουργούνται διάφορα τέτοια ζητήματα κατά την πάροδο της ταινίας.

Τα κακά νέα: Κάτι λείπει. Το φινάλε δε συνδέεται καλά με την υπόλοιπη ταινία.

Τα καλά νέα: Η σκηνοθεσία είναι πολύ καλή και ο Pilon στον πρωταγωνιστικό ρόλο πραγματική αποκάλυψη.

Μας εξέπληξε: Υπάρχει μια ιδιαίτερη κινηματογράφηση, κατά την οποία η οθόνη είναι σχεδόν η μισή και αυξομειώνεται ανάλογα τη συναισθηματική κατάσταση του πρωταγωνιστή. Πρωτότυπο κι έξυπνο, ο νεαρός Xavier Dolan θα έχει λαμπρό μέλλον.

Μας άρεσε;
Όχι ιδιαίτερα. Στο ίδιο είδος, μια καλύτερη αντιπρόταση είναι το "We need to talk about Kevin".

Βαθμολογία: 6.5/10 


Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Top-10 Βροχερές σκηνές στον κινηματογράφο

Η βροχή στον κινηματογράφο είναι μια κρυφή πρωταγωνίστρια. Είναι εκεί, στις πιο δυνατές σκηνές, για να συμπληρώσει το σενάριο και να καθορίσει την πλοκή. Είναι συχνά ερωτική, καταθλιπτική, αλλά ακόμα συχνότερα λυτρωτική. Εδώ είναι κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα:


10. Breakfast at Tiffany's (1961)


9. Rush (2013)


8. Μεγάλες Προσδοκίες - Great Expectations (1998)


7. Match Point (2005)


6. Jurassic Park (1993)


5. Spider-Man (2002)


4. Τραγουδώντας στη βροχή - Singin' in the Rain (1952)


3. Οι γέφυρες του Μάντισον - The bridges of Madison County (1995)


2. Το ημερολόγιο - The notebook (2004)



1. Τελευταία έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ - The Shawshank Redemption (1994)

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Top-10 Ταινίες για το πρώτο ραντεβού

Υπάρχει μια αμήχανη στιγμή όταν ένα wanna-be ζευγάρι αποφασίζει να δει ταινία για πρώτη φορά. Έχουμε ακούσει πολλές ιστορίες όπου η ταινία περιείχε βία, ερωτικές σκηνές ή άκομψα αστεία σε μεγαλύτερο βαθμό απ' όσο είχαν οι ενδιαφερόμενοι προβλέψει, που τους έφεραν σε δύσκολη θέση. Για να μη ζήσουμε λοιπόν παρόμοιες καταστάσεις, να κάποιες ασφαλείς επιλογές:


10. Η ζωή σε fast forward - Click (2006)


9. Thor 2: Σκοτεινός κόσμος - Thor: The dark world (2013)


8. Chef (2014)


7. Mr. & Mrs. Smith (2005)


6. Όσα φέρνει ο χρόνος - About time (2013)


5. Το κυνήγι της ευτυχίας - The pursuit of happyness (2006)


4. Επικίνδυνες παρέες - Knight and Day (2010)


3. Αμελί - Amelie (2001)


2. Μια σχέση στοργής - The blind side (2009)



1. Ο μετρ του ζευγαρώματος - Hitch (2005)


Στα χρόνια της βίας - A most violent year (2014)

Να μια ταινία που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση την προηγούμενη χρονιά! Πολλοί κριτικοί κινηματογράφου τη συμπεριέλαβαν στη δεκάδα των αγαπημένων τους ταινιών για το 2014, γεγονός που μου δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες. Το κοινό, από την άλλη, δεν της έδειξε ιδιαίτερη συμπάθεια. Τελικά, μάλλον η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του '80, σε μια περίοδο υψηλής εγκληματικότητας, όπου ο Abel Morales (Oscar Isaac) μαζί με τη γυναίκα του, Anna (Jessica Chastain), χτίζουν μια επιχείρηση πετρελαίου που παρέλαβαν από το μαφιόζο πατέρα της. Όμως ο Abel έρχεται αντιμέτωπος με τη ληστεία των φορτηγών του από άγνωστους ανταγωνιστές καθώς και με νομικά ζητήματα. Σύντομα θα διαπιστώσει πως, παρά τις νόμιμες ενέργειές του, ο δρόμος για την επιτυχία είναι διεφθαρμένος.

Στο τιμόνι του σκηνοθέτη ο J.C. Chandor, στη μόλις τρίτη δουλειά του μετά τα "Margin Call" και "All is lost". Μου άρεσε πολύ η σκηνοθετική προσέγγιση, κι ακόμα περισσότερο το γεγονός πως ο Chandor μιλάει μόνο όταν έχει κάτι να πει. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο, Oscar Isaac ("Ex Machina", "Inside Llewyn Davis") και Jessica Chastain ("The Martian", "The disappearance of Eleanor Rigby"), έγινε ένα με το ρόλο του και τον απέδωσε εξαιρετικά. Πρόκειται για δύο από τους καινούργιους αγαπημένους του Χόλιγουντ και στο μέλλον θα μας απασχολήσουν πολύ.

Σχετικά με το σενάριο, είναι καλά δοσμένο, αλλά ελαφρώς κουραστικό. Αυτό που το βοηθάει να κυλήσει καλά, είναι η ατμόσφαιρα και η σωστή απόδοση της εποχής. Αν ο θεατής δεν εγκλιματιστεί εγκαίρως, δύσκολα θα του αρέσει. Αν το ζήσει όμως, είναι πολύ καλό. Πρωτότυπο το θέμα, δεν πρόκειται σε καμιά περίπτωση για μια ακόμα γκανγκστερική ταινία. Ο τίτλος πιθανώς να αποπροσανατολίζει.

Τα κακά νέα: Αν δε σε κρατήσει το σενάριο, είναι καταδικασμένο εξ αρχής.

Τα καλά νέα: Όλοι οι συντελεστές. Το καστ υπέροχο. Το ίδιο και η σκηνοθεσία.

Μας εξέπληξε: Η ενδυματολογική επιλογή, απαραίτητη για την απόδοση της εποχής και της κοινωνικής τάξης. Και η Jessica Chastain.

Μας άρεσε;
Είναι από τα φιλμ που όσο περισσότερο τα γυρνάς στο μυαλό σου, τόσο περισσότερο σου αρέσουν. Ναι, τελικά μας άρεσε.

Βαθμολογία: 7/10

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Top-10 Ρόλοι Έκπληξη

Οι μεγαλύτερες απολαύσεις στον κινηματογράφο είναι πάντα αυτές που δεν περιμένεις. Ηθοποιοί που δεν επαναπαύονται και είναι πάντα πρόθυμοι να τσαλακώσουν την εικόνα τους. Μεγάλα ταλέντα που δοκίμασαν κάτι διαφορετικό. Αυτές τις προσπάθειες τις επιβραβεύουμε και τις αγαπάμε. Εδώ είναι κάποιες από αυτές:


10. Tom Cruise - Tropic Thunder

9. Ewan McGregor - I love you Phillip Morris

8. Jennifer Aniston - Cake

7. Steve Carell - Foxcatcher

6. Robin Williams - Insomnia

5. Matthew McConaughey - Dallas Buyers Club

4. Charlize Theron - Monster

3. Meryl Streep - Ricki and the Flash

2. Robert De Niro -Stardust


1. Michael Douglas - Behind the Candelabra

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

Mad Max: Ο δρόμος της οργής - Mad Max: Fury Road (2015)

36 ολόκληρα χρόνια μετά το πρώτο, κλασσικό πια, "Mad Max" με τον Mel Gibson, ο George Miller αναβιώνει στη μεγάλη οθόνη το θρύλο. Είναι μία από τις λιγοστές φορές που remake κάποιας θρυλικής ταινίας χαίρει θερμής αποδοχής. Αυτή είναι μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση.

Βρισκόμαστε σε ένα κατεστραμμένο κόσμο κι οι λιγοστοί επιζήσαντες ζουν υπό την τυραννία του Immortan Joe, ο οποίος τάζει στο λαό του σωτηρία. Από αυτό το υπνωτισμένο πλήθος, ξεχωρίζει μια γυναίκα επαναστάτης, η Furiosa (Charlize Theron), που ψάχνει τη γενέτειρά της και προσπαθεί παράλληλα να σώσει μια ομάδα νεαρών γυναικών. Στο δρόμο της θα βρεθεί ο Max (Tom Hardy), που το παρελθόν τον στοιχειώνει, και θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να ένα καλύτερο αύριο.

Σκηνοθέτης ο George Miller στα ίδια τα παλιά λημέρια, εκεί απ' όπου ξεκίνησε το 1979. Θα μπορούσε όλη η κριτική της ταινίας να τελειώσει εδώ. Η σκηνοθετική δουλειά που έχει κάνει είναι αριστουργηματική. Προσεκτική και λεπτοδουλεμένη, ηγείται άνετα στην κατηγορία της. Ο Miller έχει δημιουργήσει μια ταινία με 3D προδιαγραφές άριστης ποιότητας. Ευτυχώς το καστ στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Ο ταλαντούχος Tom Hardy ("The dark knight rises", "Warrior", "Lawless") συναντά τη δυναμική Charlize Theron ("Monster", "Sweet November", "The road") και το αποτέλεσμα είναι απολαυστικό. Η Charlize ξύρισε το κεφάλι της, ο Tom έβαλε για ακόμα μια φορά ένα "φίμωτρο" ως άλλος Bane και όλα κύλησαν καλά.

Το σενάριο, όμως, ήταν αδύναμο και κούρασε. Όλη η τελική σκηνή της μάχης ήταν μεγαλύτερη σε διάρκεια απ' όσο χρειαζόταν. Ίσως να ήταν καλύτερα να αφιερωθεί χρόνος στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, καθώς δεν προλαβαίνουν να γίνουν αρκετά συμπαθείς στο κοινό. Είναι κατανοητό ότι όλα αυτά τα εφέ εξυπηρετούν τον τίτλο "best post apocalyptic movie" που της έχει αποδοθεί, αλλά κάπου χάνεται το μέτρο. Επίσης, οι πανέμορφες σύζυγοι του Immortan Joe είναι παράταιρες στο υπόλοιπο περιβάλλον λες και βγήκαν από το "Machete".

Τα κακά νέα:  Έχει τα λάθη της και τα σεναριακά είναι τρανταχτά.

Τα καλά νέα: Από τα καλύτερα 3D που μπορεί να δει κάποιος.

Μας εξέπληξε: Η υπέροχη φωτογραφία. Πραγματικό αριστούργημα.

Μας άρεσε;
Προσπαθώντας να είμαι αντικειμενική, μιας κι αυτού του είδους οι ταινίες δεν είναι του γούστου μου, θα πω ότι είναι μια πολύ καλή επιλογή για την κατηγορία της.

Βαθμολογία: 7/10

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2015

Yves Saint Laurent VS Saint Laurent (2014)


Το 2014, έξι χρόνια μετά το θάνατο του Yves Saint Laurent, έφτασαν στις σκοτεινές αίθουσες δύο επίδοξες βιογραφίες του σπουδαίου μόδιστρου. Πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικά φιλμ, που έφτασαν τους δημιουργούς τους μέχρι τα δικαστήρια.

Το "Yves Saint Laurent" ξεκινά την αναδρομή του από το πατρικό σπίτι του σχεδιαστή στην Αλγερία και συνεχίζει με τη μετακόμιση στο Παρίσι και τη γνωριμία του με τη μακροβιότερη ερωτική κι επαγγελματική σχέση του, αυτή με τον Pierre Berge. Αυτή είναι άλλωστε και η μόνη από τις δύο βιογραφίες που υποστήριξε και αναγνώρισε ο τελευταίος, παραχωρώντας πολύτιμο και σπάνιο αυθεντικό υλικό για τα γυρίσματα. Το "Saint Laurent" επικεντρώνεται στην ακμή της καριέρας του στα τέλη της δεκαετίας του '60 ως το 1976. Πρόκειται για τη βιογραφία που έτυχε της λιγότερης υποστήριξης, κι ως αποτέλεσμα κατάφερε να εκφραστεί με αισθητά λιγότερη λογοκρισία.

Σκηνοθέτης του "Yves Saint Laurent" είναι ο Jalil Lespert και του "Saint Laurent" ο, προκλητικότερος, Bertrand Bonello. Στον ομώνυμο ρόλο ο Pierre Niney και ο Gaspard Ulliel, αντίστοιχα, με εξαιρετική ομοιότητα με τον ίδιο το σχεδιαστή, αμφότεροι. Υπέροχοι και οι δύο στο ρόλο τους, ακολούθησαν πιστά τις οδηγίες του σκηνοθέτη τους. Πράγματι, ο καθένας ενσάρκωσε αξιοθαύμαστα το θρύλο της μόδας, μόνο που, αναπάντεχα, μοιάζουν να υποδύεται ο καθένας κάποιον άλλον! Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι η εκ διαμέτρου αντίθετη προσέγγιση των δύο σκηνοθετών. Στην πρώτη εκδοχή, παρακολουθούμε έναν Yves ευαίσθητο, τρομερά συνεσταλμένο και ντροπαλό, μια ευγενική και εύθραυστη φυσιογνωμία. Στη δεύτερη εκδοχή, παρουσιάζεται ως ένας χαρακτήρας εξωστρεφής, κυνικός και κτητικός, σχεδόν έκφυλος, τολμώ να πω. Παρόλο που πολλά γεγονότα είναι κοινά στις δύο ταινίες, όπως τα αμέτρητα ναρκωτικά, οι διάφορες περιστασιακές ή σταθερές ομοφυλοφιλικές σχέσεις, ακόμα και το 'ψωνιστήρι', προσεγγίζονται σκηνοθετικά με τόσο διαφορετικό τρόπο. +1 για το "Yves Saint Laurent" και για τον κομψότατο και αριστοκρατικό, όπως θα άξιζε σε αυτή την ιδιοφυΐα της μόδας να ενσαρκωθεί, Pierre Niney (τα γυαλιά μυωπίας του οποίου είναι τα αυθεντικά γυαλιά του σχεδιαστή).

Ίδια γεγονότα, τόσο διαφορετικές ταινίες; Κι όμως γίνεται. Στην ταινία του Lespert, σε πρώτο πλάνο είναι ο καλλιτέχνης και το ταλέντο του. Για τα γυρίσματα, χρησιμοποιήθηκαν αυθεντικά ρούχα του οίκου. Το αισθητικό αποτέλεσμα, από την άποψη της μόδας, είναι μια απόλαυση! Έτσι, οι απομιμήσεις στο έργο του Bonello υστερούν σημαντικά σε σύγκριση με τις αυθεντικές δημιουργίες. Αντιθέτως, στο "Saint Laurent", σε πρώτο πλάνο είναι οι καταχρήσεις και το σεξ, σε βαθμό που σε υποψιάζει πως η πρόκληση είναι αυτοσκοπός, και η υψηλή ραπτική περνάει αδίκως στο παρασκήνιο. Υπήρξαν στιγμές που αισθάνθηκα πως υποβιβάζεται η ίδια η προσωπικότητα του μόδιστρου. +1 για το "Yves Saint Laurent" και για τον τρόπο που χειρίστηκε ο Lespert το σενάριο. Εκεί που το "Saint Laurent" σίγουρα κερδίζει είναι στο καστ και στην ένταση. Σχετικά με το καστ, τον, ήδη διάσημο, Gaspard Ulliel πλαισιώνουν οι Jeremie Renier, Louis Garrel και Lea Seydoux. Σχετικά με την ένταση, πολλές σκηνές της ταινίας είναι πραγματική αποκάλυψη. Συγχαρητήρια στον Bonello για τη δουλειά του.

Τα κακά νέα:
"Yves Saint Laurent": Περισσότερη παράθεση γεγονότων παρά βάθος στην ιστορία.
"Saint Laurent": Υπερπροσπάθεια εντυπωσιασμού, λιγότερα βιογραφικά στοιχεία.

Τα καλά νέα:
"Yves Saint Laurent": Η μόδα.
"Saint Laurent": Οι δυνατές σκηνές.

Μας εξέπληξε: Εξαιρετικοί και οι δύο ηθοποιοί στον πρωταγωνιστικό ρόλο, με μια μεγαλύτερη συμπάθεια στον Pierre Niney. Υπέροχη η μουσική επένδυση και των δύο ταινιών.

Μας άρεσε;
Δεν υπάρχει ξεκάθαρη απάντηση ποια από τις δύο βιογραφίες είναι καλύτερη. Προσωπικά, επιλέγω το "Yves Saint Laurent", κυρίως γιατί σεβάστηκε περισσότερο τον άνθρωπο, χωρίς να αποσιωπεί σκοτεινές πτυχές της ζωής του. Έπειτα, το "Saint Laurent", από κάποιο σημείο και μετά, με κούρασε, σχεδόν με εκνεύρισε.

Βαθμολογία:
"Yves Saint Laurent": 7/10
"Saint Laurent": 5.5/10

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2015

Σταχτοπούτα - Cinderella (2015)

Η Disney είναι πια από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής και οι ταινίες της είναι συνήθως χάρμα οφθαλμών! Πρόκειται για πραγματικές υπερ-παραγωγές που επιστρατεύουν εξαιρετικά καστ για την ολοκλήρωση τους. Μας έχει δώσει πολύ όμορφες δουλειές, όπως τα "Pirates of the Caribbean", "Saving Mr. Banks", "Bridge to Terabithia". Δυστυχώς, η "Cinderella" δεν ήταν η καλύτερη στιγμή της.

Πρόκειται για το παραμύθι, όπως όλοι το ξέρουμε, και μάλιστα για πιστή μεταφορά. Η Ella ζει ευτυχισμένη με τους γονείς της ώσπου η μητέρα της αρρωσταίνει και πεθαίνει. Μετά από χρόνια, ο πατέρας της παντρεύεται μια άλλη γυναίκα, η οποία μετακομίζει στο σπίτι με τις δύο κόρες της. Σε μικρό χρονικό διάστημα, η Ella χάνει και τον πατέρα της και τότε αρχίζουν τα βάσανά της από την κακομεταχείριση της μητριάς της και, από ένα κακόγουστο αστείο, αποκτά το ψευδώνυμο Cinderella. Όλα αυτά μέχρι να γνωρίσει τον πρίγκηπα...

Σκηνοθέτης είναι ο Kenneth Branagh ("Thor", "Sleuth"), που γνωρίζουμε επίσης και σαν ηθοποιό. Στο ρόλο της μητριάς βρίσκουμε την υπέροχη -και άκρως εντυπωσιακή- Cate Blanchette ("Blue Jasmine", "Elizabeth", "Charlotte Gray"). Σταχτοπούτα είναι η Lily James και πρίγκηπας ο Richard Madden, και οι δυο στην αρχή της καριέρας τους. Για λίγο απολαμβάνουμε την Helena Bonham Carter στο ρόλο της νεράιδας και τέλος, ο Stellan Skarsgard αναλαμβάνει ένα μικρό ρόλο, αυτόν του Δούκα. Είμαι πλέον πεπεισμένη ότι ο τελευταίος έχει ένα μικρό ρόλο σε όλες τις ταινίες του Χόλυγουντ!

Προς μεγάλη μου απογοήτευση, όλα ήταν κάπως ξεκούρδιστα. Θα τολμήσω να πω ότι το καστ ήταν απλά καταστροφικό. Πλην της Cate Blanchette, που περιέργως ούτε αυτή δεν κατάφερε να το σώσει, όλο το υπόλοιπο ήταν κακό. Κακή επιλογή η Σταχτοπούτα, ακόμα χειρότερη ο πρίγκηπας. Το πραγματικά παράδοξο είναι πως, ενώ με τέτοιου είδους ταινίες ξέρεις από την αρχή ότι θα περάσεις απλά ένα ευχάριστο δίωρο, εδώ δεν περνάς! Δε με κράτησε καθόλου. Το βαρέθηκα και το πρωταγωνιστικό ζευγάρι ήταν πιο κοντά στην καρικατούρα, παρά στην υποκριτική.

Τα κακά νέα: Έκαναν δύσκολο κάτι που δεν ήταν. Πιθανότατα, οι μόνοι που θα ενθουσιαστούν, θα είναι οι ηλικιακά μονοψήφιοι.

Τα καλά νέα: Απολαυστική Cate Blanchette, καλό μακιγιάζ, όμορφα κοστούμια.

Μας εξέπληξε: Το κομμάτι της μεταμόρφωσης των ζώων σε ανθρώπους κι αντίστροφα. Πολύ προσεγμένο. Εντυπωσιακό μακιγιάζ, εντυπωσιακή ψηφιακή επεξεργασία.

Μας άρεσε;
Δυστυχώς, όχι. Υστερεί αισθητά στην κατηγορία του.

Βαθμολογία: 4/10